από τον Jimmy Needham

«Μπαμπά, ποιος από τους δύο είναι ο κακός;», με ρώτησε η οκτάχρονο κόρη μου στην προσπάθειά της να καταλάβει τι συμβαίνει στα νέα των ειδήσεων που παρακολουθούσαμε. Ήταν μια τυπική υπόθεση μεταξύ της αστυνομίας και κάποιων ληστών και η κόρη μου προσπαθούσε να καταλάβει ποιανού το μέρος πρέπει να πάρει. 

Προσπάθησα να της απαντήσω, όμως δίστασα. Τι έπρεπε να της πω; Από τη μια, καταλάβαινα πως με ρωτούσε ποια πλευρά έχει παραβιάσει τον νόμο. Από την άλλη, όμως, ως χριστιανός ήξερα ότι η απάντηση είναι πολύ πιο περίπλοκη από το «ο κακός είναι αυτός με τη μάσκα, αγάπη μου». Εκείνη η στιγμή ήταν μια καλή ευκαιρία να της εξηγήσω πώς βλέπει ο Θεός την καλοσύνη και την κακία.  

Ως πατέρας πέντε παιδιών με ενδιαφέρει πολύ η συμπεριφορά των παιδιών μου. Όχι απαραίτητα η κακή τους συμπεριφορά αλλά η καλή. Χωρίς αμφιβολία, θα προτιμούσα τα παιδιά μου να είναι υπάκουα κι όχι το αντίθετο. Δοξάζω τον Θεό, γιατί τις περισσότερες φορές είναι πράγματι έτσι. Όμως, όσο «μεγαλώνω» κι εγώ ως γονέας, τόσο επαναλαμβάνω στον εαυτό μου την ίδια ερώτηση: «Τι γίνεται εάν το μεγαλύτερο εμπόδιο για την πίστη των παιδιών μου δεν είναι η κακία αλλά η καλοσύνη τους;». 

Εάν είσαι γονιός, ανησυχείς μήπως το παιδί σου γίνει το «κακό παιδί». Υποθέτω πως μεγαλώνεις το παιδί σου με τέτοιο τρόπο, ώστε να το βοηθήσεις να γίνει ένας χαρούμενος και υπάκουος ενήλικας που αγαπάει τον Χριστό. Σε αυτή τη διαδικασία, ίσως ήδη γεύεσαι τους καρπούς των προσπαθειών και των μεθόδων σου, αφού το παιδί σου είναι υπάκουο και ακολουθεί σε γενικές γραμμές τους κανόνες. Συγχαρητήρια! Ωστόσο, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί μπροστά στον κίνδυνο της καλής συμπεριφοράς, καθώς ενδέχεται τα «καλά παιδιά» να μην αντιληφθούν την ανάγκη που έχουν για τη χάρη του Θεού.

Ο Ιησούς ήρθε για τους αμαρτωλούς

Στο 5^ο κεφάλαιο του κατά Λουκάν Ευαγγελίου ο Ιησούς βρίσκεται σε ένα δείπνο στο σπίτι του Λευί, ο οποίος ήταν τελώνης και μόλις είχε γίνει μαθητής του Ιησού. Εκεί βρίσκονταν επίσης πολλοί άνθρωποι κατώτερων κοινωνικών τάξεων. Τότε, οι Φαρισαίοι ρώτησαν τον Ιησού γιατί καθόταν και γευμάτιζε μαζί με αυτούς τους ανθρώπους. Ο Ιησούς τούς απάντησε: «Δεν έχουν ανάγκη από γιατρό οι υγιείς, αλλά οι άρρωστοι· δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους δικαίους, αλλά τους αμαρτωλούς» (εδ. 31-32). 

Με άλλα λόγια, ο Ιησούς είπε: «Έχω έρθει για τα κακά παιδιά». Αυτά είναι καλά νέα! Εφόσον έχεις αμαρτήσει, τότε ο Ιησούς είναι ο Σωτήρας σου. Όταν, όμως, είναι δύσκολο να διακρίνουμε το «κακό», τότε ως γονείς έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε, ώστε τα παιδιά μας να καταλάβουν πως έχουν ανάγκη από τον Σωτήρα. 

Παρακάτω, ακολουθούν τρία μαθήματα που μαζί με τη σύζυγό μου διδάσκουμε στα παιδιά μας, για να τους δείξουμε πως έχουν ανάγκη τον Ιησού. 

1. Διδάξτε στα παιδιά σας τη διαφορά μεταξύ «εσωτερικού» και «εξωτερικού» κακού. 

Χρειάζεται να διδάξουμε στα παιδιά μας ότι η αμαρτία δε μοιάζει πάντοτε όπως την έχουμε στο μυαλό μας. Για να το εξηγήσουμε αυτό, στην οικογένειά μας χρησιμοποιούμε τους όρους «εσωτερικό» και «εξωτερικό» κακό. Το «εξωτερικό κακό» είναι η αμαρτία που βλέπουμε, όπως για παράδειγμα, το ψέμα, η κλεψιά, η απάτη, ο πόνος που προκαλούμε στους γύρω μας. Ο απόστολος Παύλος μάς δίνει πολλά ακόμα παραδείγματα στη λίστα που γράφει στην προς Γαλάτας 5:20-21. Είναι μια σειρά συμπεριφορών, τις οποίες μάς προειδοποιεί να αποφεύγουμε. Ειδάλλως, κινδυνεύουμε να μη γευτούμε τη βασιλεία του Θεού. Τέτοιες συμπεριφορές είναι η μαγεία, ο θυμός, η μέθη, η ασωτία. Κοινό στοιχείο όλων των παραπάνω είναι η έκδηλη και φανερή τους φύση. 

Ωστόσο, συχνά ξεχνάμε πως μέσα στην ίδια λίστα με τις «εξωτερικές» αμαρτίες υπάρχουν πολλές «εσωτερικές» αμαρτίες που είναι εξίσου κακές, όπως η ειδωλολατρία, η ζήλια, ο φθόνος. Μπορείς να διακρίνεις τη μαγεία, όμως όχι τη ζήλια. Η ζήλια είναι ζήτημα της καρδιάς και, ακριβώς επειδή δεν είναι ορατή στα μάτια, κάνει αυτή την «εσωτερική» αμαρτία τόσο επικίνδυνη.  

Εάν επιθυμούμε τα παιδιά μας να τρέξουν στον Χριστό, πρέπει πρώτα να τους διδάξουμε πως το κακό δε μοιάζει πάντοτε ως κακό. Αντίθετα, έχει πολλές μορφές: για παράδειγμα, να ψέλνω με πάθος στη λατρεία της εκκλησίας, για να εντυπωσιάσω τους γύρω μου με τη φωνή μου ή να δίνω ένα δώρο στον φίλο μου, με σκοπό να πάρω κι εγώ ένα δώρο ως αντάλλαγμα. Υπάρχουν πάρα πολλές μορφές «εσωτερικής» αμαρτίας και είναι στο χέρι μας να εξηγήσουμε στα παιδιά μας αυτή την πραγματικότητα.  

2. Διδάξτε στα παιδιά σας τη σημασία της μετάνοιας για τα άσχημα κίνητρά τους. 

Εάν ισχύει ότι οι καλές πράξεις που γίνονται με κακά κίνητρα είναι εξίσου επικίνδυνες με τις ίδιες τις κακές πράξεις, τότε αυτό αλλάζει εντελώς τον τρόπο που διδάσκουμε στα παιδιά μας για τη μετάνοια. Ο Tim Keller με βοήθησε πολύ να καταλάβω αυτήν την αλήθεια όταν είπε το εξής: «Οι άθεοι δεν μετανοούν. Οι θρησκευόμενοι μετανοούν για τις αμαρτίες τους. Οι χριστιανοί όμως μετανοούν για την ηθική τους». 

Ίσως το πιο σημαντικό που μπορούμε να κάνουμε ως γονείς είναι να εξηγήσουμε στα παιδιά μας την έννοια της μετάνοιας. Καλούμαστε να αποτινάξουμε όχι απλά τις κακές πράξεις αλλά και τα άσχημα κίνητρα που εν τέλει μας οδηγούν σε καλές πράξεις. Εάν οι καλές μας πράξεις στοχεύουν στο να εκθειάσουμε τον εαυτό μας κι όχι να λατρεύσουμε τον Θεό, τότε ακόμα κι αυτές οι πράξεις μάς απομακρύνουν από τον Θεό. 

Μια περικοπή που έχει βοηθήσει τα παιδιά μας να δουν αυτήν την πραγματικότητα είναι η παραβολή του τελώνη και του Φαρισαίου (κατά Λουκάν 18:9-14). Διαβάστε την παραβολή με τα παιδιά σας και κάνετε μερικές απλές ερωτήσεις: Ποιος έκανε περισσότερες καλές πράξεις στην ιστορία, ο Φαρισαίος ή ο τελώνης; Ποιος δικαιώθηκε στο τέλος; Γιατί πιστεύεις ότι ο Θεός δέχτηκε τον τελώνη κι όχι τον Φαρισαίο; Πιστεύεις ότι η «καλοσύνη» του Φαρισαίου τον βοήθησε μπροστά στον Θεό; 

Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, αν η καλή συμπεριφορά του παιδιού σας γίνεται από εγωισμό, τότε το παιδί σας χρειάζεται να μάθει τη σημασία της μετάνοιας. Ας το διδάξουμε αυτό στα παιδιά μας από νωρίς, σίγουρα θα τα βοηθήσει όσο μεγαλώνουν.            read more