Β’ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ

1. Χαιρετισμός

Ο χαιρετισμός δηλώνει ότι η επιστολή είναι από τον Παύλο και τον Τιμόθεο και προσδιορίζει ότι η εκκλησία της Κορίνθου και οι άγιοι των γύρω περιοχών της Αχαΐας είναι οι αποδέκτες της επιστολής.

2. Εισαγωγή

Αυτή η συγκεκριμένη εισαγωγή περιγράφει τις έντονες κακουχίες που υπέστη ο Παύλος.

3. Επίλογος

4. Κυρίως θέμα

α. Η υπεράσπιση της διαγωγής του Παύλου

O Παύλος υπερασπίστηκε τον τρόπο δράσης του σε δύο θέματα. Πρώτα, εξήγησε γιατί δεν είχε επισκεφθεί την Κόρινθο, όπως αρχικά είχε σχεδιάσει.

Κατόπιν, αντιμετώπισε μια αδικία που είχε γίνει σ’ αυτόν από κάποιον πιστό στην εκκλησία της Κορίνθου.

β. Η υπεράσπιση της διακονίας του Παύλου

Στα κεφάλαια 2:12–7:1, ο Παύλος αντιμετώπισε ένα πολύ σοβαρότερο θέμα: ορισμένα άτομα στην εκκλησία της Κορίνθου συνέχιζαν να αμφισβητούν την αποστολική του ιδιότητα.

Έτσι, ο Παύλος αναγκάστηκε με έντονο τρόπο να υπερασπιστεί τη φύση της διακονίας του, διακηρύσσοντας ότι η κλήση και η εξουσία του προέρχονταν από τον Θεό και διασαφηνίζοντας ότι το να απορρίπτει κάποιος την αποστολική του εξουσία είχε σοβαρές επιπτώσεις.

“Κι όλα αυτά προέρχονται από το Θεό, που μας συμφιλίωσε μαζί του δια του Ιησού Χριστού, κι ανέθεσε σ’ εμάς να υπηρετήσουμε στο έργο της συμφιλίωσης. Δηλαδή, ο Θεός ήταν αυτός που στο πρόσωπο του Χριστού συμφιλίωσε τον κόσμο μαζί του, χωρίς να καταλογίσει στους ανθρώπους τα παραπτώματά τους, κι επίσης ανέθεσε σ’ εμάς να αναγγείλουμε το γεγονός της συμφιλίωσης. Εμείς ενεργούμε ως πρεσβευτές του Χριστού. Μέσα από τα δικά μας λόγια είναι σαν να σας παρακαλεί ο Θεός. Στο όνομα του Χριστού, λοιπόν, σας παρακαλούμε: Συμφιλιωθείτε με το Θεό!” (Β’ Κορινθίους 5:18-20)

“Όποιος ακούει εσάς, ακούει εμένα• όποιος απορρίπτει εσάς, απορρίπτει εμένα• κι όποιος απορρίπτει εμένα, απορρίπτει αυτόν που μ’ έστειλε” (Λουκάς 10:16).

γ. Συγκέντρωση χρημάτων. Kεφ.7:2–9:15

Οι Χριστιανοί της Ιερουσαλήμ βρίσκονταν σε μεγάλη οικονομική ανάγκη εκείνη την εποχή, εξαιτίας λιμού στην περιοχή της Ιουδαίας. Οι Κορίνθιοι αμέλησαν να φέρουν εις πέρας την υποχρέωση αυτή.

δ. Η υπεράσπιση της διακονίας του Παύλου για μια ακόμη φορά. Kεφ.10:1–12:13

Οι Κορίνθιοι, καθώς φαίνεται, εκτιμούσαν εκπαιδευμένους ομιλητές και περίμεναν οι ηγέτες τους να έχουν έναν καλό μισθό. Επειδή, όμως, ο Παύλος δεν ασκούσε επαγγελματικά τη ρητορική, και επειδή είχε επιλέξει να συντηρεί ο ίδιος τον εαυτό του, όσον καιρό βρισκόταν στην Κόρινθο ώστε να μην επιβαρύνει την εκκλησία, τον θεωρούσαν κατώτερο.

“Αυτοί στην πραγματικότητα είναι ψευτοαπόστολοι, απατεώνες, άνθρωποι που μεταμφιέζονται σε αποστόλους του Χριστού. Και μη σας φαίνεται παράξενο, γιατί κι ο ίδιος ο σατανάς μεταμφιέζεται σε άγγελο φωτός” (Β’ Κορινθίους 11:13-14).

ε. Επικείμενη επίσκεψη κεφ. 12:14–13:10

Ο Παύλος σχεδίαζε να επισκεφθεί την Κόρινθο, άσχετα με το αν αυτό θα σήμαινε καταδίκη για τη συγκεκριμένη εκκλησία ή όχι.

“Να εξετάζετε τον εαυτό σας αν έχετε την πίστη. Να δοκιμάζετε τον εαυτό σας. Ή δεν καταλάβατε ακόμη καλά ότι ο Ιησούς Χριστός κατοικεί μέσα σας; Εκτός βέβαια αν αποτύχατε στη δοκιμασία” (Β’ Κορινθίους 13:5).

Ο Παύλος με πολύ θέρμη κήρυξε το ευαγγέλιο της μετάνοιας, της πίστης και της σωτηρίας στην εκκλησία της Κορίνθου, με την ελπίδα ότι οι αντίπαλοί του θα γίνονταν γνήσιοι Χριστιανοί.

Απαντήσεις σε επιστολές

• Γάμος κεφ.7:1-40

Ο Παύλος ασχολήθηκε με τον γάμο, τον δεύτερο γάμο και την αγαμία.

• Ειδωλόθυτα κεφ. 8-10

Ο Παύλος ασχολείται με το θέμα του κρέατος που είχε θυσιαστεί στα είδωλα. Στο κεφ. 9, εξηγεί ότι είναι πρόθυμος να περιορίσει τη χριστιανική του ελευθερία, υπονοώντας ότι θα ήθελε και οι άλλοι να κάνουν το ίδιο.

• Λατρεία κεφ.11:2-34

• Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος κεφ. 12-14

Ο Παύλος εξηγεί ότι όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος πρέπει να χρησιμοποιούνται με αγάπη και ότι, αν δεν χρησιμοποιούνται με αυτό τον τρόπο, είναι πραγματικά άχρηστες.

• Η ανάσταση κεφ. 15

Ο Παύλος εξηγεί ότι η ανάσταση του Χριστού ήταν το κλειδί για το Ευαγγέλιο και, για να λάβουν οι πιστοί την τελική σωτηρία, θα πρέπει να αναστηθούν κι αυτοί όπως ακριβώς ο Ιησούς.

• Συλλογή χρημάτων και σχόλια για τον Απολλώ 16:1-12

Η ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ

Η Α’ Κορινθίους είναι, στην πραγματικότητα, η δεύτερη επιστολή που ο Παύλος έγραψε προς την εκκλησία της Κορίνθου.

– Χαιρετισμός

– Ευχαριστία

– ΚΥΡΙΩΣ ΘΕΜΑ

– Κλείσιμο

Το κυρίως θέμα αποτελείται από δύο μεγάλες υποενότητες:

– τις απαντήσεις του Παύλου σε αναφορές που είχε από την οικογένεια της Χλόης και

– τις απαντήσεις του Παύλου στην επιστολή που είχε λάβει νωρίτερα από την εκκλησία της Κορίνθου.

α. Απαντήσεις σε αναφορές προβλημάτων

• Διαιρέσεις μέσα στην εκκλησία

Αν απέβλεπαν στον Ιησού, ως τον μόνο αρχηγό της πίστης τους και θεωρούσαν τους αποστόλους και τους άλλους δασκάλους ως υπηρέτες του Χριστού, οι Κορίνθιοι δεν θα έφταναν σε σύγκρουση εξαιτίας της προτίμησής τους προς τον ένα ή τον άλλον απόστολο ή δάσκαλο.

Ο Παύλος επίσης αναφέρθηκε εκτενώς στην παντελή έλλειψη ικανότητας της ανθρώπινης σοφίας να κατανοήσει και να χειριστεί πνευματικά θέματα.

Οι κοσμικές αξίες στις οποίες πίστευαν, τους είχαν τυφλώσει και δεν έβλεπαν την πνευματική αλήθεια.

“Ο Θεός διακηρύττει στη Γραφή: Θα αφανίσω τη σοφία των σοφών, και των έξυπνων την εξυπνάδα θα την καταπατήσω. Πού, λοιπόν, να βρεθεί σοφός; πού να βρεθεί έμπειρος στις Γραφές; πού να βρεθεί απολογητής αυτού εδώ του αιώνα; Ο Θεός απέδειξε πως η σοφία αυτού του κόσμου είναι μωρία” (Α’ Κορινθίους 1:19-20).

“Κι εγώ, αδερφοί, δεν μπόρεσα να σας μιλήσω σαν σε ανθρώπους που έχουν το Πνεύμα του Θεού• αλλά σας μίλησα σαν σε ανθρώπους που εμπιστεύονται στη δική τους σοφία και είναι νήπια στην πίστη του Χριστού. Σας έθρεψα με γάλα, όχι με στέρεη τροφή, γιατί δεν μπορούσατε ακόμα να τη δεχτείτε. Αλλά ούτε και τώρα ακόμα το μπορείτε” (Α’ Κορινθίους 3:1-2).

• Ανηθικότητα

Οι Κορίνθιοι είχαν, καθώς φαίνεται, παρανοήσει το νόημα της φράσης «πάντα είναι εις την εξουσίαν μου». Ο Παύλος απαντά άμεσα σ’ αυτό το λάθος:

“Μερικοί μεταξύ σας λένε: «Όλα μού επιτρέπονται». Σωστά• όλα όμως δεν είναι προς το συμφέρον. Όλα μού επιτρέπονται, εγώ όμως δε θα αφήσω τίποτε να με κυριέψει. Λένε επίσης: «Οι τροφές προορίζονται για την κοιλιά και η κοιλιά είναι καμωμένη για τις τροφές»• ο Θεός όμως θα τα αχρηστέψει και το ένα και το άλλο. Το σώμα δεν έγινε για να πορνεύουμε, αλλά για να δοξάζουμε τον Κύριο, και ο Κύριος θα δοξάσει το σώμα” (Α’ Κορινθίους 6:12-13).

• Συναναστροφές

Ο Παύλος τους λέει λοιπόν ότι επιθυμία του είναι να διατηρήσουν τις σχέσεις τους με τους μη πιστούς, αλλά να κρατούν αποστάσεις από εκείνους που, αν και ισχυρίζονταν ότι είναι πιστοί, έκαναν χονδροειδείς αμαρτίες και δυσφημούσαν την εκκλησία του Χριστού.

“Σας έγραψα σε προηγούμενη επιστολή να μη συναναστρέφεστε ανθρώπους που έχουν ανήθικη διαγωγή. Βέβαια, δεν εννοούσα όλους γενικά τους έξω από την εκκλησία σας ανήθικους αυτού του κόσμου ή τους πλεονέκτες ή τους κλέφτες ή τους ειδωλολάτρες• γιατί τότε θα έπρεπε να εγκαταλείψετε τον κόσμο! Μ’ αυτό, λοιπόν, που σας έγραψα, εννοούσα να μη συναναστρέφεστε κάποιον που, ενώ ονομάζεται χριστιανός, είναι ανήθικος ή πλεονέκτης ή ειδωλολάτρης ή υβριστής ή μέθυσος ή άρπαγας. Με τέτοιου είδους άνθρωπο πρέπει να αποφεύγετε ακόμα και το κοινό φαγητό” (Α’ Κορινθίους 5:9-11).

3. Κακή συμπεριφορά στη λατρεία

α. Οι ρόλοι των φύλων

Μια οδηγία που τους έδωσε ήταν σχετική με τη χρήση καλύμματος της κεφαλής στη διάρκεια της προσευχής.

“Οι άντρες, όταν προσεύχονται ή προφητεύουν με κάλυμμα στο κεφάλι, ντροπιάζουν το Χριστό. Και κάθε γυναίκα που προσεύχεται ή προφητεύει χωρίς κάλυμμα στο κεφάλι, ντροπιάζει τον άντρα της, γιατί δε διαφέρει σε τίποτα από τη γυναίκα που έχει το κεφάλι της ξυρισμένο” (Α’ Κορινθίους 11:4-5).

β. Πνευματικά χαρίσματα

Ο Παύλος με επιμονή υποστήριξε ότι αν οι πιστοί δεν άκουγαν ο ένας τον άλλον και δεν φέρονταν με σεβασμό ο ένας στον άλλο, δεν θα ωφελούνταν από τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

“Σε ποιο συμπέρασμα λοιπόν καταλήγουμε, αδερφοί; Όταν έχετε λατρευτική σύναξη, ότι έχει να πει ο καθένας, είτε ψαλμό είτε διδασκαλία είτε αποκάλυψη είτε γλωσσολαλία είτε εξήγηση του νοήματος των γλωσσών, όλα να γίνονται με σκοπό την οικοδομή της εκκλησίας. Στην περίπτωση μάλιστα της γλωσσολαλίας, δεν πρέπει να λαλούν περισσότεροι από δύο ή το πολύ τρεις με τη σειρά, ο ένας μετά τον άλλο, και κάποιος να εξηγεί αυτά που λένε. Αν δεν υπάρχει κάποιος με το χάρισμα να εξηγεί, τότε αυτός που λαλεί γλώσσες να σιωπά μέσα στην εκκλησία, και ας μιλάει μόνο μέσα του για τον εαυτό του και για το Θεό. Από τους προφήτες να μιλούν δύο ή τρεις• οι άλλοι να κρίνουν όσα ειπώθηκαν. Αν αποκαλυφθεί ένα μήνυμα σε κάποιον που κάθεται την ώρα που ένας άλλος μιλάει, τότε ο προηγούμενος να σωπάσει. Μπορείτε όλοι, ο ένας μετά τον άλλο, να δίνετε τα μηνύματα που δέχεστε από το Θεό, ώστε όλοι να μαθαίνουν και όλοι να ενισχύονται. Γιατί αυτά τα μηνύματα μπορούν οι προφήτες να τα βάλουν σε τάξη. Ο Θεός δεν είναι Θεός ακαταστασίας αλλά ειρήνης” (Α’ Κορινθίους 14:26-33).

γ. Ειδωλόθυτα

Ο Παύλος, βέβαια, επέμεινε ότι οι ειδωλολατρικές θυσίες δεν μόλυναν το κρέας και ότι οι Χριστιανοί θα μπορούσαν να το φάνε με την προϋπόθεση ότι δεν το έκαναν ως πράξη λατρείας προς τα είδωλα. Αλλά επίσης τους προειδοποιούσε ότι, αν τα κίνητρά τους δεν ήταν σωστά, η επιλογή τους αυτή ήταν πράξη ειδωλολατρική.

“Ωστόσο δεν έχουν όλοι τη σωστή γνώση• μερικοί μάλιστα, που δεν έχουν ακόμα αποβάλει τη συνήθεια της ειδωλολατρίας, τρώνε τα ειδωλόθυτα σαν να ήταν κάτι ιερό, και η συνείδησή τους που είναι αδύνατη, τους κάνει να νιώθουν μολυσμένοι” (Α’ Κορινθίους 8:7).

“Πράγματι, αν κάποιος, απ’ αυτούς δει εσένα, που έχεις τη «γνώση», να κάθεσαι στο τραπέζι ενός ειδωλολατρικού ναού, η συνείδησή του, αφού αυτός είναι αδύνατος, δε θα παρασυρθεί από το παράδειγμά σου και δε θα παρακινηθεί να τρώει τα ειδωλόθυτα; Αμαρτάνοντας όμως μ’ αυτό τον τρόπο απέναντι στους αδερφούς και πληγώνοντας τη συνείδησή τους που είναι αδύνατη, αμαρτάνετε απέναντι στον ίδιο το Χριστό” (Α’ Κορινθίους 8:10,12).

4. Απόρριψη της αποστολικής εξουσίας του Παύλου

Οι Κορίνθιοι πιστοί απέρριπταν την εξουσία του Παύλου ως αποστόλου. Αυτό ίσως να ήταν και το μεγαλύτερο πρόβλημά τους. Το θέμα εμφανίζεται και στις δυο επιστολές.

“Πάρτε παράδειγμα εμένα. Δεν είμαι απόστολος; δεν είμαι ελεύθερος; δεν είδα αναστημένο τον Ιησού, τον Κύριό μας; δεν είστε εσείς ο καρπός του κόπου μου στην υπηρεσία του Κυρίου; Κι αν ακόμα άλλοι αρνούνται να με αναγνωρίσουν ως απόστολο, για σας οπωσδήποτε είμαι• γιατί η ίδια η ύπαρξη της εκκλησίας σας είναι η απόδειξη πως είμαι απόστολος. Να πώς απολογούμαι σ’ αυτούς που αμφισβητούν και συζητούν την αυθεντία μου ως αποστόλου” (Α’ Κορινθίους 9:1-3).

“Για ποιο λόγο; μήπως γιατί δε σας αγαπώ; Ο Θεός ξέρει ότι σας αγαπώ. Αυτό το κάνω, και θα συνεχίσω να το κάνω, για να αφαιρέσω την αφορμή από κείνους που γυρεύουν αφορμή για να δείξουν ότι το έργο τους για το οποίο καυχώνται είναι σαν το δικό μας”(Β’ Κορινθίους 12:11-12).

Οι ψευδαπόστολοι ισχυρίζονταν ότι είχαν την ίδια εξουσία με τον Παύλο και τους άλλους νόμιμους αποστόλους. Και βέβαια δίδασκαν ένα ψεύτικο ευαγγέλιο που παραπλανούσε πολλούς Κορίνθιους πιστούς, ώστε να ακολουθούν έναν αμαρτωλό τρόπο ζωής και σκέψης.

“Αυτό το κάνω, και θα συνεχίσω να το κάνω, για να αφαιρέσω την αφορμή από κείνους που γυρεύουν αφορμή για να δείξουν ότι το έργο τους για το οποίο καυχώνται είναι σαν το δικό μας. Δεν είναι, λοιπόν, μεγάλο πράγμα όταν και οι υπηρέτες του σατανά μεταμφιέζονται σε υπηρέτες της δικαιοσύνης. Το τέλος τους θα είναι ανάλογο με τα έργα τους” (Β’ Κορινθίους 11: 12-15).

Αν οι Κορίνθιοι πίστευαν τους ψευδαπόστολους και απέρριπταν τη διδασκαλία του Παύλου, τότε θα αρνούνταν και τον Χριστό και το Ευαγγέλιο.

Β. ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ

Όπως θα δούμε, πολλά απ’ αυτά τα προβλήματα προέρχονταν από μια παρανόηση της εσχατολογίας του Παύλου, ότι δηλαδή ο Χριστός είχε φέρει τη μελλοντική εποχή, την εποχή της σωτηρίας και της ζωής. Πολλοί από τους Κορίνθιους είχαν φτάσει στο σημείο να πιστεύουν ότι αυτοί στην πραγματικότητα είχαν λάβει περισσότερες μελλοντικές ευλογίες από οποιονδήποτε άλλον, ότι είχαν ήδη λάβει τις υπέρτατες ευλογίες του Θεού.

1. Διαταραγμένες σχέσεις

α. Αντιπαλότητες

Ο Παύλος έλαβε μια αναφορά που έλεγε ότι οι πιστοί στην Κόρινθο είχαν στραφεί ο ένας εναντίον του άλλου, ταυτιζόμενοι με όποιον από τους αποστόλους είχαν σε μεγαλύτερη εκτίμηση.

“Θέλω να πω ότι ο καθένας σας λέει κάτι διαφορετικό. Ο ένας λέει: «Εγώ είμαι του Παύλου», ο άλλος: «Εγώ είμαι του Απολλώ», ένας άλλος: «Εγώ είμαι του Κηφά» και κάποιος άλλος: «Εγώ είμαι του Χριστού»” (Α’ Κορινθίους 1:12).

β. Προσφυγές στα δικαστήρια

“Επιτέλους, ποιος είναι ο Παύλος; Και ποιος είναι ο Απολλώς; Είναι απλώς υπηρέτες του Θεού που σας οδήγησαν στην πίστη. Καθένας από μας κάνει το έργο που του ανέθεσε ο Κύριος… Γιατί κανένας δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο εκτός από αυτό που υπάρχει και που είναι ο Ιησούς Χριστός” (Α’ Κορινθίους 3:5,11).

“Και μόνο το γεγονός ότι έχετε δίκες μεταξύ σας αποτελεί ήδη πλήρη αποτυχία σας. Γιατί δεν προτιμάτε να είστε οι αδικημένοι; Γιατί δεν προτιμάτε να ζημιώνεστε; Αντίθετα, εσείς αδικείτε και ζημιώνετε άλλους, και μάλιστα αδερφούς;” (Α’ Κορινθίους 6:7-8)

γ. Η φτώχεια στην Κόρινθο

Αυτή η έλλειψη ενδιαφέροντος του ενός για τον άλλο ήταν φανερή και στον τρόπο που μεταχειρίζονταν τους φτωχούς στο Δείπνο του Κυρίου.

“Ακούω, λοιπόν, πως όταν συναθροίζεστε δεν τελείτε σωστά το δείπνο του Κυρίου. Γιατί, ο καθένας βιάζεται να φάει το δείπνο που έχει φέρει μαζί του, και έτσι άλλοι μένουν νηστικοί ενώ άλλοι μεθάνε” (Α’ Κορινθίους 11: 21-22).

δ. Η φτώχεια στην Ιερουσαλήμ

Η Κορίνθιοι απέτυχαν να συγκεντρώσουν χρήματα για να ανακουφίσουν τους φτωχούς πιστούς της Ιερουσαλήμ, κάτι που είχαν υποσχεθεί να κάνουν.

“Πάνω σ’ αυτό σας δίνω τη γνώμη μου: Αυτό συμφέρει σ’ εσάς, που από πέρυσι αρχίσατε πρώτοι όχι μόνο να κάνετε, αλλά και να θέλετε αυτό το έργο. Τώρα, ολοκληρώστε αυτό το έργο, ώστε, όπως υπήρξε η πρόθυμη βούλησή σας, έτσι να πραγματοποιηθεί και η εκτέλεσή του ανάλογα με τις δυνατότητές σας” (Β’ Κορινθίους 8:10-11).

2. Προβλήματα σεξουαλικής φύσεως

Πολλοί Χριστιανοί στην Κόρινθο πίστευαν ότι, επειδή ο Χριστός είχε έρθει, τα θέματα σεξουαλικής συμπεριφοράς δεν είχαν πλέον ιδιαίτερη σημασία.

Κάποιοι πιστοί έφθαναν στο αντίθετο άκρο, επιλέγοντας την ασκητική ζωή και τη σεξουαλική αποχή ακόμα και μέσα στο γάμο.

“Αλλά για ν’ αποφεύγεται η πορνεία, κάθε άντρας πρέπει να έχει τη δική του γυναίκα, και κάθε γυναίκα πρέπει να έχει το δικό της άντρα. Στη γυναίκα του πρέπει ν’ αποδίδει ο άντρας το συζυγικό του χρέος• το ίδιο και η γυναίκα στον άντρα της. Η γυναίκα δεν εξουσιάζει το σώμα της η ίδια, αλλά ο άντρας της• παρόμοια και ο άντρας δεν εξουσιάζει το σώμα του ο ίδιος, αλλά η γυναίκα του. Μη στερείτε ο ένας τον άλλο, παρά μόνο πρόσκαιρα και έπειτα από κοινή συμφωνία για να αφοσιωθείτε στη νηστεία και στην προσευχή. Μετά όμως πρέπει πάλι να σμίγετε για να μην πέφτετε στους πειρασμούς του σατανά εξαιτίας της αδυναμίας σας” (Α’ Κορινθίους 7:2-5).

Κάποιοι στην εκκλησία φαίνεται να υιοθετούσαν την άποψη μιας απόλυτης ελευθερίας στα θέματα σεξουαλικών σχέσεων.

“Κυκλοφορεί η φήμη ότι παρουσιάστηκαν ανάμεσά σας περιπτώσεις πορνείας, και μάλιστα τέτοιου είδους που δεν τη συναντάει κανείς ούτε στους ειδωλολάτρες, να συζεί δηλαδή κάποιος με τη μητριά του. Κι εσείς, αντί να λυπηθείτε βαθιά, ώστε αυτός που διέπραξε κάτι τέτοιο να απομακρυνθεί από την εκκλησία, είστε περήφανοι για τον εαυτό σας!” (Α’ Κορινθίους 5:1-2)

Ι. ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ

Α. ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

Ο Παύλος στο ταξίδι αυτό, σε μεγάλο βαθμό, επανέλαβε τη διαδρομή που είχε ακολουθήσει και στο προηγούμενο ιεραποστολικό του ταξίδι. Η έναρξη του ταξιδιού αυτού έγινε το 52 ή ίσως το 53 μ.Χ.

• Αντιόχεια της Συρίας

• Γαλατία

• Φρυγία

• Δέρβη

• Λύστρα

• Ικόνιο

• Αντιόχεια Φρυγίας

• Έφεσος

• Μακεδονία

• Αχαΐα

• Φίλιπποι

• Τρωάδα

• Άσσος

• Μυτιλήνη

• Χίος

• Σάμος

• Μίλητος

• Κως

• Ρόδος

• Πάταρα

• Κύπρος

• Τύρος

• Πτολεμαΐδα

• Καισάρεια

Ο Παύλος έγραψε τις δύο επιστολές του προς τους Κορίνθιους, στη διάρκεια του τρίτου ιεραποστολικού του ταξιδιού, καθώς επίσης δύο ακόμα επιστολές, που δεν έχουν όμως διασωθεί.

Β. ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ

Όπως θα δούμε, πολλά απ’ αυτά τα προβλήματα προέρχονταν από μια παρανόηση της εσχατολογίας του Παύλου, ότι δηλαδή ο Χριστός είχε φέρει τη μελλοντική εποχή, την εποχή της σωτηρίας και της ζωής. Πολλοί από τους Κορίνθιους είχαν φτάσει στο σημείο να πιστεύουν ότι αυτοί στην πραγματικότητα είχαν λάβει περισσότερες μελλοντικές ευλογίες από οποιονδήποτε άλλον, ότι είχαν ήδη λάβει τις υπέρτατες ευλογίες του Θεού.

Γ. Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥΣ ΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑ

Ο Παύλος υπενθυμίζει στους Θεσσαλονικείς ότι θα έπρεπε να προηγηθούν της επιστροφής του Χριστού αρκετά γεγονότα – γεγονότα που δεν είχαν ακόμα συμβεί. (Β’ Θεσσαλονικείς 2:1-8).

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Παύλο, τουλάχιστον τέσσερα πράγματα έπρεπε να γίνουν πριν την επιστροφή του Χριστού:

1. Το μυστήριο της ανομίας εμποδίζεται (Εφεσίους 6:12).

2. Η επανάσταση κατά του Θεού ή αποστασία

3. Η απομάκρυνση του «κωλύοντα»

4. Η αποκάλυψη του ανθρώπου της ανομίας

Σχετικά με την ταυτότητα του ανθρώπου της ανομίας, έχουν διατυπωθεί πολλές απόψεις.

Β. Η ΗΘΙΚΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Ο Παύλος ως αντιστάθμισμα στην ακραία εσχατολογία των Θεσσαλονικέων, έδωσε έμφαση στην ηθική χριστιανική ζωή.

1. Η προοδευτική διαδικασία της σωτηρίας

“Σας κάλεσε στη σωτηρία με το δικό μας κήρυγμα, ώστε να μετάσχετε στη δόξα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού” (Β’ Θεσσαλονικείς 2:14).

Έτσι θα στερεώσει τις καρδιές σας, ώστε να σταθείτε μπροστά στο Θεό και Πατέρα μας άγιοι και άμεμπτοι, όταν θα ξανάρθει ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μαζί με όλους όσοι του ανήκουν.

Ο Θεός σχεδίασε τις παρελθοντικές και παρούσες εμπειρίες της σωτηρίας για να μας οδηγήσει στο μελλοντικό στάδιο σωτηρίας.

Χωρίς τα δύο πρώτα στάδια, του παρελθόντος και του παρόντος, δεν μπορούμε να οδηγηθούμε στη μελλοντική σωτηρία.

2. Η σημασία της ηθικής ζωής

O Παύλος έγραψε ότι όσοι ομολογούν ότι είναι πιστοί και δεν ζουν δίκαια, δεν μπορούν να ολοκληρώσουν τη διαδικασία, γιατί, στην πραγματικότητα, δεν την έχουν αρχίσει ποτέ.

Ο Παύλος δεν πίστευε πως ήταν δυνατόν οι αληθινοί πιστοί του Χριστού να χάσουν τη σωτηρία τους.

“Έχω την πεποίθηση πως ο Θεός που άρχισε αυτό το αγαθό έργο σ’ εσάς, θα το ολοκληρώσει ως την ημέρα του ερχομού του Ιησού Χριστού” (Φιλιππησίους 1:6).

“Είστε όλοι σας άνθρωποι του φωτός και της ημέρας. Δεν ανήκουμε στη νύχτα ούτε στο σκοτάδι. Ας μην κοιμόμαστε, λοιπόν, όπως και οι άλλοι, αλλά ας είμαστε άγρυπνοι και νηφάλιοι. Όσοι κοιμούνται, τη νύχτα κοιμούνται, κι όσοι μεθούν, τη νύχτα μεθούν. Εμείς όμως, ως άνθρωποι της ημέρας, ας είμαστε νηφάλιοι φορώντας την πίστη και την αγάπη για θώρακα και την ελπίδα της σωτηρίας για περικεφαλαία. Γιατί ο Θεός δεν μας προόρισε να δοκιμάσουμε την τελική οργή του, αλλά ν’ αποκτήσουμε τη σωτηρία μέσω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού” (Α’ Θεσσαλονικείς 5:5-9).

Επειδή, λοιπόν, είχαν πειραματιστεί τη σωτηρία στο παρελθόν, ο Παύλος επέμεινε ότι είχαν την υποχρέωση να συνεχίσουν στον δρόμο της σωτηρίας και στο παρόν.

Ο λόγος για τον οποίο οι Χριστιανοί πρέπει να παραμένουν άγρυπνοι, εγκρατείς, σταθεροί στην πίστη, την ελπίδα και την αγάπη είναι ότι η μελλοντική σωτηρία μας εξαρτάται απ’ αυτό.

Η πιστότητά μας στο παρόν αποτελεί το μέσον για την απόκτηση της μελλοντικής μας σωτηρίας.

Ο Παύλος ανταποκρίθηκε στο πρόβλημα των Θεσσαλονικέων προσπαθώντας να φέρει σε μια ισορροπία τις θεολογικές τους απόψεις για το τέλος.

Α. ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

Ο Παύλος επεσήμανε ότι η σωτηρία που θα έρθει με την επιστροφή του Χριστού εξαρτάται από τη σωτηρία που ήδη υπάρχει στο παρόν.

“Εμείς, αδερφοί, οφείλουμε να ευχαριστούμε το Θεό πάντοτε για σας που σας αγαπάει ο Κύριος. Γιατί εσείς ανήκετε σ’ αυτούς που κάλεσε αρχικά στη σωτηρία του με τον αγιασμό που ενεργεί το Άγιο Πνεύμα και με την πίστη σας στην αλήθεια. Σας κάλεσε στη σωτηρία με το δικό μας κήρυγμα, ώστε να μετάσχετε στη δόξα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού” (Β’ Θεσσαλονικείς 2:13-14).

1. Η παρελθοντική σωτηρία

Ο Παύλος μίλησε για την επιλογή ή εκλογή των Θεσσαλονικέων από τον Θεό. Αναφέρει ότι ο Θεός «εξέλεξε» τους Θεσσαλονικείς, εννοώντας ότι, προτού οι Θεσσαλονικείς έρθουν στην πίστη μέσω του κηρύγματος του Ευαγγελίου από τον Παύλο, ο Θεός είχε ήδη αποφασίσει ότι αγαπούσε τους Θεσσαλονικείς και επρόκειτο να τους σώσει.

“Μας διάλεξε πριν θεμελιώσει τον κόσμο, να γίνουμε δικοί του δια του Χριστού, αψεγάδιαστοι στην τελική του κρίση” (Εφεσίους 1:4).

“Εμείς, αδερφοί, οφείλουμε να ευχαριστούμε το Θεό πάντοτε για σας που σας αγαπάει ο Κύριος. Γιατί εσείς ανήκετε σ’ αυτούς που κάλεσε αρχικά στη σωτηρία του με τον αγιασμό που ενεργεί το Άγιο Πνεύμα και με την πίστη σας στην αλήθεια” (Β’ Θεσσαλονικείς 2:13).

Ο Παύλος υπενθυμίζει στους Θεσσαλονικείς το ζήτημα της εκλογής τους, ουσιαστικά υποστηρίζοντας ότι ο Θεός τους είχε εκλέξει για να είναι ενωμένοι με τον Χριστό και να περάσουν μαζί Του από αυτήν την εποχή στη μελλοντική.

Ο Παύλος μιλά επίσης για μια άλλη διάσταση της σωτηρίας των Θεσσαλονικέων που είχε λάβει χώρα στο παρελθόν: τη μεταστροφή τους.

“Ευχαριστούμε το Θεό, αδερφοί, γιατί ξέρουμε, ότι σας αγαπάει και σας έχει διαλέξει για ν’ ανήκετε σ’ αυτόν. Γιατί το χαρμόσυνο άγγελμά μας για το Χριστό δεν το φέραμε σ’ εσάς μόνο με λόγια, αλλά και με δυνάμεις θαυματουργικές, με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος και με μεγάλη πειστικότητα. Έτσι, ξέρετε τι κάναμε για σας όταν ήμασταν μαζί σας” (Α’ Θεσσαλονικείς 1:4-5).

2. Η μελλοντική σωτηρία

Ο Παύλος για να τραβήξει την προσοχή των Θεσσαλονικέων στο θέμα της σωτηρίας μέσω των επιστολών του προς αυτούς, επικεντρώνεται στις μελλοντικές διαστάσεις της σωτηρίας τους.

“…και προσμένετε να κατεβεί δοξασμένος ο Υιός του, που εκείνος τον ανέστησε, ο Ιησούς, ο οποίος θα μας γλιτώσει από την επερχόμενη θεϊκή οργή” (Α’ Θεσσαλονικείς 1:10).

“Σας κάλεσε στη σωτηρία με το δικό μας κήρυγμα, ώστε να μετάσχετε στη δόξα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού” (Β’ Θεσσαλονικείς 2: 14).

Ο Παύλος παραδέχεται ότι η μελλοντική επιστροφή του Χριστού θα έφερνε σωτηρία στην πληρότητά της.

Θα βιώσουμε μια ριζική και πλήρη μεταμόρφωση προς μια κατάσταση αφάνταστης τιμής και δόξας, καθώς θα βασιλεύουμε με τον Χριστό στους νέους ουρανούς και τη νέα γη.

3. Η παρούσα σωτηρία

Ο Παύλος μίλησε επίσης για τη σωτηρία ως μια διαρκή διαδικασία που λαμβάνει χώρα στο παρόν.

“Εμείς, αδερφοί, οφείλουμε να ευχαριστούμε το Θεό πάντοτε για σας που σας αγαπάει ο Κύριος. Γιατί εσείς ανήκετε σ’ αυτούς που κάλεσε αρχικά στη σωτηρία του με τον αγιασμό που ενεργεί το Άγιο Πνεύμα και με την πίστη σας στην αλήθεια” (Β’ Θεσσαλονικείς 2:13).

Ουσιαστικά τραβά την προσοχή τους στο εκπληκτικό γεγονός ότι ήδη βίωναν ένα μέρος της κληρονομιάς που με τόση λαχτάρα περίμεναν.

Η διακονία του Πνεύματος είναι εξαιρετικά σημαντική στην εποχή αυτή της αμαρτίας και του θανάτου αλλά και ως πρόγευση της μελλοντικής εποχής το Πνεύμα διαρκώς μας εξαγνίζει και μας ξεχωρίζει από τη διαφθορά του κόσμου.

Η διαρκής πίστη στην αλήθεια ήταν μια βασική διάσταση του έργου της σωτηρίας που ο Χριστός έκανε στη ζωή τους.