Ε. Οι πρακτικές προτροπές κεφ. 5:1-6:10

Ο Παύλος δίνει λύσεις σε πρακτικά προβλήματα που οι ψευδοδιδάσκαλοι είχαν προκαλέσει στη Γαλατία.

1. Η ελευθερία εν Χριστώ κεφ. 5:1-15

Ο Παύλος καλεί τους Γαλάτες να παραμείνουν σταθεροί στην ελευθερία που τους είχε δοθεί εν Χριστώ. Τονίζει την ανάγκη να διατηρήσουν τη χριστιανική τους ελευθερία.

“Ο Χριστός μάς απελευθέρωσε για να είμαστε ελεύθεροι. Παραμένετε, λοιπόν, σταθεροί στην ελευθερία και μην ξαναμπαίνετε κάτω από ζυγό δουλείας” (Γαλάτας 5:1).

“Ακούστε με, εγώ ο Παύλος σας το λέω: Αν περιτέμνεστε, ο Χριστός δε θα σας ωφελήσει σε τίποτε. Επίσης θυμίζω σ’ όποιον θέλει να περιτμηθεί, πως έχει υποχρέωση να τηρεί όλον το νόμο” (Γαλάτας 5:2-3).

“Ο Θεός, λοιπόν, αδερφοί μου, σας κάλεσε για να ζήσετε ελεύθεροι. Μόνο να μη γίνει η ελευθερία αφορμή για αμαρτωλή διαγωγή, αλλά με αγάπη να υπηρετείτε ο ένας τον άλλο” (Γαλάτας 5:13).

Ο Παύλος δεν ήθελε οι Γαλάτες να σκεφτούν ότι η ελευθερία τους από την υποχρέωση της περιτομής μπορούσε να σημαίνει ελευθερία παραβίασης του άγιου χαρακτήρα του Θεού, ο οποίος ουσιαστικά αποτελούσε τη βάση του νόμου.

2. Η δύναμη του Πνεύματος κεφ.5:16-26

Ο Παύλος απάντησε ότι ο κάθε πιστός πρέπει να στηρίζεται στο Άγιο Πνεύμα για οδηγία και ενδυνάμωση και όχι στη σάρκα.

“Θέλω ακόμα να σας πω και τούτο: Να καθορίζει το Πνεύμα τη διαγωγή σας και τότε δε θ’ ακολουθείτε τις αμαρτωλές επιθυμίες σας… Αφού, λοιπόν, ζούμε με τη δύναμη του Πνεύματος, πρέπει ν’ ακολουθούμε το Πνεύμα” (Γαλάτας 5:16, 25).

3. Θεία κρίση κεφ. 6:1-10

Ο Παύλος προειδοποίησε τις εκκλησίες της Γαλατίας να μην ξεχνούν την επερχόμενη κρίση του Θεού. Ήλπιζε ότι αυτή η προειδοποίηση θα ενθάρρυνε τους Γαλάτες πιστούς να στηριχτούν στον Χριστό και το Άγιο Πνεύμα για σωτηρία.

“Μην έχετε ψευδαισθήσεις, ο Θεός δεν εμπαίζεται. Ο,τι σπέρνει ο άνθρωπος, αυτό θα θερίσει. Έτσι, όποιος σπέρνει στον αγρό των αμαρτωλών επιθυμιών του, θα θερίσει από εκεί ως καρπό την καταστροφή. Όποιος όμως σπέρνει στον αγρό του Πνεύματος, αυτός θα θερίσει ως καρπό του Πνεύματος την αιώνια ζωή. Κι όταν κάνουμε το καλό, ας μην αποκάμουμε. Γιατί, αν αντέξουμε ως το τέλος, θα θερίσουμε τον καρπό στον κατάλληλο καιρό” (Γαλάτας 6:7-9).

2. Η πίστη του Αβραάμ κεφ. 3:6-4:11

α.Πρώτα, ο Παύλος τονίζει ότι ο Αβραάμ δικαιώθηκε, επειδή πίστεψε στην υπόσχεση του Θεού ότι θα αποκτούσε γιο.

β.Δεύτερον, ο Παύλος τονίζει ότι ο Θεός είχε πει στον Αβραάμ ότι η ευλογία της σωτηρίας θα εξαπλωνόταν μέσα απ’ αυτόν στα Έθνη.

γ.Τρίτον, ο Παύλος ήθελε να καταλάβουν οι Γαλάτες ότι το κόψιμο της σάρκας κατά την περιτομή, στην ουσία ήταν σύμβολο αυτοκαταδίκης και όχι τρόπος δικαίωσης.)

δ.Τέταρτον, ο Παύλος προλαβαίνει μια αντίρρηση των ψευδοδιδασκάλων, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι ο νόμος του Μωϋκσή δεν αλλάζει τη σημασία του παραδείγματος του Αβραάμ.

“Να τι θέλω να πω: Αυτή τη διαθήκη που την επικύρωσε προηγουμένως ο Θεός και αναφερόταν στο πρόσωπο του Χριστού, δεν μπορεί ο νόμος, που ήρθε ύστερα από τετρακόσια τριάντα χρόνια, να την ακυρώσει, καταργώντας έτσι τις υποσχέσεις του Θεού. Γιατί φυσικά η κληρονομία δεν σχετίζεται πια με την επαγγελία, αν μπορεί ν’ αποκτηθεί με την τήρηση του νόμου. Είναι όμως βέβαιο πως ο Θεός έδωσε τη χάρη του στον Αβραάμ με την επαγγελία. Τότε, γιατί δόθηκε ο νόμος; Προστέθηκε για να φανεί πόσο πολύ παραβαίνουν οι άνθρωποι το θέλημα του Θεού. ΄Ισχυσε όμως ωσότου να έρθει ο απόγονος του Αβραάμ, για τον οποίο μιλούσε η υπόσχεση του Θεού. Ο νόμος δόθηκε με τη μεσολάβηση αγγέλων με το χέρι ενός μεσίτη” (Γαλάτας 3:17-19 ).

ε.Πέμπτον, ο Παύλος ξεκαθάρισε ότι οι ευλογίες του Θεού αφορούσαν μόνο εκείνους που ανήκαν στο ξεχωριστό σπέρμα του Αβραάμ, δηλαδή τον Χριστό.

“Οι επαγγελίες, λοιπόν, δόθηκαν ως διαθήκη στον Αβραάμ και στον απόγονό του. Η Γραφή δεν λέει και στους απογόνους, όπως θα έκανε αν εννοούσε πολλούς, αλλά μιλάει για έναν: και στον απόγονό σου. Αυτός ο απόγονος είναι ο Χριστός… Κι αφού ανήκετε στο Χριστό, είστε απόγονοι του Αβραάμ και κληρονόμοι της ζωής, όπως την υποσχέθηκε ο Θεός” (Γαλάτας 3:16,29).

3. Η πρόσφατη εμπειρία των Γαλατών κεφ. 4:12-20

Εδώ ο Παύλος εκφράζει ένα μεγάλο ενδιαφέρον για την πνευματική ευημερία των Γαλατών. Ήθελε να αναγνωρίσουν την απελπιστική πνευματική τους κατάσταση.

“Πού είναι όμως τώρα εκείνος ο ενθουσιασμός σας; Μπορώ να το βεβαιώσω πως τότε, αν μπορούσατε, θα βγάζατε και τα μάτια σας να μου τα δώσετε. Δηλαδή τώρα έγινα εχθρός σας, επειδή σας λέω την αλήθεια;” (Γαλάτας 4:15-16)

4. Η ιστορία των γυναικών και των υιών του Αβραάμ

Το τέταρτο επιχείρημα που χρησιμοποίησε ο Παύλος για να αντικρούσει τους ψευδοδιδασκάλους ήταν η βιβλική καταγραφή των συζύγων και υιών του Αβραάμ.

“Δεν είμαστε, λοιπόν, αδερφοί μου, παιδιά δούλης, αλλά της ελεύθερης γυναίκας” (Γαλάτας 4:31).

Γ. Η αντιπαράθεση με τον Πέτρο κεφ. 2:11-21

Η τρίτη ιστορική αφήγηση του Παύλου, περιγράφει μια αντιπαράθεσή του με τον Πέτρο στην Αντιόχεια της Συρίας.

Αν λοιπόν η εξουσία του Παύλου ήταν αρκετή για να διορθώσει έναν τόσο εξέχοντα απόστολο όπως ο Πέτρος, ήταν σίγουρα επαρκής για να διορθώσει τους ψευδοδιδασκάλους στη Γαλατία.

“Εμείς είμαστε εκ γενετής Ιουδαίοι κι όχι αμαρτωλοί εθνικοί. Ξέρουμε όμως πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί με την τήρηση των διατάξεων του νόμου. Αυτό γίνεται μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό. Γι’ αυτό κι εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να δικαιωθούμε με την πίστη στο Χριστό κι όχι με την τήρηση του νόμου• γιατί με τα έργα του νόμου δε θα σωθεί κανένας άνθρωπος” (Γαλάτας 2:15-16).

2ο ΜΕΡΟΣ

Δ. Τα θεολογικά επιχειρήματα κεφ. 3:1- 4:31

Ο Παύλος παραθέτει σαφέστερα θεολογικά επιχειρήματα για να στηρίξει το δόγμα της δικαίωσης μέσω της πίστης.

1. Οι προηγούμενες εμπειρίες των Γαλατών κεφ. 3:1-5

Ο Παύλος επικεντρώνεται στις προηγούμενες εμπειρίες Χριστιανικής πίστης των Γαλατών.

“Αυτό θέλω μόνο να μου πείτε: Τηρώντας το νόμο δεχτήκατε το Πνεύμα ή ακούγοντας το κήρυγμα και πιστεύοντας; Τόσο ανόητοι είστε; Αρχίσατε με την εμπειρία του Πνεύματος. Πώς τώρα καταλήγετε να εμπιστεύεστε σ’ ανθρώπινες δυνάμεις; Όλες οι εμπειρίες σας πήγαν χαμένες; Ελπίζω να μην πήγαν χαμένες. Το Θεό, ο οποίος σας χορηγεί το Πνεύμα και κάνει θαύματα στις συνάξεις σας, τον ξέρετε από την τήρηση του νόμου ή από το κήρυγμα που πιστέψατε;” (Γαλάτας 3:2-5)

2. Η πίστη του Αβραάμ κεφ. 3:6-4:11

Ο Παύλος στρέφεται στη σώζουσα πίστη του Αβραάμ. Επιχειρηματολογεί ότι ο Θεός ευλόγησε τον Αβραάμ χάρη στην πίστη του και όχι χάρη στην υπακοή του στον νόμο του Θεού.

α.Πρώτα, ο Παύλος τονίζει ότι ο Αβραάμ δικαιώθηκε, επειδή πίστεψε στην υπόσχεση του Θεού ότι θα αποκτούσε γιο.

“Το ίδιο και ο Αβραάμ, σύμφωνα με τη Γραφή, πίστεψε στο Θεό, και γι’ αυτή του την πίστη ο Θεός τον αναγνώρισε δίκαιο. Μάθετε, λοιπόν, ποιοι είναι γνήσιοι απόγονοι του Αβραάμ• είναι όσοι εμπιστεύονται στο Θεό όπως εκείνος” (Γαλάτας 3: 6-7).

β.Δεύτερον, ο Παύλος τονίζει ότι ο Θεός είχε πει στον Αβραάμ ότι η ευλογία της σωτηρίας θα εξαπλωνόταν μέσα απ’ αυτόν στα Έθνη.

“Και η Γραφή, προβλέποντας πως ο Θεός θα σώσει τα έθνη με την πίστη, έδωσε από πριν στον Αβραάμ το ελπιδοφόρο μήνυμα ότι θα ευλογηθούν στο πρόσωπό του όλα τα έθνη. Συνεπώς, όσοι εμπιστεύονται στο Θεό ευλογούνται μαζί με τον πιστό Αβραάμ” (Γαλάτας 3:8-9).

γ.Τρίτον, ο Παύλος ήθελε να καταλάβουν οι Γαλάτες ότι το κόψιμο της σάρκας κατά την περιτομή, στην ουσία ήταν σύμβολο αυτοκαταδίκης και όχι τρόπος δικαίωσης.

Η Επιστολή του Παύλου προς τους Γαλάτες χωρίζεται ως εξής:

1ο ΜΕΡΟΣ (κεφ.1:1-2:21)

α)Συστάσεις / Πρόσθετες παρατηρήσεις

β) Εισαγωγή στο πρόβλημα

Ο Παύλος αντιμετώπισε αμέσως το πρόβλημα των ψευδών διδασκαλιών στη Γαλατία.

γ) Ιστορικές περιγραφές

Περιέχει πολλές ιστορικές περιγραφές με τις οποίες ο Παύλος απέδειξε την εξουσία του.

Α . Η κλήση και εκπαίδευση του Αποστόλου Παύλου κεφ. 1:11-18

Ο Παύλος πέρασε τρία χρόνια στην Αραβία όπου διδάχθηκε το ευαγγέλιο και τα χριστιανικά δόγματα απευθείας από τον Ίδιο τον Ιησού.

Ο Ιησούς, ο Ίδιος ο Κύριος, είχε διδάξει στον Παύλο αυτές τις νέες ιδέες.

“Ασφαλώς έχετε ακούσει για τη διαγωγή μου όσον καιρό ανήκα στην ιουδαϊκή θρησκεία, ότι καταδίωκα με πάθος την εκκλησία του Θεού και προσπαθούσα να την εξαφανίσω. Και πρόκοβα στον ιουδαϊσμό πιο πολύ από πολλούς συνομήλικους συμπατριώτες μου, γιατί είχα μεγαλύτερο ζήλο για τις προγονικές μου παραδόσεις” (Γαλάτας 1:13-14).

“Ο Θεός όμως με είχε ξεχωρίσει από την κοιλιά της μάνας μου και η χάρη του με είχε καλέσει να τον υπηρετήσω. Όταν, λοιπόν, ευδόκησε να μου αποκαλύψει τον Υιό του για να φέρω στους εθνικούς το χαρμόσυνο μήνυμα γι’ αυτόν, δε στηρίχθηκα σ’ ανθρώπινες δυνάμεις• ούτε ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα να δω εκείνους που ήταν απόστολοι πριν από μένα, αλλά έφυγα στην Αραβία, και ύστερα ξαναγύρισα στη Δαμασκό. Έπειτα, μετά από τρία χρόνια, ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα να γνωρίσω από κοντά τον Πέτρο, κι έμεινα κοντά του δεκαπέντε μέρες” (Γαλάτας 1:15-18).

Β. Η συνάντηση του Παύλου με ηγέτες της εκκλησίας κεφ. 2:1-10

Η δεύτερη ιστορική αφήγηση που βρίσκουμε στο κομμάτι αυτό της επιστολής προς Γαλάτας, αναφέρεται στη συνάντηση του Παύλου με τους ηγέτες της εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ.

Σ’ αυτήν τη συνάντηση επιβεβαίωσαν την κλήση του Παύλου να φέρει το Ευαγγέλιο στους Εθνικούς.

“Έπειτα, μετά από δεκατέσσερα χρόνια, ανέβηκα πάλι στα Ιεροσόλυμα με το Βαρνάβα παίρνοντας μαζί μου και τον Τίτο. Ανέβηκα ύστερα από υπόδειξη του Κυρίου. Τους εξέθεσα το ευαγγέλιο που κηρύττω στους εθνικούς. Το εξέθεσα ιδιαίτερα στους προκρίτους, μήπως αγωνίστηκα ή αγωνίζομαι μάταια. Ούτε ο Τίτος, όμως, που ήταν μαζί μου, και ήταν εθνικός, αναγκάστηκε να υποβληθεί στην περιτομή. Κι ας ήταν εκεί οι παρείσακτοι ψευδάδελφοι, που γλίστρησαν ανάμεσά μας σαν κατάσκοποι με στόχο την ελευθερία μας, που την έχουμε χάρη στο έργο του Ιησού Χριστού, και θέλουν να μας κάνουν δούλους. Δεν υποχωρήσαμε ούτε στιγμή στις απαιτήσεις τους, για να μείνει ανόθευτο το ευαγγέλιο για χάρη σας.

Οι πρόκριτοι πάλι —τι ήταν άλλοτε δε μ’ ενδιαφέρει• ο Θεός δεν ξεχωρίζει πρόσωπα— αυτοί δεν πρόσθεσαν τίποτε σε όσα είπα εγώ. Αντίθετα μάλιστα, είδαν ότι ο Θεός μού έχει αναθέσει το κήρυγμα του ευαγγελίου στους εθνικούς, όπως στον Πέτρο στους περιτμημένους. Γιατί αυτός που όρισε τον Πέτρο απόστολο για τους Ιουδαίους, όρισε κι εμένα απόστολο για τους εθνικούς. Όταν κατάλαβαν, λοιπόν, πως μου δόθηκε η χάρη του Θεού, ο Ιάκωβος και ο Κηφάς και ο Ιωάννης, που θεωρούνται στυλοβάτες, έσφιξαν το χέρι το δικό μου και του Βαρνάβα σ’ ένδειξη αναγνώρισης και συμφώνησαν να κηρύττουμε εμείς στους εθνικούς κι αυτοί στους Ιουδαίους.” (Γαλάτας 2:1-9).

Β. Η εισροή των Εθνικών

Ως Ιουδαίος, ο Παύλος έδωσε φυσικά προτεραιότητα στoν ευαγγελισμό των Ιουδαίων, όμως η αρνητική τους αντίδραση προς το Ευαγγέλιο τον έκαναν να καταλάβει ότι αυτό που ο Θεός ήθελε απ’ αυτόν ήταν να στραφεί στους Εθνικούς και να τους κηρύξει το Ευαγγέλιο.

“Τότε ο Παύλος και ο Βαρνάβας τους μίλησαν με παρρησία και τους είπαν: «Έπρεπε να κηρύξουμε το λόγο του Θεού πρώτα σ’ εσάς. Επειδή όμως τον αντικρούετε και καταδικάζετε τον εαυτό σας να μην αξιωθεί την αιώνια ζωή, γι’ αυτό κι εμείς στρεφόμαστε στους εθνικούς. Αυτή την εντολή άλλωστε μας έδωσε ο Κύριος: Εσένα έχω ορίσει φως για τα έθνη, για να φέρεις τη σωτηρία ως τα πέρατα της γης» (Πράξεις κεφ. 13 εδάφ. 46-47).

“Στο Ικόνιο ξαναπήγαν στη συναγωγή των Ιουδαίων και μίλησαν τόσο πειστικά, ώστε πίστεψαν πλήθος πολύ Ιουδαίων και εθνικών” (Πράξεις κεφ. 14 εδάφ.1).

“Όταν έφτασαν, συγκέντρωσαν την εκκλησία και τους διηγήθηκαν όσα είχε κάνει ο Θεός μ’ αυτούς και ότι άνοιξε και στους εθνικούς την πόρτα της πίστεως” (Πράξεις 14:27).

Γ. Η αύξηση των ψευδοδιδασκάλων

Οι ψευδοδιδάσκαλοι στη Γαλατία είχαν δικές τους απόψεις για τους Εθνικούς, για τους οποίους επέμεναν ότι έπρεπε να περιτέμνονται. Ο Παύλος πίστευε ότι η επιμονή στην περιτομή των Εθνικών ουσιαστικά αντανακλούσε σοβαρές παρανοήσεις της χριστιανικής πίστης:

• Αρνιόταν την επάρκεια του θανάτου και της ανάστασης του Χριστού στο θέμα της σωτηρίας.

• Έδειχνε μια απαράδεκτη εμπιστοσύνη στη δύναμη των θρησκευτικών τελετών.

• Οδηγούσε σε διαιρέσεις μέσα στην εκκλησία της Γαλατίας.

“Ακούστε με, εγώ ο Παύλος σας το λέω: Αν περιτέμνεστε, ο Χριστός δε θα σας ωφελήσει σε τίποτε” (Γαλάτας 5:2).

“Τόσο ανόητοι είστε; Αρχίσατε με την εμπειρία του Πνεύματος. Πώς τώρα καταλήγετε να εμπιστεύεστε σ’ ανθρώπινες δυνάμεις;” (Γαλάτας 3:3)

“Για όσους ανήκουν στον Ιησού Χριστό δεν έχει καμιά σημασία ούτε το να κάνεις περιτομή ούτε το να μην κάνεις, αλλά όλοι είναι νέα δημιουργήματα του Θεού. Όσοι ακολουθούν αυτή την αρχή, θα έχουν την ειρήνη και το έλεος του Θεού μαζί τους, αυτοί και όλος ο λαός του Θεού” (Γαλάτας 6:15-16).

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ

Α. Το πρώτο ταξίδι του Αποστόλου Παύλου Το πρώτο ιεραποστολικό ταξίδι του Παύλου άρχισε γύρω στο 46 μ.Χ. μετά την εντολή που είχε δώσει ο Θεός στην εκκλησία της Αντιόχειας της Συρίας να ξεχωρίσουν τον Παύλο και τον Βαρνάβα για ειδικό ιεραποστολικό έργο.

Δρομολόγιο:

• Αντιόχεια της Συρίας

• Σαλαμίνα

• Πάφος

• Πέργα

• Αντιόχεια Πισιδίας

• Ικόνιο

• Λύστρα

• Δέρβη

• Λύστρα

• Ικόνιο

• Αντιόχεια Πισιδίας

• Πέργα

• Αττάλεια

• Αντιόχεια Συρίας

Έτσι, φαίνεται πιθανό να έγραψε την επιστολή το 48 μ.Χ., περίπου έναν χρόνο αφότου έφυγε από τη Γαλατία αλλά πριν το συνέδριο της Ιερουσαλήμ.

β. Ο θεϊκός σκοπός ως αποτέλεσμα της εσχατολογίας του Παύλου.

Το ιεραποστολικό έργο του Παύλου ανάμεσα στους Εθνικούς, μαρτυρεί την πεποίθησή του ότι το σχέδιο του Θεού περιλάμβανε την ένωση των πιστών Ιουδαίων και των Εθνικών σ’ έναν λαό του Θεού.

Η εκκλησία μπορεί να φτάσει σ’ ένα μέτρο πνευματικής ωριμότητας.
Εφεσίους 2:19-22
Εφεσίους 4:15-16
Ρωμαίους 11:25
Εφεσίους 3:4-6

“Για να μην έχετε ψεύτικη αυτοπεποίθηση, αδερφοί, δε θέλω να μείνετε στην άγνοια, σχετικά με το εξής μυστικό σχέδιο του Θεού: Η απιστία του Ισραήλ στο Θεό θα κρατήσει ωσότου να δεχτούν όλοι οι άλλοι λαοί τη σωτηρία” (Ρωμαίους 11:25).

“…που διαβάζοντάς τα μπορείτε να καταλάβετε πόσο βαθιά έχω γνωρίσει το μυστήριο του Χριστού. Αυτό το μυστήριο δεν το είχε φανερώσει ο Θεός προηγουμένως στους ανθρώπους• το αποκάλυψε τώρα με το Άγιο Πνεύμα του στους άγιους αποστόλους και προφήτες του. Το μυστήριο αυτό είναι ότι με το έργο του Ιησού Χριστού και οι εθνικοί λαμβάνουν μέρος στην κληρονομία μαζί με τους Ιουδαίους, αποτελούν μέλη του ίδιου σώματος του Χριστού και μετέχουν στις υποσχέσεις του Θεού” (Εφεσίους 3:4-6).

γ. Η Χριστιανική ελπίδα ως αποτέλεσμα της εσχατολογίας του Παύλου

Η εσχατολογία του Παύλου πρόσφερε ελπίδα στους Χριστιανούς με δύο τουλάχιστον τρόπους:

Από τη μία πλευρά, μας δίνει ελπίδα για το μέλλον, τονίζοντάς μας ότι έχουμε ήδη αρχίσει να απολαμβάνουμε πολλά οφέλη της μελλοντικής εποχής.
“Γι’ αυτό, λοιπόν, δε χάνουμε το θάρρος μας. Μπορεί εξωτερικά να βαδίζουμε στο θάνατο, εσωτερικά όμως, μέρα με την ημέρα, η ζωή μας ανανεώνεται. Γιατί ό,τι προσωρινά ασκεί μια ελαφριά πίεση πάνω μας, μας προετοιμάζει για ολοένα και μεγαλύτερο πλούτο αιώνιας δόξας. Δε στοχεύουμε σ’ αυτά που φαίνονται, αλλά σ’ αυτά που δε φαίνονται• γιατί όσα φαίνονται είναι πρόσκαιρα, ενώ όσα δεν φαίνονται είναι αιώνια” (Β’ Κορινθίους 4:16-18 ).

Από την άλλη πλευρά, οι ευλογίες που μας περιμένουν στο μέλλον είναι τόσο εκπληκτικές, ώστε επισκιάζουν εντελώς όσες δοκιμασίες αντιμετωπίζουμε σ’ αυτήν τη ζωή.

“Πιστεύω πραγματικά πως αυτά που τώρα υποφέρουμε, δεν ισοσταθμίζουν τη δόξα που μας επιφυλάσσει ο Θεός στο μέλλον” (Ρωμαίους 8:18).

Τα αποτελέσματα της εσχατολογίας του Παύλου

Ο Παύλος εξέφρασε τη θεολογία του ως επί το πλείστον στα πλαίσια της ποιμαντικής του διακονίας. Εξηγεί τι έκανε ο Θεός για τους πιστούς, στέλνοντας τον Χριστό στη γη και επίσης διδάσκει τους Χριστιανούς πώς θα πρέπει να ζουν, περιμένοντας τη δεύτερη έλευση του Χριστού.

α. Η ένωση με τον Χριστό ως αποτέλεσμα της εσχατολογίας του Παύλου

Στη Ρωμαίους 6:3-4, ο Παύλος εξηγεί ότι η ένωσή μας με τον Χριστό στην πραγματικότητα μας μεταφέρει από αυτήν την εποχή στη μελλοντική.

“Ή μήπως λησμονείτε πως το βάπτισμα στο όνομα του Χριστού σημαίνει συμμετοχή στο θάνατό του; Πραγματικά, το βάπτισμά μας σημαίνει τη συμμετοχή μας στο θάνατο και στην ταφή του Χριστού. Κι όπως ο Πατέρας Θεός με τη δύναμή του ανέστησε το Χριστό από τους νεκρούς, το ίδιο κι εμείς μπορούμε να ζήσουμε μια νέα ζωή” ( Ρωμαίους 6:3-4 ).

“Πέθανε αυτός για να νεκρώσει μια για πάντα την αμαρτία με το σταυρικό του θάνατο, κι η τωρινή του ζωή είναι ζωή κοντά στο Θεό. Έτσι να σκέφτεστε κι εσείς για τον εαυτό σας: Έχετε πεθάνει για την αμαρτία, κι η ζωή σας βρίσκεται πια κοντά στο Θεό χάρη στην ένωσή σας με τον Ιησού Χριστό τον Κύριό μας” (Ρωμ. 6:10-11 ).

Στη Ρωμαίους 6:10-11, η διδασκαλία του Παύλου για την ένωσή μας με τον Χριστό ουσιαστικά αποτελεί μια εφαρμογή της εσχατολογίας στην πρακτική ζωή όλων των πιστών.`

ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

«Ήδη αλλά όχι ακόμα»: κάποια θέματα των ημερών του τέλους είχαν ήδη πραγματοποιηθεί εν Χριστώ, ενώ άλλα δεν είχαν πραγματοποιηθεί ακόμα.

1. «Ήδη»:

Αυτό φανερώνεται με πολλούς τρόπους. Θα αναφέρουμε τρεις περιπτώσεις που βρίσκουμε το θέμα αυτό στις επιστολές του Παύλου.

α. Πρώτον, το τελικό στάδιο της βασιλείας του Θεού άρχισε, όταν ο Ιησούς ανελήφθη στον ουράνιο θρόνο Του.

“Τη δύναμή του αυτή την έδειξε με το να αναστήσει το Χριστό από τους νεκρούς και να τον βάλει να καθίσει στα δεξιά του στον ουρανό, πάνω από κάθε αρχή και εξουσία και δύναμη και κυριότητα, πάνω από καθετί που ανήκει όχι μόνο στον τωρινό αλλά και στο μελλοντικό κόσμο” (Εφεσίους 1:20-21).

β. Μια δεύτερη περίπτωση που βλέπουμε ότι η μελλοντική εποχή είναι ήδη εδώ, αποτελεί το γεγονός ότι ήδη έχουμε στην παρούσα εποχή μια πρόγευση της αιώνιας κληρονομιάς μας εν Αγίω Πνεύματι.

“Κι είναι το Πνεύμα εγγύηση για την κληρονομιά μας, για το μελλοντικό λυτρωμό μας. ΄Ετσι θα υμνείται και θα δοξάζεται το μεγαλείο του Θεού” (Εφεσίους 1: 14).

γ. Τέλος, ο Παύλος επίσης τόνισε το γεγονός ότι ο Χριστός εγκαινίασε τη νέα δημιουργία που έχει σχέση με τη μελλοντική εποχή.

“Καινούριο θα δημιουργήσω ουρανό, καινούρια γη• τα περασμένα, τα παλιά, θα ξεχαστούνε, και πια κανείς δε θα τα σκέφτεται” (Ησαϊας 65:17).

“Όταν κάποιος ανήκει στον Χριστό είναι μια καινούρια δημιουργία. Τα παλιά πέρασαν• όλα έχουν γίνει καινούρια” (Β’ Κορινθίους 5:17 ).

2. «Ήδη και όχι ακόμα»

Ο Παύλος πιστεύει ότι οι ευλογίες των τελευταίων ημερών δεν είχαν ακόμα έρθει σε όλη τους την πληρότητα. Έτσι, προσδοκούσε την επιστροφή του Χριστού ως την εποχή κατά την οποία ο Χριστός θα έφερνε τις τελικές κρίσεις και ευλογίες.

Ας αναφερθούμε σε τρεις περιπτώσεις στις οποίες βλέπουμε την άποψη αυτή του Παύλου να αναπτύσσεται:

α. Πρώτον, όπως είδαμε, ο Παύλος δίδασκε ότι ο Χριστός ως Βασιλιάς βασιλεύει τώρα από τον θρόνο Του στον ουρανό. Αλλά ο Παύλος επίσης πίστευε ότι όταν ο Χριστός επιστρέψει, θα φέρει τη βασιλεία του Θεού σε όλη της την πληρότητα.

“Ύστερα θα έρθει το τέλος, όταν ο Χριστός, έχοντας καταργήσει κάθε αρχή και κάθε εξουσία και δύναμη, θα παραδώσει τη βασιλεία στο Θεό και Πατέρα. Γιατί ο ίδιος ο Χριστός πρέπει να βασιλεύει ωσότου ο Θεός υποτάξει σ’ αυτόν όλους τους εχθρούς. Ο τελευταίος εχθρός που θα συντριφθεί είναι ο θάνατος” (Α’ Κορινθίους15: 24-26).

β. Δεύτερον, ο Παύλος πίστευε ότι το Άγιο Πνεύμα αποτελεί την απαρχή της συγκομιδής της σωτηρίας και την προκαταβολή της κληρονομιάς μας.

Οι όροι «απαρχή» και «προκαταβολή» δηλώνουν ότι η πλήρης αποδοχή της κληρονομιάς μας θα γίνει στο μέλλον.

“Κι όχι μόνο η κτίση. Το ίδιο κάνουμε κι εμείς: Έχουμε ως αρραβώνα του νέου κόσμου το Άγιο Πνεύμα, εσωτερικά όμως στενάζουμε κι εμείς, γιατί λαχταρούμε να γίνουμε για πάντα παιδιά του Θεού και να γλιτώσει το σώμα μας από τη φθορά” (Ρωμαίους 8:23).

“Το Άγιο Πνεύμα είναι εγγύηση για την κληρονομιά μας, για το μελλοντικό λυτρωμό μας. Έτσι θα υμνείται και θα δοξάζεται το μεγαλείο του Θεού” (Εφεσίους 1:14).

γ. Τέλος, αν και η νέα δημιουργία έχει γίνει μια πνευματική πραγματικότητα στη ζωή των πιστών, προσδοκούμε ακόμα την πλήρη ανανέωση της δημιουργίας και την αιώνια βασιλεία μας πάνω στη νέα γη.

“Έχει όμως πάντοτε την ελπίδα, κι αυτή ακόμα η κτίση, πως θ’ απελευθερωθεί από την υποδούλωσή της στη φθορά, και θα μετάσχει στην ελευθερία που θ’ απολαμβάνουν τα δοξασμένα παιδιά του Θεού” (Ρωμαίους 8: 21 ).