Η Επιστολή του Παύλου προς τους Γαλάτες χωρίζεται ως εξής:
1ο ΜΕΡΟΣ (κεφ.1:1-2:21)
α)Συστάσεις / Πρόσθετες παρατηρήσεις
β) Εισαγωγή στο πρόβλημα
Ο Παύλος αντιμετώπισε αμέσως το πρόβλημα των ψευδών διδασκαλιών στη Γαλατία.
γ) Ιστορικές περιγραφές
Περιέχει πολλές ιστορικές περιγραφές με τις οποίες ο Παύλος απέδειξε την εξουσία του.
Α . Η κλήση και εκπαίδευση του Αποστόλου Παύλου κεφ. 1:11-18
Ο Παύλος πέρασε τρία χρόνια στην Αραβία όπου διδάχθηκε το ευαγγέλιο και τα χριστιανικά δόγματα απευθείας από τον Ίδιο τον Ιησού.
Ο Ιησούς, ο Ίδιος ο Κύριος, είχε διδάξει στον Παύλο αυτές τις νέες ιδέες.
“Ασφαλώς έχετε ακούσει για τη διαγωγή μου όσον καιρό ανήκα στην ιουδαϊκή θρησκεία, ότι καταδίωκα με πάθος την εκκλησία του Θεού και προσπαθούσα να την εξαφανίσω. Και πρόκοβα στον ιουδαϊσμό πιο πολύ από πολλούς συνομήλικους συμπατριώτες μου, γιατί είχα μεγαλύτερο ζήλο για τις προγονικές μου παραδόσεις” (Γαλάτας 1:13-14).
“Ο Θεός όμως με είχε ξεχωρίσει από την κοιλιά της μάνας μου και η χάρη του με είχε καλέσει να τον υπηρετήσω. Όταν, λοιπόν, ευδόκησε να μου αποκαλύψει τον Υιό του για να φέρω στους εθνικούς το χαρμόσυνο μήνυμα γι’ αυτόν, δε στηρίχθηκα σ’ ανθρώπινες δυνάμεις• ούτε ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα να δω εκείνους που ήταν απόστολοι πριν από μένα, αλλά έφυγα στην Αραβία, και ύστερα ξαναγύρισα στη Δαμασκό. Έπειτα, μετά από τρία χρόνια, ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα να γνωρίσω από κοντά τον Πέτρο, κι έμεινα κοντά του δεκαπέντε μέρες” (Γαλάτας 1:15-18).
Β. Η συνάντηση του Παύλου με ηγέτες της εκκλησίας κεφ. 2:1-10
Η δεύτερη ιστορική αφήγηση που βρίσκουμε στο κομμάτι αυτό της επιστολής προς Γαλάτας, αναφέρεται στη συνάντηση του Παύλου με τους ηγέτες της εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ.
Σ’ αυτήν τη συνάντηση επιβεβαίωσαν την κλήση του Παύλου να φέρει το Ευαγγέλιο στους Εθνικούς.
“Έπειτα, μετά από δεκατέσσερα χρόνια, ανέβηκα πάλι στα Ιεροσόλυμα με το Βαρνάβα παίρνοντας μαζί μου και τον Τίτο. Ανέβηκα ύστερα από υπόδειξη του Κυρίου. Τους εξέθεσα το ευαγγέλιο που κηρύττω στους εθνικούς. Το εξέθεσα ιδιαίτερα στους προκρίτους, μήπως αγωνίστηκα ή αγωνίζομαι μάταια. Ούτε ο Τίτος, όμως, που ήταν μαζί μου, και ήταν εθνικός, αναγκάστηκε να υποβληθεί στην περιτομή. Κι ας ήταν εκεί οι παρείσακτοι ψευδάδελφοι, που γλίστρησαν ανάμεσά μας σαν κατάσκοποι με στόχο την ελευθερία μας, που την έχουμε χάρη στο έργο του Ιησού Χριστού, και θέλουν να μας κάνουν δούλους. Δεν υποχωρήσαμε ούτε στιγμή στις απαιτήσεις τους, για να μείνει ανόθευτο το ευαγγέλιο για χάρη σας.
Οι πρόκριτοι πάλι —τι ήταν άλλοτε δε μ’ ενδιαφέρει• ο Θεός δεν ξεχωρίζει πρόσωπα— αυτοί δεν πρόσθεσαν τίποτε σε όσα είπα εγώ. Αντίθετα μάλιστα, είδαν ότι ο Θεός μού έχει αναθέσει το κήρυγμα του ευαγγελίου στους εθνικούς, όπως στον Πέτρο στους περιτμημένους. Γιατί αυτός που όρισε τον Πέτρο απόστολο για τους Ιουδαίους, όρισε κι εμένα απόστολο για τους εθνικούς. Όταν κατάλαβαν, λοιπόν, πως μου δόθηκε η χάρη του Θεού, ο Ιάκωβος και ο Κηφάς και ο Ιωάννης, που θεωρούνται στυλοβάτες, έσφιξαν το χέρι το δικό μου και του Βαρνάβα σ’ ένδειξη αναγνώρισης και συμφώνησαν να κηρύττουμε εμείς στους εθνικούς κι αυτοί στους Ιουδαίους.” (Γαλάτας 2:1-9).
