Αν θέλουμε τα παιδιά μας να αγαπήσουν τον Ιησού, πρέπει να θέλουμε να αγαπήσουν και την εκκλησία!
Η Μέγκαν Χιλ (συγγραφέας παιδικών χριστιανικών βιβλίων) δίνει πέντε (5) πρακτικούς τρόπους για να μάθουμε στα παιδιά μας να αγαπούν την τοπική εκκλησία.
1. Αναγνωρίστε τις εμπειρίες των παιδιών. Να ξέρετε ότι η εκκλησία δεν είναι πάντα εύκολη γι’ αυτά και μιλήστε τους γι’ αυτό.
Άραγε, πώς θα έμοιαζε η ώρα της κυριακάτικης λατρείας χωρίς τα παιδιά; Κανείς δε θα έκλαιγε ούτε θα περπατούσε μέσα στην εκκλησία, δε θα βρίσκαμε χαρτιά από χειροτεχνίες ανάμεσα στα καθίσματα ή μέσα στα υμνολόγια, δε θα μαζεύαμε ψίχουλα από μπισκότα, ούτε θα χρειαζόταν να απαντάμε σε αμέτρητες ερωτήσεις. Σίγουρα, εάν τα παιδιά δεν ήταν εκεί, η ώρα της λατρείας θα έμοιαζε πολύ διαφορετική. Με απόλυτη ησυχία, χωρίς φασαρία και όλα σε τάξη. Παράλληλα, όμως, αυτή η τρομερή ησυχία θα ήταν η πρώτη ένδειξη ότι κάτι πηγαίνει πραγματικά λάθος στη ζωή της εκκλησίας.
Άρθρο της Christina Embree
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μερικές φορές τα παιδιά μου πιστεύουν ότι η εκκλησία είναι βαρετή. Το μεσαίο παιδί μου σίγουρα έχει αποκοιμηθεί στην αγκαλιά του μπαμπά της ακριβώς στην μέση της λατρείας στις 9.30 το πρωί. Το μεγαλύτερο παιδί μου φτιάχνει τις πιο εντυπωσιακές ζωγραφιές που έχετε δει κατά τη διάρκεια της υμνωδίας. Και το μικρότερο, έχει την συνήθεια να ακουμπάει τα πάντα: υμνολόγια, έντυπα ανακοινώσεων, μαλλιά αγνώστων…
Η λατρεία μέσα στο πλαίσιο της θρησκευτικής μεταρρύθμισης
Του Παναγιώτη Κανταρζή
Η πρώτη μας ενότητα αφορά το ζήτημα της λατρείας μέσα στο πλαίσιο της θρησκευτικής μεταρρύθμισης. Γιατί όμως πρέπει να μας απασχολεί η ιστορία; Την ίδια ερώτηση υπέβαλλαν στον David McCullough κάτοχο δύο βραβείων Πούλιτζερ και «ανορθόδοξο» ιστορικό, μετά από μία ομιλία του στο Aspen Institute του Κολοράντο. Η απόκρισή του ήταν λιτή και επί της ουσίας, «Το να προσπαθείς να σχεδιάσεις το μέλλον δίχως να γνωρίζεις το παρελθόν, είναι σαν να προσπαθείς να φυτέψεις κομμένα λουλούδια».
Οι Ιταλοί αδελφοί μας προσεύχονται για τη χώρα τους.
Μπορούμε με τα δικά τους αιτήματα να προσευχηθούμε κι εμείς για εκείνους.
Προσευχή ώστε ο Θεός να θεραπεύσει τη χώρα μας
Δυτικά ερωτήματα με αφορμή την διαχείριση της πανδημίας από την Ορθόδοξη εκκλησία στην Ελλάδα.
Η τάση
Μία σχεδόν αυτονόητη και αδιαμφισβήτητη αφήγηση στον Δυτικό κόσμο είναι ότι η εκκοσμίκευση που ζούμε σήμερα οφείλεται στην αλλαγή του μεσαιωνικού μεταφυσικού παραδείγματος με κύριους υπεύθυνους τους νομιναλιστές φιλοσόφους (Ιωάννης Σκώτος, Όκκαμ) και τον θεολόγους της Μεταρρύθμισης (Λούθηρος). Από τον Max Weber – που σύνδεσε την “απομάγευση” του κόσμου με τον Προτεσταντισμό (Max Weber, The Protestant Ethic and the Spirit of Capitalism) – έως την ιδιαίτερα δημοφιλή ανάλυση του καθολικού ιστορικού Brad Gregory -που περιέγραψε την σύγχρονη εκκοσμίκευση ως μία ακούσια συνέπεια της θρησκευτικής μεταρρύθμισης του 16ου αιώνα (Brad Gregory, The Unintended Reformation: How a Religious Revolution Secularized Society, Harvard University Press, 2012) – το αφήγημα είναι το ίδιο: σε κάποιο σημείο της μεσαιωνικής ή πρώιμης σύχρονης ιστορίας, η Δύση έκανε μία σημαντική λανθασμένη στροφή βάζοντάς την στην πορεία προς την νεωτερικότητα με όλα τα συνακόλουθα προβλήματά της (δες Mark Lilla, “Blame it on the Reformation”, The New Republic, Sept. 2012 (https://newrepublic.com/article/107211/witten berg-wal-mart)). Είναι ιδιαίτερα της μόδας στην Δύση, κυρίως στον Προτεσταντικό κόσμο, η τάση της “ανάκτησης” (retrieval) ή της “επιστροφής”. Η λογική είναι απλή: εφόσον ο Προτεσταντισμός συνέβαλε καθοριστικά στην νεωτερική εκκοσμίκευση πρέπει να αναζητήσουμε μία μετα-Προτεσταντική ή για την ακρίβεια μία προ-Προτεστανική μεταφυσική.