(Μετάφραση άρθρου του Scott R. Swain, προέδρου του Reformed Theological Seminary -Orlando- που μπορείτε να βρείτε πρωτότυπα εδώ. Δεν συμφωνούμε απαραίτητα με κάθε σημείο του άρθρου αλλά με την γενική του τοποθέτηση)
Την τελευταία βδομάδα, συμμετείχα σε διάφορες συζητήσεις σχετικά με το αν οι εκκλησίες θα πρέπει να μεταδίδουν ζωντανά διαδικτυακά και να τελούν το Δείπνο του Κυρίου
Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι συζητήσεις δεν αφορούσαν το αν η ζωντανή διαδικτυακή μετάδοση του Δείπνου του Κυρίου είναι εντάξει υπό φυσιολογικές συνθήκες (για ένα επιχείρημα που θα πρέπει να σκεφτούμε σχετικά, βλ. εδώ). Οι περισσότερες συζητήσεις στις οποίες συμμετείχα ήταν ανάμεσα σε αναμορφωμένους, πρεσβυτερικούς ποιμένες με μια κοινή με τη δική μου αντίληψη περί εκκλησίας, ποιμαντικής διακονίας, και τελετών. Το ερώτημα σε αυτές τις συζητήσεις αφορούσε το αν οι έκτακτες περιστάσεις της ζωής μέσα στην καραντίνα επιτρέπουν έκτακτους τρόπους για τη διεξαγωγή του Δείπνου του Κυρίου.
Το Gospel Coalition έχει δημοσιεύσει δύο βαπτιστικές οπτικές πάνω σε αυτό το ερώτημα σχετικά με το αν η εκκλησία πρέπει να κάνει το Δείπνο του Κυρίου ζωντανά διαδικτυακά (live streaming), μία αρνητική, μια άλλη θετική. Επιπρόσθετα, το Christianity Today ανήρτησε ένα άρθρο, γραμμένο από διαμαρτυρόμενη σακραμενταλιστική οπτική, που διατείνεται ότι το Δείπνο του Κυρίου μπορεί όντως να πραγματοποιεί τη λειτουργία του ως μέσο χάρης, ακόμα κι αν γίνεται διαδικτυακά.
Δεν πιστεύω ότι οι εκκλησίες θα έπρεπε να κάνουν ζωντανά διαδικτυακά το Δείπνο του Κυρίου για αρκετούς λόγους που συνδέονται με την αναμορφωμένη θεολογία μας. Ο πιο θεμελιώδης λόγος έχει να κάνει με τη φύση της ίδιας της τελετής.
Μια τελετή (sacrament), στο πιο βασικό επίπεδο, είναι μια συμβολική πράξη διατεταγμένη από τον Ιησού Χριστό, στην οποία έχει συνάψει την υπόσχεση της παρουσίας και ευλογίας του (Έξοδος 20:24, Ματθαίος 28:18-20, Λουκάς 22:19, Α΄ Κορινθίους 10:1-4, 10:16, 11:24-25). Το “σημείο” σε αυτή την αντίληψη, δεν είναι απλά τα “στοιχεία” του νερού, του άρτου, και του οίνου. Το σημείο είναι το σύνολο της συμβολικής πράξης, η οποία, στην περίπτωση του Δείπνου του Κυρίου, είναι ένα κοινό γεύμα (Α΄ Κορινθίους 10:17). Επιπλέον, όσον αφορά το Δείπνο του Κυρίου, η συμβολική πράξη του κοινού γεύματος έχει ένα συγκεκριμένο, θεϊκά ορισμένο πλαίσιο: “όταν συναθροίζεστε” (Α΄ Κορινθίους 11:33). Το “σημείο” του Δείπνου του Κυρίου είναι ένα κοινό γεύμα, που τρώγεται στη διαθηκική σύναξη του λαού του Θεού, δηλαδή τη συγκεντρωμένη εκκλησία.
Σε αυτή τη συμβολική πράξη, ο Χριστός έχει συνάψει την υπόσχεση της παρουσίας και της ευλογίας του: “εκεί τον έρωτά μου θα σου δώσω” (Άσμα Ασμάτων 7:13).
Όταν μιλάμε επομένως για το Δείπνο του Κυρίου, η έλλειψη του κοινού γεύματος, της διαθηκικής σύναξης, σημαίνει και έλλειψη της τελετής (σημ.: Η κατάσταση είναι διαφορετική όταν μιλάμε για το βάπτισμα, του οποίου η συμβολική πράξη εμπεριέχει ένα πρόσωπο που λούζει ένα άλλο πρόσωπο με νερό). Αν και η πράξη του κοινού γεύματος και το πλαίσιο της διαθηκικής σύναξης δεν είναι επαρκείς προϋποθέσεις για την τέλεση του Δείπνου του Κυρίου, είναι αναγκαίες προϋποθέσεις. Χωρίς αυτές, κάποιος δεν τελεί, πραγματικά δεν μπορεί να τελέσει, το Δείπνο του Κυρίου.
Εκείνοι που έχουν αντιτεθεί εντονότερα σε αυτή τη γραμμή επιχειρηματολογίας το έχουν κάνει γιατί εκτιμούν βαθιά το Δείπνο του Κυρίου ως μέσο χάρης. Τι μεγάλη απώλεια είναι, λένε, να προχωράμε χωρίς τον θεϊκά ορισμένο τρόπο να δίνουμε και να παίρνουμε το σώμα και το αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, χωρίς να δυναμώνουμε την πίστη και την ελπίδα μας, χωρίς να λαμβάνουμε και να ανταποκρινόμαστε στην αγάπη του Κυρίου και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού!
Ενάντια σε αυτή τη στάση δεν έχω κανένα επιχείρημα. Είναι πράγματι μεγάλη απώλεια, ίσως η μεγαλύτερη απώλεια ανάμεσα σε πολλές άλλες απώλειες που έπονται της αδυναμίας μας να συναθροιζόμαστε στην παρουσία του Θεού ως ο διαθηκικός λαός του Θεού για το Δείπνο του Κυρίου.
Αλλά η ορθή ανταπόκριση σε αυτή τη μεγάλη απώλεια δεν είναι να προσπαθήσουμε να καλύψουμε το Δείπνο του Κυρίου ζωντανά διαδικτυακά. Για τώρα, ο δρόμος της συμμετοχής στο Δείπνο του Κυρίου είναι κλειστός για όλους μας. Για τώρα, δεν καλούμαστε να γιορτάσουμε (feast) αλλά να νηστεύσουμε (fast).
Πράγμα το οποίο μας οδηγεί σε αυτό που πιστεύω ότι είναι η ενδεδειγμένη ποιμαντική ανταπόκριση στην παρούσα κρίση μας. Σε καταστάσεις απώλειας όπως αυτή, πρέπει να μάθουμε πώς να πενθούμε, και πρέπει να μάθουμε πώς θα διδάξουμε τον λαό του Θεού να πενθεί, κάτι μάλλον δύσκολο για όσους είναι συνηθισμένοι (όπως εγώ) στην άμεση ικανοποίηση (instant gratification).
Το Δείπνο του Κυρίου είναι μια από τις μεγαλύτερες ευλογίες που ο Ιησούς Χριστός έχει δώσει στην εκκλησία του. Η αδυναμία μας να γιορτάσουμε το Δείπνο του Κυρίου για μια περίοδο μπορεί μόνο να είναι, πρέπει να είναι, αιτία για θλίψη και δάκρυα. Για τώρα, δεν είμαστε σε θέση να γιορτάσουμε αυτή την ανάμνηση του Κυρίου με τη “γεύση” και την “όψη” της καλοσύνης του (Ψαλμός 34:9).
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε παραδομένοι σε μια κατάσταση πλήρους λήθης. Όχι. Υπάρχει ενός είδους ανάμνηση που συνοδεύει την εξορία από την πόλη του Θεού (Ψαλμός 137:5-6), η ανάμνηση που οδηγεί σε πιστά δάκρυα (Ψαλμός 137:1-2) και αυτό καλλιεργεί μια ελπιδοφόρα προσμονή για αποκατάσταση (Ψαλμοί 63:2, 143:6), η ανάμνηση εκείνων που έχουν μια φορά γευτεί και που, με τη χάρη του Θεού, γνωρίζουν ότι πάλι ξανά θα γευτούν και θα δουν την καλοσύνη του Κυρίου, είτε είναι σε αυτό το τραπέζι της διαθηκικής σύναξης ή στο γαμήλιο τραπέζι του Αρνιού (Αποκάλυψη 19:9). Αυτού του είδους η ανάμνηση είναι που καλούμαστε να καλλιεργήσουμε μέσα μας και στις εκκλησίες μας αυτή την περίοδο. read more
