Το κολοσσιαίο κάλεσμα της γονεϊκότητας αποτελείται από εκατομμύρια φαινομενικά ασήμαντα γεγονότα. Συχνά νιώθουμε σαν μια θολή στιγμή, φάση ή εποχή να ρέει στην επόμενη πριν ακόμα προλάβουμε να το καταλάβουμε. Ο σύζυγός μου και εγώ φτιάχνουμε κανόνες, θέτουμε όρια και προσπαθούμε να τα επιβάλλουμε με συνέπεια. Προσπαθούμε να θυμόμαστε ότι ο στόχος μας είναι να προσανατολίσουμε τις καρδιές των παιδιών μας ώστε να έχουν τον Χριστό στο κέντρο τους, αντί απλώς να αναζητούμε εξωτερικές αλλαγές συμπεριφοράς. Αλλά μετά περνά ο καιρός και δεν βλέπουμε κανένα απολύτως καρπό. Όταν τα παιδιά μας είναι υπάκουα, συχνά νιώθουμε ότι απλώς προσπαθούν να αποφύγουν τις συνέπειες της κακής συμπεριφοράς.
Οι προσπάθειές μας κάνουν άραγε κάποια διαφορά; Όλες οι συζητήσεις από καρδιάς, η απομνημόνευση της Αγίας Γραφής και οι οικογενειακές λατρείες διεισδύουν στις καρδιές και τις ψυχές των μικρών μας ή τα κάνουμε μόνο μηχανικά; Λοιπόν, κάτι συνέβη πρόσφατα που μου θύμισε τι καλούμαι να κάνω ως μητέρα και πώς οι συνήθειες που δημιουργούμε στα σπίτια μας μπορούν, με τη χάρη του Θεού, να έχουν σημαντικό αντίκτυπο στις καρδιές των μικρών μας.
Ένα από εκείνα τα κυριακάτικα πρωινά
Το να πηγαίνουμε μαζί στην εκκλησία ως οικογένεια είναι κάτι που περιμένω με ανυπομονησία κάθε Κυριακή. Αλλά μια μέρα, κατά κάποιο τρόπο ήξερα ότι θα ήταν ένα από εκείνα τα Κυριακάτικα πρωινά, τα δύσκολα. Στις λίγες ώρες που μεσολάβησαν από όταν ξυπνήσαμε μέχρι να φύγουμε για την εκκλησία, ο σύζυγος μου κι εγώ νιώθαμε σαν να είχαμε τρέξει σε μαραθώνιο. Είχαμε να φτιάξουμε πρωινό, να κάνουμε μπάνιο και να ντύσουμε τρία μικρά παιδιά, κάνοντας τον διαιτητή στις λογομαχίες τους και διορθώνοντας κακές συμπεριφορές.
Μέχρι να καθίσουμε στη θέση μας στην εκκλησία, είχα ήδη μιλήσει έντονα στα παιδιά, τονίζοντας ότι πρέπει γρήγορα να φύγουμε απ’ το σπίτι και ήμουν απότομη με τον άντρα μου. Αν υπήρξε ποτέ κάποια Κυριακή που χρειαζόμουν πραγματικά να ακούσω τον λόγο του Θεού, ήταν εκείνη η Κυριακή, αλλά δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Τα παιδιά μου έμοιαζαν σαν να είχαν κάνει μια συμφωνία μεταξύ τους να είναι τα παιδιά με τις περισσότερες ανάγκες του πλανήτη εκείνη την ημέρα. Υπήρχαν διαλείμματα για τουαλέτα, ατελείωτα αιτήματα και η προσωπική μου αγαπημένη, η καλή παλιομοδίτικη γκρίνια.
Σκέφτηκα «γιατί είμαι καν εδώ;» Δεν έχω ακούσει ούτε δύο συνεχόμενες προτάσεις του κηρύγματος. Τα παιδιά μου δεν ακούνε τίποτα. Αυτό δεν είναι εποικοδομητικό για κανέναν μας. Θα έπρεπε απλώς να είχα μείνει σπίτι και να παρακολουθήσω μία από τις εκπομπές στην τηλεόραση. Κοίταξα τριγύρω όλα τα άλλα παιδιά που κάθονταν στη λατρεία με τα «φωτοστέφανα» τους και αποθαρρύνθηκα. Προφανώς έκανα κάτι λάθος και απέτυχα στην ανατροφή των παιδιών μου. Έφυγα από την εκκλησία εκείνη την ημέρα νιώθοντας απίστευτα εκνευρισμένη με τα παιδιά μου και με τον εαυτό μου.
Η δύναμη της τελετουργίας και της συνήθειας
Ο Θεός όμως, με όλη Του την καλοσύνη, αποφάσισε να μου ανοίξει τα μάτια την επόμενη Κυριακή. Τα καταφέραμε (ζωντανοί) μέχρι να τελειώσει το κήρυγμα και ήταν η ώρα για το Δείπνο του Κυρίου. Ενώ κρατούσα το ποτήρι με το κρασί, παρατήρησα ότι η 3,5 ετών κόρη μου είχε γεμίσει το καπάκι του μπουκαλιού της με νερό και περίμενε με ανυπομονησία τη στιγμή που θα πιούμε όλοι μαζί. Ήταν το πιο χαριτωμένο πράγμα που είχα δει ποτέ. Στην ηλικία της δεν μπορούσε να καταλάβει πλήρως τι είναι η Θεία Κοινωνία, αλλά ήθελε να συμμετάσχει στο τελετουργικό που είχε δει να εκτελείται κάθε Κυριακή από τότε που γεννήθηκε.
Εκείνη τη στιγμή μπόρεσα να συνδέσω τις τελείες. Τα παιδιά μας δεν θα καταλαβαίνουν πάντα τι κάνουμε γι’ αυτά ή μαζί με αυτά με την πρώτη, δεύτερη, τρίτη ή ίσως και με την χιλιοστή φορά που θα το κάνουμε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Υπάρχει δύναμη στην τελετουργία και στη συνήθεια.
Διαμορφώνοντας νου και καρδιά προς δόξα Θεού
Είναι γεγονός ότι το να πηγαίνουμε τα παιδιά μας στην εκκλησία κάθε Κυριακή για να λατρεύουν τον ζωντανό Θεό, είτε βρέχει είτε έχει ήλιο, με καλή συμπεριφορά ή κακή, διαμορφώνει την καρδιά και το μυαλό τους σχετικά με το τι είναι σημαντικό. Ίσως ακούσουμε ολόκληρο το κήρυγμα ή μόνο μερικές προτάσεις. Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο Θεός μας ευλογεί για την υπακοή μας σ’ Αυτόν. Τα παιδιά μας απορροφούν πράγματα, ακόμη και υποσυνείδητα, και ο Θεός μπορεί να τα χρησιμοποιήσει στη ζωή τους.
Γράφοντας αυτά λοιπόν, θέλω απλώς να ενθαρρύνω όλους εσάς τους γονείς. Μπορεί να μην βλέπουμε τον καρπό των κόπων μας σήμερα, αλλά υπηρετούμε έναν παντοδύναμο Θεό που συχνά χρησιμοποιεί πολύ συνηθισμένα μέσα για να ολοκληρώσει το έργο Του. Συνεχίστε να είστε σταθεροί στις προσπάθειές σας να κατευθύνετε τις καρδιές και τις ζωές των παιδιών σας προς το μέρος Του. Τι καταπληκτική ευκαιρία έχουμε ως γονείς να βοηθήσουμε στη διαμόρφωση των συνηθειών των μικρών μας, ενώ είναι ακόμα κάτω από τη φροντίδα μας.
Μετάφραση από τo beautifulchristianlife.com, από το blog της Erica Chase