Στην Γένεση 25 έχουμε την αφήγηση του θανάτου του Αβραάμ. Μετά από μία πλούσια και περιπετειώδη ζωή ο πατριάρχης και αποδέκτης της διαθήκης του Θεού, πεθαίνει. Το κεντρικό σημείο της αφήγησης βρίσκεται στο εδ. 11 όπου διαβάζουμε ότι “μετά το θάνατο του Αβραάμ, ο Θεός ευλόγησε τον Ισαάκ, το γιο του”. Η υπόσχεση του Θεού και η διαθήκη Του συνεχίζει και περνά τώρα στον Ισαάκ. Τονίζει έτσι ο συγγραφέας ότι αν και εδώ τελειώνει η ιστορία του Αβραάμ δεν συμβαίνει το ίδιο και με την ιστορία του Θεού. Αυτή συνεχίζει και προχωρά μέχρι να κορυφωθεί και να εκπληρωθεί με τον ερχομό του απογόνου του Αβραάμ που θα φέρει ευλογία στα έθνη, δηλαδή τον Χριστό.
Εντύπωση όμως προξενεί το γεγονός ότι η αφήγηση αυτή έρχεται περιτυλιγμένη μέσα σε δύο λεπτομερείς γενεαλογίες (25:1-6, 12 – 18). Η μία είναι των γιων της παλλακίδας του Αβραάμ, της Χεττούρας και η άλλη του Ισμαήλ. Οι ιστορίες αυτών των προσώπων δεν είναι μέρος της “Ιστορίας της Λύτρωσης”. Παρόλα αυτά όμως έχουν αξία. Μπορεί ο Ισαάκ να είναι ο γιος που θα λάβει την ευλογία αλλά και ο Ισμαήλ είναι ένα πρόσωπο που έχει κι αυτό την δική του ιστορία και αξία. Σε ότι αφορά την εκπλήρωση της διαθήκης του Θεού οι γενεαλογίες δεν έχουν καμία αξία. Όμως ο Θεός εκτός από την σώζουσα χάρη δείχνει και αυτό που οι θεολόγοι ονόμασαν, κοινή χάρη. Νοιάζεται και ασχολείται με τον καθένα. Νοιάζεται με τις ιστορίες τους, ασχολείται με τις χαρές και τις λύπες τους, ξέρει τα ονόματά τους.
