ΟΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ (ΣΥΝΕΧΕΙΑ)
O Παύλος χρησιμοποίησε την εσχατολογία του, για να διορθώσει το ακροατήριό του.
A. ΠΙΣΤΗ
1. Ο Χριστός ως Κύριος
2. Ο Χριστός ως Σωτήρας
Οι Κορίνθιοι επίσης δεν εξύψωναν τον Χριστό, γιατί υποτιμούσαν τον ρόλο Του ως Σωτήρα.
Όμως, κατά τη γνώμη πολλών Κορινθίων, τα χαρίσματα και η τιμή ήταν κάτι που το κέρδιζαν συγκεκριμένοι πιστοί.
Ο Παύλος απαντά δίνοντας έμφαση σε μια άλλη πλευρά της εσχατολογίας του, δηλαδή στη σπουδαιότητα του Χριστού. Με άλλα λόγια, στο δόγμα της ένωσης του Χριστού με τους πιστούς.
“Πέθανε για χάρη όλων• κι αυτό σημαίνει ότι όσοι ζουν δεν μπορούν να ζουν πια για τον εαυτό τους, αλλά για κείνον που πέθανε κι αναστήθηκε γι’ αυτούς. Έτσι κι εμείς δεν κρίνουμε πια κανέναν με ανθρώπινα κριτήρια. Κι αν κάποτε βλέπαμε το Χριστό από την ανθρώπινη πλευρά μόνο, τώρα πια δεν τον βλέπουμε έτσι. Όταν κάποιος ανήκει στο Χριστό είναι μια καινούρια δημιουργία. Τα παλιά πέρασαν• όλα έχουν γίνει καινούρια” (Β’ Κορινθίους 5: 15-17).
Ο Παύλος επέμεινε ότι οι πιστοί δεν θα έπρεπε να αξιολογούν τον εαυτό τους ή τους άλλους με σαρκικά και κοσμικά κριτήρια. Αντίθετα, ήθελε να βλέπουν όλους τους πιστούς ως άτομα ενωμένα με τον Χριστό και να δείχνουν ο ένας στον άλλο την τιμή και την αγάπη που θα έδιναν στον Ίδιο τον Κύριο.
“Έτσι, η δική σου «γνώση» θα προκαλέσει το χαμό αυτού του αδύνατου, του αδερφού μας, για τον οποίον ο Χριστός έδωσε τη ζωή του. Αμαρτάνοντας όμως μ’ αυτό τον τρόπο απέναντι στους αδερφούς και πληγώνοντας τη συνείδησή τους που είναι αδύνατη, αμαρτάνετε απέναντι στον ίδιο το Χριστό” (Α’ Κορινθίους 8:11-12 & 11:24-27)
Και στις δύο επιστολές του προς τους Κορίνθιους, ο Παύλος διαρκώς τονίζει την ένωση με τον Χριστό, ως τη βάση για να μπορούν οι πιστοί να τιμούν και να υπηρετούν ο ένας τον άλλο.
Β. ΕΛΠΙΔΑ
Ο Παύλος επιχείρησε να διορθώσει την εσχατολογία των Κορινθίων με το να τους θυμίσει την προσωρινή φύση των ευλογιών τους.
“Κι όσοι ασχολούνται με τα αγαθά αυτού του κόσμου, σαν να μην ασχολούνται καθόλου μ’ αυτά• γιατί η σημερινή μορφή αυτού εδώ του κόσμου δε θα διαρκέσει πολύ” (Α’ Κορινθίους 7:31).
“Μιλάω, βέβαια, κι εγώ για σοφία στους πνευματικά ώριμους• αλλά για τη σοφία όχι αυτού εδώ του αιώνα ούτε των δυνάμεων που κυβερνούν αυτόν εδώ τον κόσμο και που βαδίζουν κιόλας προς την κατάργησή τους” (Α’ Κορινθίους 2:6).
“Να τι θέλω να πω, αδερφοί μου: Άνθρωποι από σάρκα και αίμα δεν μπορούν να πάρουν μέρος στη βασιλεία του Θεού, ούτε αυτό που είναι φθαρτό μπορεί να κληρονομήσει την αφθαρσία” (Α’ Κορινθίους 15:50).
Ίσως, το σημαντικότερο επιχείρημα που δίνει ο Παύλος σχετικά με το δόγμα της ελπίδας, βρίσκεται στην Α’ Κορινθίους κεφ. 15.
Ο Παύλος ξεκαθαρίζει ότι, πριν φθάσει η μελλοντική εποχή σε όλη την πληρότητά της, θα πρέπει να συμβούν κάποια πολύ σημαντικά γεγονότα, καθώς και κάποιες απίστευτα μεγάλες αλλαγές.
“Όπως πεθαίνουν όλοι εξαιτίας της συγγένειας με τον Αδάμ, έτσι, χάρη στη συγγένεια με το Χριστό, όλοι θα ξαναπάρουν ζωή. Ο καθένας με τη σειρά του: πρώτος αναστήθηκε ο Χριστός, έπειτα θ’ αναστηθούν όσοι είναι δικοί του, την ημέρα της παρουσίας του. Ύστερα θα έρθει το τέλος, όταν ο Χριστός, έχοντας καταργήσει κάθε αρχή και κάθε εξουσία και δύναμη, θα παραδώσει τη βασιλεία στο Θεό και Πατέρα” (Α’ Κορινθίους 15:22-24).
“Αν η χριστιανική ελπίδα μας περιορίζεται μόνο σ’ αυτήν τη ζωή, τότε είμαστε οι πιο αξιοθρήνητοι απ’ όλους τους ανθρώπους” (Α’ Κορινθίους 15:19).