Tο περιεχόμενο της Αποκάλυψης και το πλαίσιό της μπορούν να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε την αρχική της σημασία, και να εφαρμόσουμε το μήνυμα της στη δική μας τη ζωή στην σημερινή κοινωνία.
Ι. Το Ιστορικό Πλαίσιο της Αποκάλυψης
Διαφορετικοί ερμηνευτές κατανοούν τα σύμβολα και τις εικόνες του βιβλίου με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους Η σύγχυση πηγάζει από την άγνοιά μας για το ιστορικό πλαίσιο αυτού του βιβλίου.
Α. Ο Συγγραφέας της Αποκάλυψης
1. Ο Απόστολος Ιωάννης
Υπάρχουν τουλάχιστον δύο καλοί λόγοι για να δεχθούμε τη παραδοσιακή άποψη ότι ο απ. Ιωάννης έγραψε το βιβλίο.
– Αξιόπιστοι πατέρες μαρτυρούν ότι αυτός ήταν ο συγγραφέας.
– Το λεξιλόγιό του.
Υπάρχουν πολλές ομοιότητες μεταξύ του λεξιλογίου στο βιβλίο της Αποκάλυψης και του λεξιλογίου στα άλλα έργα του Ιωάννη.
• Επειδή ο Ιωάννης δεν ανέφερε το όνομά του σε κάποια άλλα συγγράμματα του αυτός δεν είναι λόγος να συμπεράνουμε ότι δεν θα χρησιμοποιούσε το όνομά του και σ’ αυτό.
• οι λογοτεχνικές διαφορές μεταξύ της Αποκάλυψης και των άλλων έργων του Ιωάννη μπορούν πολύ εύκολα να εξηγηθούν. H Αποκάλυψη γράφτηκε σ’ ένα αποκαλυπτικό στυλ.
Τα στοιχεία που ευνοούν την συγγραφή του απ. Ιωάννη είναι αισθητά υπερτερούν από εκείνα εναντίον του
2. Η Τοποθεσία και η Εμπειρία του Συγγραφέα
Β. Χρονολογία Συγγραφής
Η συγγραφή της Αποκάλυψης: είτε κατά τη διάρκεια του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Νέρωνα, ή αργότερα κατά τη διάρκεια της εξουσίας του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Δομιτιανού.
1. Νέρων
Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Νέρωνας βασίλεψε από το 54 ως το 68μ.Χ.
Ο Νέρωνας κατηγόρησε τους Χριστιανούς για το κάψιμο της Ρώμης το 64μΧ. και το χρησιμοποίησε αυτό για το διωγμό των πιστών της Ρώμης.
Τα επιχειρήματα για τη χρονολογία συγγραφής του βιβλίου της Αποκάλυψης στα τελευταία χρόνια της εξουσίας του Νέρωνα βασίζονται σε τρεις τουλάχιστον πληροφορίες.
α. εφτά βασιλιάδες.
Στην Αποκάλυψη κεφ. 17, ο Ιωάννης περιέγραψε ένα κόκκινο θηρίο με εφτά κεφάλια και δέκα κέρατα. Στα εδάφια 9-11, μας εξηγείται ότι τα εφτά κεφάλια αντιπροσώπευαν εφτά βασιλιάδες.
Oι εφτά αυτοί βασιλιάδες ήταν Ρωμαίοι Αυτοκράτορες.
β. Ο Ιουδαϊκός ναός.
Ο Ιωάννης ανέφερε τον ναό στο κεφ. 11 της Αποκάλυψης. Ο ναός στην Ιερουσαλήμ καταστράφηκε το 70 μ.Χ. δύο χρόνια αφού είχε λήξει η βασιλεία του Νέρωνα
γ. Διωγμός.
Ο Ιωάννης έγραψε κατά τη διάρκεια του διωγμού.
Ήταν ο πρώτος που το έκανε με μαζικό τρόπο, παρόλο που οι διωγμοί του περιορίζονταν στη περιοχή της Ρώμης.
2. Η συγγραφή του βιβλίου κατά την εποχή του Δομιτιανού
Οι σχολιαστές που προτιμούν μια μετέπειτα χρονολογία για τη συγγραφή του βιβλίου της Αποκάλυψης, τείνουν να το τοποθετούν κατά τη διάρκεια της Αυτοκρατορίας του Δομιτιανού, ο οποίος κυβέρνησε από το 91 ως το 96 μ.Χ.
α. Πατέρες της πρώτης εκκλησίας.
O Ειρηναίος ανέφερε ότι η Αποκάλυψη γράφτηκε «προς το τέλος της εξουσίας του Δομιτιανού».
Η χρονολογία αυτή επίσης συμφωνεί με τη μαρτυρία που είχε δοθεί από κάποιους εκκλησιαστικούς πατέρες στις αρχές του δεύτερου αιώνα, όπως ήταν ο Κλήμης ο Αλεξάνδρειας.
β. Εφτά βασιλιάδες.
γ. διωγμός των Χριστιανών.
Οι Χριστιανοί διώχτηκαν κατά την περίοδο της εξουσίας του Δομιτιανού.
Ο Δομιτιανός δίωξε την εκκλησία έξω από τη Ρώμη περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο αυτοκράτορα πριν από αυτόν.
δ. Λατρεία του αυτοκράτορα.
Ο Δομιτιανός απαιτούσε τη λατρεία του αυτοκράτορα.
Το θηρίο απαιτεί επίσης τη λατρεία των ανθρώπων στα κεφ. 13, 14 και 16.
Δεν υπάρχουν στοιχεία ότι ο Νέρωνας απαιτούσε απ’ τους ανθρώπους να τον λατρεύουν.
Γ. Οι Παραλήπτες
Ο Ιωάννης ρητά απεύθυνε το βιβλίο της Αποκάλυψης σε εφτά εκκλησίες της Μικράς Ασίας.
Οι Χριστιανοί που ζουν στις πόλεις αυτές αντιμετώπισαν ένα σωρό πειρασμούς και πιέσεις για να φύγουν από την αληθινή Χριστιανική πίστη.
α. Οι συντεχνίες
Ήταν ομάδες από εργάτες κι επαγγελματίες οι οποίοι οργανώνονταν για οικονομικούς σκοπούς. Οι Χριστιανοί που αρνούνταν να δείξουν την αφοσίωση αυτή προς τον θεό προστάτη μιας συντεχνίας, πολύ συχνά αποκόπτονταν από τις επιχειρησιακές συναλλαγές με τα μέλη της.
β. Ιουδαϊκές κοινότητες
Οι Ιουδαϊκές συναγωγές λειτουργούσαν στις πιο σημαντικές πόλεις της Μικράς Ασίας.
Καθώς οι Ιουδαίοι άρχισαν να διαχωρίζουν τον εαυτό τους από τους Χριστιανούς πιστούς, ο Χριστιανισμός έχασε το «νομικό» τους έρισμα.
Oι Χριστιανοί αισθάνονταν πίεση να συμμορφωθούν ως προς τα προστάγματα του Ιουδαϊσμού.
γ. Ρωμαϊκή κυβέρνηση
Απαιτούσε οι Χριστιανοί να λατρεύουν τον αυτοκράτορα και τους ρωμαϊκούς θεούς.
Εάν οι Χριστιανοί αρνούνταν να συμμετέχουν σ’ αυτή την ειδωλολατρία, θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για αθεϊσμό.
δ. Αιρετικοί Χριστιανοί.
Προβλήματα των εκκλησιών της Μικράς Ασίας.
Οι αιρετικοί αυτοί φαίνεται να ασκούν πίεση σε άλλους Χριστιανούς για να συμμετέχουν στις ψεύτικες πρακτικές τους.
Κάποιοι απλώς εγκατέλειπαν την πίστη τους και γύριζαν πίσω στις ειδωλολατρικές τους θρησκείες.