Στο περιστατικό της συνάντησης του Αβραάμ με τον Φιλισταίο βασιλιά Αβιμέλεχ στην Γένεση 20, ο άνθρωπος της πίστης φέρεται με απιστία και με δόλο. Κρύβει το γεγονός ότι η Σάρα είναι γυναίκα του και έτσι θέτει σε κίνδυνο ένα ολόκληρο έθνος αλλά και την εκπλήρωση της διαθήκης του Θεού! Όταν ο Αβιμέλεχ τον ελέγχει τότε ο Αβραάμ δικαιολογείται. Αξίζει να δούμε τις δικαιολογίες του.
Η πρώτη είναι στο εδ. 11 “Σκέφτηκα απλώς ότι δεν υπάρχει καθόλου φόβος Θεού σ’ αυτόν τον τόπο, και θα με σκότωναν εξαιτίας της γυναίκας μου”. Ρίχνει το βάρος της ευθύνης στους άλλους. Οι άλλοι είναι κακοί και εγώ δεν είχα κάποια άλλη επιλογή. Μετά συνεχίζει στο εδ. 12 “Κι έπειτα είναι πράγματι αδερφή μου· είναι κόρη του πατέρα μου, όχι όμως και της μάνας μου. Γι’ αυτό και έγινε γυναίκα μου”. Ένας άλλος κλασσικός τρόπος να δικαιολογηθούμε είναι να παίξουμε με το γράμμα του νόμου αγνοώντας την ουσία. Να μην πούμε ψέμα χωρίς όμως να τελικά να λέμε την αλήθεια. Μπορεί λοιπόν όντως να ήταν και ετεροθαλής αδελφή του. Κυρίως όμως ήταν γυναίκα του! Στο εδ. 13, o Αβραάμ λέει και κάτι ακόμη. Διαβάζουμε, “τής είπα: “Έτσι θα δείξεις την αγάπη σου σ’ εμένα: σε κάθε τόπο που θα πηγαίνουμε, θα λες για μένα ότι είμαι αδερφός σου”. Σαν να λέει, “το έκανα κι άλλη φορά και δεν υπήρχε πρόβλημα”, ή “μα πάντα αυτό κάνω”. Φυσικά εδώ ο αναγνώστης της Γένεσις ξέρει από το κεφ. 12 ότι πράγματι ο Αβραάμ το ξαναέκανε αλλά επίσης το πόσο καταστροφικό απέβη. Όμως, η πιο κλασσική και συνάμα επικίνδυνη δικαιολογία είναι αυτή που βρίσκουμε στην αρχή του εδ. 13, όπου ο Αβραάμ λέει, “όταν ο Θεός με οδήγησε μακριά από την πατρίδα μου στην ξενητειά, τής είπα: “Έτσι θα δείξεις την αγάπη σου σ’ εμένα: σε κάθε τόπο που θα πηγαίνουμε, θα λες για μένα ότι είμαι αδερφός σου”. Δείτε ότι τελικά ρίχνει την ευθύνη στον Θεό. Σε αυτό μας θυμίζει τον Αδάμ και την περίφημη φράση του “η γυναίκα που μου έδωσες…”. Είναι ο Θεός, παραπονιέται ο Αβραάμ, που τον οδηγεί από εδώ και από εκεί μακριά από την πατρίδα του. Είναι ο Θεός που τον βάζει σε όλες αυτές τις επικίνδυνες περιπέτειες. Τι θα περίμενε να κάνει; Αφού ο Θεός τον εκθέτει σε τόσους κινδύνους τότε αυτός θα πρέπει με κάποιον τρόπο να προστατευθεί. Φυσικά, πίσω από όλα αυτά κρύβεται η απιστία του στις υποσχέσεις του Θεού. Τελεία και παύλα.
