Υπάρχουν φορές που ο “δίκαιος” νιώθει πως ζει σε ένα περιβάλλον αφιλόξενο και εχθρικό. Σε μία “ασέληνη νύχτα” (“σκοτομήνη” στην μετάφραση των Εβδομήκοντα) και σε ερείπια (εδ. 3). Τότε γεννιέται πιεστικό το ερώτημα “τι θα μπορούσε πια ο δίκαιος να κάνει;”
Μία κλασσική απάντηση είναι η φυγή. Μάλιστα μοιάζει να είναι αυτό που μας συμβουλεύει ο ίδιος ο κόσμος. “Ξενητέψου σαν το σπουργίτι στα βουνά” (μετάφραση Εβδομήκοντα).
Η απάντηση όμως του Ψαλμού είναι διπλή. Ο Θεός είναι στον θρόνο Του στον ουρανό (εδ. 4). Ο κόσμος αυτός ακόμη κι αν μοιάζει χαοτικός είναι κάτω από την εξουσία και την διακυβέρνηση του Θεού. Επίσης είναι κάτω από την κρίση Του (εδ. 5 – 6). Αυτό βέβαια μας παρηγορεί αλλά ταυτόχρονα είναι κάτι το πολύ γενικό και απρόσωπο. Για αυτό και η άλλη πλευρά της απάντησης είναι ότι το μάτια του Θεού ακόμη και τα βλέφαρά του “εις τον πένητα αποβλέπουσιν” (εδ. 4). Το πρόσωπό του βλέπει τον ευθύ και τον δίκαιο. Σύμφωνα όμως με το Εβραϊκό, ο ευθύς θα δει το πρόσωπό Του. Μάλλον δεν χρειάζεται να επιλέξουμε αλλά να δούμε ότι το ένα περιλαμβάνει και το άλλο. Ο Θεός κυβερνά και μέσα στον χρόνο Του θα κρίνει. Στο μεταξύ όμως προσφέρει μια σχέση πρόσωπο προς πρόσωπο με τον ευθύ!
