Πόσες φορές θα τολμούσες να ρωτήσεις “έως πότε” στον Θεό; Μία φορά ίσως, αν ένοιωθες πολύ πιεσμένος από κάποια κατάσταση; Μία ακόμη, αν ήσουν πολύ απελπισμένος; Από εκεί και πέρα όμως ίσως ένοιωθες ότι επιμένοντας αγγίζεις τα όρια της αυθάδειας, της αμετροέπειας, της προσβολής. Ο Ψαλμωδός ξεκινά τον Ψαλμό αυτόν επαναλαμβάνοντας αυτήν την ερώτηση τέσσερις φορές στον Θεό. Την μία μετά την άλλη. Θα μπορούσαμε φυσικά να αναρωτηθούμε τι άραγε φανερώνει αυτό για τον Ψαλμωδό; Για την ψυχική του κατάσταση, για τις περιστάσεις της ζωής του. Όμως ίσως είναι καλύτερα να ρωτήσουμε τι φανερώνει για τον Θεό.
Ο Θεός ανέχεται, ακούει, δέχεται την προσευχή του Ψαλμωδού. Δεν θέλει ο λατρευτής Του να Τον πλησιάζει κρύβοντας το τι πραγματικά νιώθει και πιστεύει, πνίγοντας τα αισθήματά του. Η φράση του Κυρίου μας στο ευαγγέλιο του Ιωάννη ότι θέλει αυτοί που Τον λατρεύουν να το κάνουν “εν πνεύματι και αν αληθεία” αποκτά εδώ μια άλλη σημασία. Ο Θεός μας θέλει αληθινούς μπροστά Του. Μόνο έτσι η λατρεία γίνεται μια πράξη πραγματικής συνάντησης και ένα πεδίο αλλαγής. Αυτό ακριβώς γίνεται και μέσα στον Ψαλμό μας. Μόλις έξι εδάφια κι όμως μέσα τους συντελείται μια μεταμόρφωση. Στα εδ. 1 – 2 ξεκινούμε με τα τέσσερα “έως πότε” αλλά φτάνοντας στο εδ. 6 βρίσκουμε τέσσερις δηλώσεις γιορταστικής εμπιστοσύνης: “ελπίζω στην αγάπη σου”, “νιώθω αγαλλίαση για τη σωτηρία που μου χαρίζεις”, “στον Κύριο που με ευεργέτησε θα ψέλνω”, “την παρουσία του Κυρίου…θα υμνώ”. Η “αλήθεια θα σας ελευθερώσει” λέει αλλού ο Ιησούς. Κι αυτό βιώνει εδώ ο Ψαλμωδός.