O Ψαλμός αυτός μας διδάσκει. Δύσκολα θα τον έλεγες προσευχή μιας και σε αυτόν ο Ψαλμωδός δεν απευθύνεται άμεσα προς τον Θεό. Μιλά για τον Θεό αλλά όχι στον Θεό. Είναι λοιπόν ένας Ψαλμός που μας διδάσκει ότι η ζωή μας και η πορεία μας είναι καρπός διαφόρων συσχετισμών. Ο πρώτος αφορά τον συσχετισμό μεταξύ του τι σκεφτόμαστε και του τι πράττουμε. Έτσι ο άφρονας πρώτα “λέει στην καρδιά του” – που είναι ένας άλλος τρόπος να πούμε “σκέφτεται” – και μετά “πράττει”. Το πώς σκεφτόμαστε και το τι σκεφτόμαστε παίζει έναν καθοριστικό ρόλο στο πως ζούμε, ενεργούμε και πράττουμε. Υπάρχει όμως και ένας άλλος συσχετισμός που ερμηνεύει την ζωή. Είναι η σύνδεση του της σχέσης μας με τον Θεό και της σχέσης μας με τον συνάνθρωπό μας. Σύμφωνα με τον Ψαλμό αυτό η ρήξη της πρώτης γεννά εκφυλισμό της δεύτερης. Ο άφρονας που σκέφτεται ότι δεν υπάρχει Θεός είναι αυτός που στη συνέχεια και ως αποτέλεσμα εκμεταλεύεται τον πλησίον του και αδικεί τον αδύναμο. Η απομάκρυνση του Θεού από την ζωή μας φέρνει αποδόμηση και αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού.
Ο Ψαλμός αυτός δεν μας διδάσκει μόνο την διάγνωση αλλά δείχνει και προς την θεραπεία. Κλείνει με μία ερώτηση που ίσως να μοιάζει εκτός πλαισίου μιας και τοποθετεί χρονικά τον Ψαλμό στα χρόνια της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας. Το ερώτημα όμως ανεξάρτητα από το συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο είναι “ποιος θα χαρίσει απ’ τη Σιών τη σωτηρία του Ισραήλ;” Ποιος μπορεί να βγάλει τον άνθρωπο από αυτό το αδιέξοδο; Η απάντηση είναι ο Κύριος. Μόνο αν μπει ο Κύριος ξανά στο κέντρο των συσχετισμών της ζωής και της κοινωνίας θα έρθει ξανά “αγαλλίαση” και “ευφροσύνη” (εδ. 7).