Η λατρεία δεν είναι αποκομμένη από την ηθική. Η εκδήλωση της αγάπης μου προς τον Θεό δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από την έκφραση της αγάπης μου προς τον πλησίον. Αυτό μοιάζει να είναι το κεντρικό μήνυμα αυτού του Ψαλμού. Είναι πιθανό ο Ψαλμός αυτός να ανήκει σε μια μικρή λειτουργία εισόδου του προσκυνητή που ετοιμάζεται να μπει στον ναό της Ιερουσαλήμ κορυφώνοντας έτσι το προσκυνηματικό του ταξίδι στην άγια πόλη. Ανεξάρτητα όμως από το πλαίσιο και την χρήση αυτού του Ψαλμού εντύπωση προξενεί η σύνδεση της ηθικής με την λατρεία. Δηλαδή το τι κάνω στην ζωή μου, στην καθημερινότητά μου, στις σχέσεις μου είναι σχετικό με το τι κάνω μέσα στον ναό. Αξίζει μάλιστα να προσέξουμε το περιεχόμενο των ηθικών επιταγών που παραθέτει σε αυτόν ο Ψαλμωδός: ειλικρίνεια στα λόγια, ακεραιότητα στις σχέσεις, δικαιοσύνη προς τον αδύναμο, τιμιότητα στις δοσοληψίες.
Κρατώντας λοιπόν την αρχή της σύνδεσης της λατρείας με την ηθική ερχόμαστε ξανά μπροστά στο αρχικό ερώτημα, “και ποιος λοιπόν μπορεί να σταθεί μπρος στον Θεό;” αν έτσι έχουν τα πράγματα; Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι ο Ψαλμός 15 ακολουθεί τον Ψαλμό 14. Όχι τυχαία πιστεύω. Στον Ψαλμό 14 είδαμε ότι δεν υπάρχει κανένας που να κάνει αυτά που ζητά ο Ψαλμός 15. Η σύνδεση αυτή μας βοηθά ώστε ενώ μιλούμε για την σπουδαιότητα της ηθικής να μην πέσουμε στην παγίδα του ηθικισμού. Ο Θεός μας δέχεται λόγω της χάρης Του και όχι λόγω της καλοσύνης μας. Η καλοσύνη και η ηθική είναι μία αναπόφευκτη απαίτηση της λατρείας αλλά η λογική του ψαλτηρίου δεν μας αφήνει να την δούμε ως την αιτία της. Βάζοντας του Ψαλμούς 14 και 15 δίπλα δίπλα βλέπουμε το δίλημμα. Μόνο ο δίκαιος μπορεί να λατρεύσει τον Θεό (Ψαλμός 15) αλλά δεν υπάρχει κανείς δίκαιος (Ψαλμός 14). Τότε; Η Παλαιά Διαθήκη θέτει τα ερωτήματα που απαντά η Καινή Διαθήκη. Μόνο ο Χριστός έζησε με απόλυτη και αψεγάδιαστη ακεραιότητα (Εβραίους 4:15). Ενωμένοι μαζί Του λοιπόν και μέσα σ’ Αυτόν μπορούμε να πλησιάσουμε τον Θεό (Εβραίους 4:16).