Ο Ψαλμός αυτός έχει ως θέμα του την επιθυμία. Είμαστε πλάσματα που λαχταρούμε να βρούμε χαρά, πληρότητα, απόλαυση. Συχνά όμως η επιθυμία μας αποπροσανατολίζεται, παίρνει λάθος δρόμο. Αυτό βλέπουμε να έχει συμβεί και στη ζωή του Ψαλμωδού. Τα εδάφια 3 και 4 είναι πολύ δύσκολο να μεταφραστούν καθώς το νόημα του εβραϊκού κειμένου μπορεί να πάει προς διάφορες κατευθύνσεις. Όμως υπάρχει μία λέξη που ξεχωρίζει στο τέλος του εδ. 3. Είναι η λέξη “επιθυμία”. Μέσα στην ασάφειά των εδαφίων αυτών μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι μιλούν για την επιθυμία που εκτροχιάστηκε, ξεστράτισε.
Ο Ψαλμός αυτός έχει λοιπόν σαν στόχο του της θεραπεία της επιθυμίας. Τον επαναπατρισμό της εκεί που πραγματικά ανήκει. Πριν δούμε το πώς το κάνει αυτό αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Θεός είναι υπέρ της χαράς! Δείτε το πώς ο Ψαλμός αυτός είναι γεμάτος με όρους που παραπέμπουν στην επιθυμία και στην απόλαυση: “ευχαρίστηση” (εδ. 6), “χαίρεται η καρδιά μου” (εδ. 9), “ευφραίνεται η ύπαρξή μου” (εδ. 9), “αμέτρητη χαρά” (εδ. 11), “απόλαυση αιώνια” (εδ. 11). Γράφει ο C. S. Lewis, “υπάρχει ένα ανέκδοτο για ένα μαθητή που τον ρώτησαν με τι νόμιζε ότι μοιάζει ο Θεός. Το αγόρι απάντησε, στο βαθμό που μπορούσε, ότι ο Θεός ήταν ‘ένα πρόσωπο που πάντα τριγυρίζει για να δει ποιος διασκεδάζει για να τον σταματήσει’” (Χριστιανισμός Απλώς, 107). Ο Θεός μας δημιούργησε ως πλάσματα με επιθυμίες και πόθους. Το πρόβλημα της επιθυμίας είναι ότι, όπως γράφει ξανά αλλού ο C. S. Lewis, “ο Κύριός μας βρίσκει τις επιθυμίες μας πολύ αδύνατες και όχι αρκετά ισχυρές. Είμαστε μπερδεμένα πλάσματα, που χαραμίζουμε τη ζωή μας με ποτά, σεξ και φιλοδοξίες την στιγμή που μια άπειρη χαρά μας προσφέρεται. Κάνουμε σαν ένα ανίδεο παιδί που επιθυμεί να συνεχίζει να παίζει με τις λάσπες σε έναν σκουπιδότοπο επειδή δεν μπορεί να φανταστεί τι σημαίνει η προσφορά να κάνει διακοπές στην θάλασσα. Ικανοποιούμαστε τρομερά εύκολα” (από το βιβλίο Το Βάρος της Δόξας).
Το ίδιο έγινε και με τους Ισραηλίτες. Διαβάζουμε στο εδ. 5 ο Ψαλμωδός να τονίζει ότι ο Θεός είναι η “μερίς της κληρονομίας” του και το “ποτήριό” του. Στο εδ. 6 στην μετάφραση των Εβδομήκοντα έχουμε και τον όρο “σχοινία” που παραπέμπει στα σχοινιά μέτρησης που χρησιμοποιούνταν σε μοιρασιά γης αλλά και το όρο “κλήρο”. Όλοι αυτοί οι όροι σχετίζονται με την κατάκτηση και την μοιρασιά της γης της επαγγελίας (Ιησούς του Ναυή 13:23, 14:4, 15:3, 17:5). Πόσοι άραγε τότε μπερδεύτηκαν και χάρηκαν με την γη της υπόσχεσης και όχι με τον Θεό που θα κατοικεί ανάμεσά τους. Πόσοι χάρηκαν, για να χρησιμοποιήσουμε την αναλογία του Lewis, παίζοντας με τις λάσπες αγνοώντας την προσφορά της απόλαυσης μιας πλατιάς φιλόξενης θάλασσας!
Ο Ψαλμωδός όμως έχει καταλάβει (εδ. 7). Πίσω και πέρα από οτιδήποτε βιώνουμε στην γη στην πραγματικότητα η χαρά μας βρίσκεται “στα δεξιά” του Θεού (εδ. 11). Ο άνθρωπος λοιπόν είναι πλασμένος για να ζητά μια τέτοια χαρά, να επιθυμεί “τερπνότητες…εις τέλος”, που διαρκούν αιώνια! Όποιος λοιπόν γεύθηκε μια τέτοια χαρά ξέρει ότι “στον άδη δεν θα εγκαταλείψει [ο Θεός] την ψυχή μου, ούτε ο γνήσιος πιστός σου θ’ αφήσεις να αντικρύσει τη φθορά” (εδ. 10). Υπάρχει μια χαρά που δεν μπορεί να περιοριστεί στον ορίζοντα αυτής της ζωής και αυτού του κόσμου.
Την χαρά αυτήν την βρίσκουμε στα δεξιά του Πατέρα. Πώς όμως φτάνει κάποιος ή κάποια εκεί; Στις Πράξεις 2 ο Πέτρος αναφέρεται σε αυτόν τον Ψαλμό για να δείξει ότι τελικά εκπληρώνεται στον Χριστό. Είναι Αυτός στον οποίο αναφέρεται ο Ψαλμωδός στα εδ. 10 – 11. Να λοιπόν ο δρόμος προς την απόλαυση. Να ο τρόπος για να είμαστε στα “δεξιά του Πατέρα”. Καθώς ενωνόμαστε με τον Χριστό η επιθυμία μας επαναπροσανατολίζεται και επαναπατρίζεται, θεραπεύεται και πάνω από όλα εκπληρώνεται. Και τότε μπορούμε να χαρούμε κάθε άλλο “καλό” ο Θεός μας προσφέρει εδώ στη γη! Να πούμε στον Κύριο, “εσύ είσαι ο Κύριος μου. Ό,τι καλό έχω δεν προέρχεται παρά από σένα” (Ψαλμός 16:3).