Μία αρκετά δημοφιλής πρακτική στο πλαίσιο της αναζήτησης του θελήματος του Θεού είναι το να βάζουμε σημάδια. Έτσι πολλοί θεωρούν ότι μπορούν να υποβάλλουν στον Θεό κάποιους όρους. Αν γίνει αυτό ή το άλλο τότε θα ξέρω ότι με καλείς σε αυτό ή σ’ εκείνο. Όσοι ακολουθούν αυτήν την πρακτική την στηρίζουν κυρίως σε δύο περιστατικά από την Παλαιά Διαθήκη. Το πρώτο αφορά τον δούλο του Αβραάμ που ζητά στην προσευχή του από τον Θεό ένα σημάδι για να βρει την κατάλληλη νύφη για τον Ισαάκ (Γένεσις 24). Το δεύτερο αφορά τον Γεδεών που επιδιώκει επιβεβαίωση από τον Θεό για την κλήση Του ζητώντας δύο σημάδια (Κριτές 6). Θα ήθελα να προτείνω ότι μία προσεκτική εξέταση των δύο αυτών περιστατικών όχι μόνο δεν πρέπει να μας κάνει να ακολουθούμε αυτήν την πρακτική αλλά μάλλον θα πρέπει να μας κάνει ιδιαίτερα προσεκτικούς και επιφυλακτικούς.
Ας δούμε το πρώτο περιστατικό με τον δούλο του Αβραάμ που αναζητά νύφη για τον Ισαάκ (Γένεσις 24). Πριν περάσουμε να δούμε τα σημάδια αξίζει να κάνουμε μερικές γενικότερες παρατηρήσεις που αφορούν τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τις βιβλικές ιστορίες. Αν δηλαδή ανεπεξέργαστα θεωρούμε πως ότι συνέβη σε μία αφήγηση είναι δεσμευτικό για μας τότε από την ιστορία αυτήν θα συμπεράναμε ότι οι γάμοι πρέπει να γίνονται με συνοικέσιο ή ότι πρέπει να παντρευόμαστε μόνο πρόσωπα από την γενέτειρά μας, μιας και τα δύο αυτά στοιχεία είναι μέρος της αφήγησης. Πρέπει λοιπόν να διευκρινήσουμε πως το γεγονός ότι κάτι έγινε και η Βίβλος το καταγράφει, δεν σημαίνει αυτόματα ότι καλώς έγινε και ότι πρέπει πάντα να γίνεται. Ας έρθουμε όμως στα σημάδια. Στην πραγματικότητα αυτό που λέει ο δούλος στον Θεό είναι ότι η γυναίκα που θα διαλέξει για τον Ισαάκ θα πρέπει να είναι φιλόξενη και εργατική. Διαβάζουμε,“Θα πω σε μια κόρη: “κατέβασέ μου τη στάμνα σου να πιω”. Αν εκείνη μου αποκριθεί: “πιες, και θα ποτίσω και τις καμήλες σου”, τότε θα καταλάβω ότι αυτή θα είναι που προόρισες για το δούλο σου τον Ισαάκ. Έτσι θα ξέρω ότι έδειξες την εύνοιά σου στον κύριό μου” (Γεν. 24:14). Το σημείο που ζητά δεν είναι κάτι το παράξενο, το αλλόκοτο και το απίθανο. Είναι αυτό που καθένας θα ήθελε για την νύφη του! Το πρώτο, να είναι φιλόξενη, καθώς θα προσφέρει σε έναν ξένο ένα ποτήρι νερό. Το δεύτερο, να είναι εργατική, μιας και μία διψασμένη καμήλα χρειάζεται περίπου 95 κιλά νερό για να ξεδιψάσει και ο δούλος του Αβραάμ είχε 10 καμήλες! Σε όλη την διαδικασία ο δούλος του Αβραάμ σκέφτεται και αναλύει τα δεδομένα. Στο εδ. 21 διαβάζουμε, “Ο άνθρωπος την κοιτούσε σιωπηλός και με προσοχή, για να διακρίνει αν ο Κύριος είχε φέρει σε αίσιο τέλος το ταξίδι του ή όχι.”
Περνώντας τώρα στο περιστατικό με τον Γεδεών αξίζει να σημειώσουμε ότι κατ’ ουσίαν δεν έχει να κάνει με την ανακάλυψη του θελήματος του Θεού. Ο Θεός αποκάλυψε ξεκάθαρα το θέλημά του στον Γεδεών! Το θέμα του Γεδεών ήταν η δειλία και ατολμία του. Τα σημάδια που ζητά δεν αποσκοπούν στο να βρει το θέλημα του Θεού αλλά στο να βρει το θάρρος να το ακολουθήσει. Η εμπειρία του είναι ανάλογη με αυτήν του Μωυσή όταν τον καλεί ο Θεός να ηγηθεί της Εξόδου. Στο κεφ. 4 μετά από μία διαδικασία αμφιβολιών ο Θεός του δίνει ένα σημείο για να τον πείσει. Του ζητά να ρίξει το ραβδί του κάτω το οποίο και μετατρέπει σε φίδι. Στη συνέχεια τον καλεί να πιάσει το φίδι από την ουρά και αυτό αμέσως γίνεται ραβδί. Επιστρέφοντας στον Γεδεών παρατηρούμε ότι το σημάδι με την προβειά στους Κριτές 6:36 – 40 δεν είναι το πρώτο σημάδι που δίνει ο Θεός στον Γεδεών. Νωρίτερα στην αφήγηση ο άγγελος του Κυρίου εμφανίζεται από το πουθενά στον ανυποψίαστο Γεδεών και τον καλεί να οδηγήσει τον Ισραήλ για να νικήσει τους κατακτητές του Μαδιανίτες. Ο Γεδεών δεν είχε ιδέα για το ποιος είναι αυτός που του μιλά. Οι γονείς του λάτρευαν τον Βαάλ όπως μαρτυρεί η συνέχεια της ιστορίας. Είναι λοιπόν απόλυτα φυσικό να ζητά κάποιο σημάδι και είναι απόλυτα αναμενόμενο ο Θεός να του δίνει! Μπορούμε άραγε εμείς με τόσο παρελθόν φανέρωσης της δύναμης και παρουσίας του Θεού στη ζωή μας και στην ιστορία να περιμένουμε την ίδια μεταχείριση; Μία τέτοια απαίτηση τελικά φανερώνει πίστη ή μήπως ανωριμότητα;
