Εδώ και καιρό έχει κολήσει στο νου μου μία φράση. Ξεκινώντας να μελετώ τους Ψαλμούς στην Νέα Μετάφραση από τους Εβδομήκοντα σκάλωσα στο εδ. 4 όπου ο ψαλμωδός λέει στον Θεό “απ’ το πρωί θ’ αποκριθείς στην προσευχή μου, όταν σταθώ μπροστά σου το πρωί και ρίξεις πάνω μου το βλέμμα σου”. Συνήθως είμαστε εμείς που στρέφουμε το βλέμμα μας στον Θεό. Εδώ όμως ο ψαλμωδός απλά στέκεται μπροστά στον Θεό και Αυτός τον βλέπει και έτσι ξεκινά την ημέρα του.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι ίσως το καλύτερο σχόλιο για την σημασία της εμπειρίας αυτής. Είναι παρμένο από το βιβλίο του Pete Greig με τίτλο Dirty Glory: Go Where Your Best Prayers Take You (Λασπωμένη Δόξα: Πήγαινε εκεί που οι καλύτερες προσευχές σου σε οδηγούν).
“Με τα λόγια του Πάπα Φραγκίσκου: ‘Η προσευχή πρέπει να είναι μία εμπειρία εκχώρησης, παράδοσης στην οποία όλο το είναι μας εισέρχεται στην παρουσία του Θεού. Εκεί είναι που λαμβάνει χώρα ο διάλογος, η ακοή και η μεταμόρφωση. Βλέποντας τον Θεό αλλά κυρίως έχοντας την αίσθηση ότι Αυτός βλέπει εμάς’. Ο Πάπας παραδέχεται, ‘μερικές φορές αφήνω τον εαυτό μου να αποκοιμηθεί εκεί που κάθομαι αφήνοντας τον Θεό απλά να με βλέπει. Έχω την αίσθηση ότι είμαι στα χέρια κάποιου άλλου’. Μαθαίνοντας να κατοικούμε (ακόμη και να αποκοιμιόμαστε) μέσα στην αγάπη του Πατέρα κατά αυτό τον τρόπο, μοιάζει σαν προσβολή στο “στρατηγικό” τμήμα του εγκεφάλου μας… μία παραβίαση του εγώ, ένα είδος θανάτου. Μπορεί να μοιάζει ανεύθυνο, όπως τότε που ο Δαβίδ χόρευε γυμνός ενώ θα έπρεπε να τον απασχολεί η φήμη του ως ηγέτη του έθνους (Β’ Σαμ. 6:12 – 16). Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό και υπερπνευματικό όπως η γλώσσα του Ψαλμωδού όταν λέει ότι “επιποθεί” και “λιποθυμεί” ή αλλιώς “λιώνει από τον πόθο” για να βρεθεί στον οίκο του Κυρίου (Ψαλμός 84). Ή ίσως να μοιάζει αφελές και σκανδαλώδες όπως τότε που η Μαρία στη Βηθανία έλουσε με ακριβό μύρο τα πόδια του Ιησού όταν τα λεφτά θα μπορούσαν να δωθούν για να τραφούν πεινασμένοι (Μάρκος 14:3-4). Μπορεί να είναι αντιπαραγωγικό όπως όταν ο Ιησούς ξενύχτησε προσευχόμενος ενώ χρειαζόταν να είναι φρέσκος και ξεκούραστος την επόμενη ημέρα (Λουκάς 6:12). Μπορεί να φανεί ακόμη και εγωιστικό όπως τότε που η Μαρία άφησε την αδελφή της να καθαρίζει πατάτες στην κουζίνα ώστε αυτή να μπορεί να κάτσει μπρος στα πόδια του Ιησού (Λουκάς 10:38 – 42)….“Το να είσαι μάρτυρας” λέει η συγγραφέας Madeleine L’Engle “σημαίνει να είσαι ένα ζωντανό μυστήριο. Σημαίνει να ζεις με τέτοιο τρόπο τη ζωή σου που να μην βγάζει κανέναν νόημα παρά μόνο εάν ο Θεός πραγματικά υπάρχει”.