Μπορείτε να το ακούσετε και στο Spotify.
Στο επεισόδιο αυτό ο ποιμένας της εκκλησίας μας Γιώτης Κανταρτζής συνομιλεί με την εκπαιδευτικό κ. Αντιγόνη Νουσίου για το πρακτικό και συναισθηματικά φορτισμένο θέμα της φροντίδας των ηλικιωμένων γονέων μας καθώς πλησιάζουν στο τέλος της ζωής τους.
Μπορείτε να το ακούσετε και στο Spotify.
Στο επεισόδιο αυτό ο ποιμένας της εκκλησίας μας Γιώτης Κανταρτζής με αφορμή την μελέτη του βιβλίου του Λευιτικού, ενός βιβλίου γεμάτου με οδηγίες για διάφορα είδη θυσιών εξετάζει την θεωρία του Ρενέ Ζιράρ σχετικά με την λογική της θυσίας και του μηχανισμού του εξιλαστήριου θύματος.
Μπορείτε να το ακούσετε και στο Spotify.
Στο επεισόδιο αυτό ο ποιμένας της εκκλησίας μας Γιώτης Κανταρτζής εξηγεί την σημασία των τελετών και ιερουργιών στο βιβλίο του Λευιτικού και προτείνει την πρακτική αξία που μπορούν να έχουν για την χριστιανική λατρεία και ζωή σήμερα.
Γράμμα σε ένα παιδί, ημέρα Χριστουγέννων.
Πόσα αστέρια υπάρχουν στο σύμπαν; Ξέρεις;
Βασικά, κανένας δεν είναι απόλυτα σίγουρος, αλλά υπάρχουν περίπου 10 δισεκατομμύρια γαλαξίες και περίπου 100 δισεκατομμύρια αστέρια σε κάθε γαλαξία, που αυτό σημαίνει ότι μάλλον υπάρχουν 1,000,000,000,000,000,000,000 (δηλαδή ένα εξάκις εκατομμύριο).
Και αυτά είναι μόνο όσα γνωρίζουμε!
Είμαστε σαν μικροσκοπικές κουκκίδες σε ένα τεράστιο σύμπαν.
Τη νύχτα, όταν κοιτάς ψηλά στον ουρανό και βλέπεις τα αστέρια, αισθάνεσαι ποτέ μικρός; Πολύ μικρός για να σε προσέξει ο Θεός; Ή ακόμα και για να ενδιαφερθεί για σένα;
Όταν κοιτά ο Θεός κάτω στη γη, καταφέρνει άραγε να σε δει;
Ξέρεις κάτι;
Πριν ακόμα ο Θεός φτιάξει τα αστέρια ή οτιδήποτε άλλο στο σύμπαν σε ήξερε με το όνομα σου, ήξερε ακόμα και το χρώμα των ματιών σου.
Η Αγία Γραφή λέει ότι ο Θεός όταν σε δημιούργησε τραγουδούσε και δεν μπορούσε να συγκρατήσει τη χαρά του.
Λέει ακόμα ότι αν προσπαθούσες να μετρήσεις τις φορές που σε σκέφτεται θα ήταν σαν να προσπαθούσες να μετρήσεις όλους του κόκκους της άμμου στην ακρογιαλιά.
Έχει μετρήσει, λέει, όλες τις μέρες της ζωής σου, ακούει κάθε ψίθυρο της καρδιάς σου, κρατά στα χέρια Του κάθε σου δάκρυ. Επειδή τόσο πολύ σε αγαπά.
Θα κινούσε γη και ουρανό για να είναι δίπλα σου!
Και, μια νυχτιά, πολύ πολύ παλιά, στη Βηθλεέμ, έκανε ακριβώς αυτό.
Επειδή ο Θεός δεν κοιτά μόνο κάτω στη γη. Ήρθε κάτω στη γη. Ο ίδιος ο Θεός ήρθε.
Πως ήρθε; Με τρομπέτες, σημαίες και μεγάλο στρατό;
Όχι.
Ήρθε αθόρυβα. Όταν δεν κοιτούσε κανείς, στη σιγαλιά της νύχτας.
Που πήγε; Σε ανθρώπους σημαντικούς; Σε παλάτι ή μήπως σε κάστρο;
Όχι.
Ήρθε σε ένα φτωχό περιπλανώμενο ζευγάρι, σε έναν μικρό στάβλο, έξω από μια ασήμαντη πόλη.
Σσσσ!
Βλέπεις το μικρό μωράκι που κοιμάται στην αγκαλιά της μαμάς του; Είναι ο Παντοδύναμος Θεός, Αυτός που έφτιαξε τα Αστέρια! Η Μαρία και ο Ιωσήφ τον ονόμασαν Ιησού “Εμμανουήλ” που σημαίνει “ο Θεός ήρθε να μείνει μαζί μας”.
Επειδή, φυσικά, αυτό έκανε.
Ο Βασιλιάς του Ουρανού, ο θαυμαστός δημιουργός του Σύμπαντος, Αυτός που έφτιαξε τα αστέρια και όλους τους γαλαξίες μίκρυνε και ήρθε εδώ κάτω ως ένα μικρό μωράκι.
Γιατί άραγε; Γιατί να φύγει από το παλάτι του και τον θρόνο του, να αφήσει τον Ουρανό και να έρθει κάτω στη γη;
Για έναν και μόνο λόγο. Για να είναι μαζί σου. Επειδή τόσο πολύ σε αγαπά.
Μπορείτε να το ακούσετε και στο Spotify.
Στο επεισόδιο αυτό ο ποιμένας της εκκλησίας μας Γιώτης Κανταρτζής επιστρέφει στο θέμα που ανέπτυξε στο κήρυγμά* του για την ομοφυλοφιλία. Ασχολείται με δύο πτυχές της όλης συζήτησης οι οποίες είναι σημαντικό να διευκρινιστούν για να μην υπάρχουν λάθος εντυπώσεις.
*Δείτε εδώ το κύρηγμα ή ακούστε το στο Spotify.
Άρθρο της Christina Embree
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, μερικές φορές τα παιδιά μου πιστεύουν ότι η εκκλησία είναι βαρετή. Το μεσαίο παιδί μου σίγουρα έχει αποκοιμηθεί στην αγκαλιά του μπαμπά της ακριβώς στην μέση της λατρείας στις 9.30 το πρωί. Το μεγαλύτερο παιδί μου φτιάχνει τις πιο εντυπωσιακές ζωγραφιές που έχετε δει κατά τη διάρκεια της υμνωδίας. Και το μικρότερο, έχει την συνήθεια να ακουμπάει τα πάντα: υμνολόγια, έντυπα ανακοινώσεων, μαλλιά αγνώστων…
Τότε όμως γιατί κάνω τόση μεγάλη προσπάθεια, ώστε τα παιδιά να συμμετέχουν στην κυριακάτικη λατρεία; Προφανώς βαριούνται. Προφανώς τους αναγκάζω να κάνουν κάτι που δεν τους αρέσει και πιθανώς τους τραυματίζω για μια ζωή όσον αφορά την παρακολούθηση της λειτουργίας. Δεν θα ήταν καλύτερο γι’ αυτά να βρίσκονται κάπου αλλού, με άλλα παιδιά σε ένα διαφορετικό δωμάτιο, όπου μπορούν να περάσουν καλά, έτσι ώστε να θέλουν να έρθουν στην εκκλησία;
Από αυτές τις ερωτήσεις προκύπτουν πολλά ζητήματα. Επίσης περιέχουν πολλές πεποιθήσεις που έχουμε σχετικά με τους λόγους για τους οποίους πηγαίνουμε στην εκκλησία, πώς θα έπρεπε να μοιάζει η εκκλησία, πώς λειτουργούν τα παιδιά κλπ. Ωστόσο, θα σας πω τον δικό μου απλό λόγο που θέλω τα δικά μου παιδιά να συμμετέχουν στη λατρεία.
=&0=&=&1=&Είναι πραγματικά απλό. Το καθένα από τα παιδιά μου έχει ομολογήσει την πίστη του, με τον κατάλληλο τρόπο για την ηλικία και το επίπεδο κατανόησής του, λέγοντας ότι αγαπούν τον Θεό και θέλουν να Τον ακολουθήσουν. Είναι μέρος της εκκλησίας. Η εκκλησία τους έχει ανάγκη. Και αυτά έχουν ανάγκη την εκκλησία.
=&2=&Παραδέξου πως κι εσύ το σκέφτεσαι αυτό! Ας είμαστε ειλικρινείς. Μερικές φορές δυσκολευόμαστε πολύ να συμμετέχουμε στη λατρεία και μερικές φορές μας είναι δύσκολο ακόμα και να μείνουμε ξύπνιοι. Ευχόμαστε να μπορούσαμε να ξαπλώσουμε στην αγκαλιά του μπαμπά μας και να πάρουμε έναν υπνάκο κατά τη διάρκεια του κηρύγματος.
Όμως, οι περισσότεροι ενήλικες που γνωρίζω, ειδικά οι ενήλικες που θέλουν να ωριμάσουν στην πίστη τους και να είναι ενεργοί στην πορεία τους με τον Χριστό, δεν θα άφηναν το γεγονός ότι η εκκλησία είναι “βαρετή” να τους αποτρέψει από το να πάνε. Επειδή αυτός δεν είναι ο λόγος για τον οποίο πηγαίνουμε στην εκκλησία. Δεν πηγαίνουμε στην εκκλησία για μια δόση αδρεναλίνης ή για διασκέδαση. Δεν πάμε στην εκκλησία για να νιώσουμε ενθουσιασμό ή συγκίνηση. Δεν λέω ότι αυτές οι καταπληκτικές στιγμές δεν συμβαίνουν ποτέ, αλλά δεν είναι ο λόγος για τον οποίο πηγαίνουμε.
Και αυτός δεν είναι ο λόγος για τον οποίο τα παιδιά μου πηγαίνουν στην εκκλησία. Φυσικά, προσπαθώ όσο καλύτερα μπορώ να τους βοηθήσω να συμμετέχουν στη λατρεία. Και συνεχίζουμε να εξερευνούμε περισσότερους τρόπους για να προσελκύσουμε τα παιδιά και τους νέους σε ενεργή συμμετοχή στη λατρεία.
Όμως ακόμα και αν τα κάνουμε όλα τέλεια, πιθανότατα κάποιες μέρες τα παιδιά θα πουν ότι η εκκλησία είναι βαρετή. Και αυτό είναι εντάξει. Επειδή κάποιες μέρες το σχολείο είναι βαρετό, και το σπίτι είναι βαρετό, και η ζωή είναι βαρετή.
Αν δεν βαριόμασταν ποτέ, αν συνεχώς διασκεδάζαμε και ήμασταν απασχολημένοι, τότε πως θα βρίσκαμε ποτέ τον χρόνο να “ησυχάσουμε και να γνωρίσουμε ότι Αυτός είναι ο Θεός” (Ψαλμοί 46:10)
Αν σε προβληματίζει η σκέψη να φέρεις τα παιδιά σου στην λατρεία, επειδή φοβάσαι ότι θα πουν πως είναι βαρετή, μην το κάνεις. Το να βαριέται κανείς δεν είναι το χειρότερο συναίσθημα στον κόσμο. Όμως, υπάρχουν κάποιες εξαιρετικές προτάσεις για το πως μπορείς να βοηθήσεις το παιδί σου να συμμετέχει ενεργά στη λατρεία, έτσι ώστε το να βαριέται και το να αισθάνεται ότι μένει εκτός να μην είναι απαραίτητα ταυτόσημα.
=&3=&Τα παιδιά δεν χρειάζεται απλά να κάθονται και να υπομένουν τη λατρεία. Μπορούν να προσκληθούν να συμμετέχουν σε αυτήν την εμπειρία και, κατά την άποψή μου, αν τους βοηθήσουμε με αυτόν τον τρόπο μπορεί να ανακαλύψουμε ότι κι εμείς κερδίζουμε περισσότερα από τη λατρεία.