210 32 31 079 [email protected]
BLOG

Χριστιανική Ζωή

Έχεις δεύτερες σκέψεις για τον Χριστιανισμό;

Έχεις δεύτερες σκέψεις για τον Χριστιανισμό;

Σεπ 20, 2023 | Κοινωνία, Χριστιανική Ζωή

Μια ανοιχτή επιστολή προς έφηβες και εφήβους που αμφιβάλλουν για τον Χριστιανισμό.

της Rebecca McLaughlin 

Κατανόηση για όσους αμφιβάλλουν

«Πιστεύω, Κύριε! Αλλά βοήθησέ με, γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή» (Μάρκος 9:24). Ένας απελπισμένος άνδρας ξεστομίζει αυτά τα λόγια τη στιγμή που φέρνει τον γιο του στον Ιησού, για να τον γιατρέψει: «Αν μπορείς να κάνεις κάτι, σπλαχνίσου μας και βοήθησέ μας». Ο Ιησούς τού είπε τούτο: «Εάν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά γι’ αυτόν που πιστεύει». Αμέσως τότε φώναξε δυνατά ο πατέρας του παιδιού και είπε με δάκρυα: «Πιστεύω, Κύριε! Αλλά βοήθησέ με, γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή» (Μάρκος 9:22-24). 

Ίσως κι εσύ έχεις αισθανθεί έτσι στο παρελθόν ή νιώθεις έτσι σήμερα. Πιστεύεις στον Ιησού αλλά μερικές φορές η πίστη και η σιγουριά σου εξασθενούν. Πιθανόν δυσκολεύεσαι να καταλάβεις τι ακριβώς εννοεί η Αγία Γραφή, αφού διδάσκει εντελώς διαφορετικά πράγματα από αυτά που πιστεύουν οι φίλοι σου. Μερικές φορές αναρωτιέσαι τι είναι πραγματικά αλήθεια. Κι αν τελικά η επιστήμη έχει όντως διαψεύσει την ύπαρξη του Θεού; Κι αν οι χριστιανοί είναι φανατικοί υποστηρικτές της απαγόρευσης του γάμου των ομοφυλοφίλων; Κι αν όλες οι θρησκείες οδηγούν στην ίδια αλήθεια απλώς από διαφορετικά μονοπάτια; Κι αν ο Ιησούς δεν υπήρξε ποτέ ή τα λεγόμενά του έχουν μεγαλοποιηθεί μέσα στους αιώνες; 

Υπάρχουν πολλοί ευγενικοί και σκεπτόμενοι άνθρωποι που τα πιστεύουν όλα αυτά και ταυτόχρονα αμφιβάλλουν. Εάν κι εσύ νιώθεις κάπως έτσι, δεν είσαι μόνος. Σε καμία περίπτωση δε χρειάζεται να φοβάσαι πως η πίστη σου θα καταρρεύσει εάν ρωτάς δύσκολες ερωτήσεις. Το να θέτεις ερωτήματα είναι συχνά ο καλύτερος τρόπος για να μάθεις την αλήθεια. Ακόμη, ο Ιησούς είναι πολύ πιο έξυπνος απ’ ότι εμείς, για να ανησυχούμε πως θα «δυσκολευτεί» να απαντήσει στα ερωτήματά μας. Στην πραγματικότητα, μας καλεί να αγαπάμε τον Θεό με όλη μας την καρδιά, την ψυχή, τον νου και τη δύναμη (Μάρκος 12:30). 

Πίστη και Επιστήμη 

Τι συμβαίνει, λοιπόν, με όλες αυτές τις ερωτήσεις; Μερικοί άνθρωποι θεωρούν πως η επιστήμη υπονομεύει την πίστη στον δημιουργό Θεό. Ωστόσο, οι πρώτοι άνθρωποι που ανέπτυξαν τη μοντέρνα επιστήμη ήταν Χριστιανοί. Δεν αντιμετώπιζαν την επιστήμη ως μια εναλλακτική πρόταση για την πίστη στον Θεό που έφτιαξε τον κόσμο. Αντίθετα, έβλεπαν την επιστήμη ως έναν δρόμο προς την κατανόηση της δημιουργίας του κόσμου από τον Θεό. Οι πιστοί Χριστιανοί αφενός μεν συμφωνούν μεταξύ τους πως ο Θεός δημιούργησε όλο τον κόσμο και ό,τι βρίσκεται μέσα σε αυτόν, αφετέρου δε, ενίοτε διαφωνούν στις επιμέρους λεπτομέρειες ως προς τον τρόπο που ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, οι Χριστιανοί συζητούν εδώ και πολλά χρόνια τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα σε όσα ανακαλύπτουμε μέσα από την επιστήμη και από τον Λόγο του Θεού. 

Ίσως κι εσύ να γίνεις στο μέλλον επιστήμονας ή θεολόγος και να συμμετέχεις σε αυτές τις συζητήσεις. Όμως, σε αυτή την ηλικία μπορεί να σε ενθαρρύνει το γεγονός ότι μερικοί από τους κορυφαίους επιστήμονες στον κόσμο –από τους κλάδους της βιολογίας και της φυσικής και από της ψυχολογίας και της αστρονομίας– ακολουθούν αληθινά τον Ιησού Χριστό. Η επιστήμη δεν τους οδήγησε στο να εμπιστευτούν λιγότερο τον Θεό. Αντίθετα, τους ωθεί να Τον λατρεύουν όλο και περισσότερο! 

Σεξουαλικότητα και Γάμος

Ποια είναι η διδασκαλία της Βίβλου σχετικά με την σεξουαλικότητα και τον γάμο; Στην κουλτούρα μας πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως το να περιορίζεται το σεξ μόνο μέσα στα πλαίσια του γάμου και να ορίζεται ως μια σχέση διαθήκης-συμφωνίας μεταξύ ενός άνδρα και μίας γυναίκας είναι κακό και απεχθές, ιδιαίτερα προς τους ανθρώπους που θέλουν να παντρευτούν κάποιο πρόσωπο του ίδιου φύλου. 

Ωστόσο, εάν ψάξεις πραγματικά τι λέει η Αγία Γραφή για τη σεξουαλικότητα, θα διαπιστώσεις πως δεν πρόκειται για μια ιστορία μίσους και κακίας. Αντίθετα, είναι μια ιστορία αγάπης, την οποία δε φτιάξαμε εμείς οι άνθρωποι. Ο ίδιος ο Θεός έγραψε αυτή την ιστορία αγάπης, στην οποία ο Ιησούς Χριστός είναι ο γαμπρός και η Εκκλησία η νύφη. Η ιστορία ξεκινά με τη Γένεση, όταν ο Θεός έφτιαξε τους ανθρώπους κατά τη δική Του εικόνα ως άνδρα και γυναίκα (Γένεση 1:26-27) και στην πορεία τους ένωσε «σε μία σάρκα» (Γένεση 2:24). Καθώς όμως, προχωρά η αφήγηση της Παλαιάς Διαθήκης, κατανοούμε πως ο γάμος δείχνει τον δρόμο για κάτι πολύ μεγαλύτερο: ο Θεός παρομοιάζεται με έναν στοργικό και πιστό σύζυγο και ο λαός Του παρομοιάζεται με τη νύφη. Ωστόσο, αυτός ο γάμος απέτυχε, καθώς ο λαός συνεχώς «απατούσε» πνευματικά τον Θεό, λατρεύοντας άλλους θεούς. Ακριβώς, όμως, εκείνη τη στιγμή που κάθε ελπίδα μοιάζει πως έχει χαθεί, ήρθε ο Ιησούς Χριστός ως ο γαμπρός (Μάρκος 2:19-20, Ιωάννης 3:29-30). 

Ο Παύλος μάς βοηθά να καταλάβουμε τι πραγματικά σημαίνει αυτή η σχέση, όταν εξηγεί πως ο χριστιανικός γάμος είναι ένα –μικρής κλίμακας– μοντέλο της αγάπης του Χριστού για τον λαό Του (Εφεσίους 5:22-31). Ο άνδρας και η γυναίκα που ενώνονται ως μία σάρκα με τα δεσμά του γάμου αποτελούν την εικόνα της ένωσης του Χριστού και της Εκκλησίας Του σε ένα σώμα. Αυτή η σχέση εικονίζει τόσο τη θεμελιώδη διαφορά μεταξύ του Ιησού και των ανθρώπων παράλληλα με την καταπληκτική και αιώνια ενότητα που δίνει ζωή! 

Ενώ όμως, η Βίβλος «περιορίζει» τη σεξουαλική και την ρομαντική αγάπη μόνο στον γάμο με το αντίθετο φύλο, παράλληλα μάς καλεί να αγαπάμε βαθιά τους ανθρώπους του ίδιου φύλου. Ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Αυτή είναι η δική μου εντολή: να αγαπάτε ο ένας τον άλλο, όπως εγώ σας αγάπησα. Κανείς δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη, από κείνον που θυσιάζει τη ζωή του για χάρη των φίλων του» (Ιωάννης 15:12-13). Συχνά, οι άνθρωποι λένε πως “love is love”, δηλαδή πως κάθε είδους αγάπη είναι αποδεκτή. Από την άλλη, η Βίβλος μάς διδάσκει πως ο Θεός είναι αγάπη και πως αποκτούμε εικόνες αυτής της αγάπης μέσα από διαφορετικές σχέσεις, όπως η σχέση μεταξύ συζύγων, γονιού και παιδιού και φίλων.  read more

Γονείς, φέρτε τα παιδιά σας στην κυριακάτικη λατρεία!

Γονείς, φέρτε τα παιδιά σας στην κυριακάτικη λατρεία!

Ιούν 6, 2022 | Η εκκλησία, Χριστιανική Ζωή, Οικογένεια

Άραγε, πώς θα έμοιαζε η ώρα της κυριακάτικης λατρείας χωρίς τα παιδιά; Κανείς δε θα έκλαιγε ούτε θα περπατούσε μέσα στην εκκλησία, δε θα βρίσκαμε χαρτιά από χειροτεχνίες ανάμεσα στα καθίσματα ή μέσα στα υμνολόγια, δε θα μαζεύαμε ψίχουλα από μπισκότα, ούτε θα χρειαζόταν να απαντάμε σε αμέτρητες ερωτήσεις. Σίγουρα, εάν τα παιδιά δεν ήταν εκεί, η ώρα της λατρείας θα έμοιαζε πολύ διαφορετική. Με απόλυτη ησυχία, χωρίς φασαρία και όλα σε τάξη. Παράλληλα, όμως, αυτή η τρομερή ησυχία θα ήταν η πρώτη ένδειξη ότι κάτι πηγαίνει πραγματικά λάθος στη ζωή της εκκλησίας. 

Σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, τα παιδιά ποτέ δεν αποκλείονταν από το ποίμνιο της εκκλησίας. Ήδη από τα πρώτα χρόνια της ιστορίας του Ισραήλ, ο λαός γνώριζε ότι η λατρεία αφορούσε όλη την οικογένεια, καθώς κάθε μέλος της είχε συνάψει διαθήκη με τον Γιαχβέ (Έσδρας 10:1). Επίσης, ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός κάλεσε τα παιδιά κοντά του, και μέσω αυτών εξήγησε τι σημαίνει να ανήκει κανείς στη βασιλεία του Θεού (Μάρκος 10:13-16). Ο Θεός επιθυμεί τα παιδιά να συμμετέχουν στη λατρεία, να γίνονται δέκτες υποσχέσεων, οδηγιών και ενθαρρυντικών λόγων που απευθύνονται προς αυτά (Εφεσίους 6:1-3, Κολοσσαείς 3:20).

Ωστόσο, μένοντας μόνο στη σκέψη ότι τα παιδιά είναι ευπρόσδεκτα στη λατρεία, τελικά δε διασφαλίζεται η ουσιαστική και εις βάθος συμπερίληψή τους στο ποίμνιο, ούτε καθίστανται οι υπόλοιποι πιστοί έτοιμοι να τα αγκαλιάσουν κατά το παράδειγμα του Ιησού. Οι γονείς χρειάζονται επίσης ενθάρρυνση προκειμένου να ξεπεράσουν τις προκλήσεις που συνεπάγεται η παρουσία των παιδιών στην εκκλησία. Ως χριστιανοί, οφείλουμε να τονίσουμε πως η συμμετοχή των παιδιών στην ώρα της λατρείας αφενός μεν είναι βιβλική, αφετέρου δε παίζει καίριο ρόλο στη μετέπειτα πορεία τους. 

Πώς, όμως, επιτυγχάνεται αυτό; 

1. Η κυριακάτικη λατρεία γεννά στα παιδιά την έννοια του «ανήκειν». 

Τα παιδιά πιστών γονιών ποτέ δεν είναι μόνα τους. Ως μέλη χριστιανικών οικογενειών, έχουν ενσωματωθεί στην οικογένεια του Θεού (Α’ Κορινθίους 7:14). Ως κατ’ εικόνα δημιουργήματα του Θεού και αποδέκτες των θείων υποσχέσεων (Πράξεις 2:39), τα παιδιά είναι σε θέση, με τη χάρη του Θεού, να Τον δοξολογήσουν κατά τη διάρκεια της κυριακάτικης λατρείας (Ματθαίος 21:15).  

Η ώρα της λατρείας δεν είναι σαν τα παιχνίδια στο λούνα παρκ, όπου για να ανέβει κάποιος πρέπει να πληροί συγκεκριμένες προϋποθέσεις, ούτε είναι ένα πανεπιστήμιο με υψηλές και αυστηρές ακαδημαϊκές απαιτήσεις. Με ανάλογα κριτήρια φαίνεται πως σκέφτονταν οι μαθητές του Ιησού, καθώς πίστευαν πως τα παιδιά έπρεπε να συναντήσουν τον Χριστό όταν πια θα μεγάλωναν ηλικιακά και θα ωρίμαζαν πνευματικά. Όμως, ο Ιησούς σκεφτόταν εντελώς διαφορετικά: «Αφήστε τα παιδιά να έρχονται σ’ εμένα. Μην τα εμποδίζετε. Γιατί η βασιλεία του Θεού ανήκει σε ανθρώπους που είναι σαν κι αυτά» (Μάρκος 10:14). 

Αγαπητοί γονείς, είναι τόσο όμορφο να φέρνετε τα παιδιά σας στη λατρεία, ώστε κι αυτά με τη σειρά τους να είναι μέρος του νέφους των μαρτύρων που δοξολογούν τον Θεό. Αυτός είναι άλλωστε ένας πολύ καλός τρόπος προκειμένου αυτή η αλήθεια να ενσταλαχτεί στις καρδιές τους. Πράγματι, τα μικρά παιδιά αδυνατούν να συλλάβουν κάθε έννοια που ακούν στην εκκλησία. Ωστόσο, ως τμήμα του συνόλου των πιστών, μαθαίνουν να αγαπούν τον Θεό αντί να Τον αποστρέφονται. Κατηχούνται, ώστε να ζουν «σαν ένα δέντρο φυτεμένο κοντά στο ρυάκι». Τελικά, και μόνο μέσω της συμμετοχής τους στη λατρεία αντιλαμβάνονται πως αποτελούν μέρος του σώματος του Χριστού. 

2. Η κυριακάτικη λατρεία δημιουργεί στα παιδιά ουσιαστικές συνήθειες. 

Για όλους εμάς που μεγαλώσαμε ως μέλη μιας χριστιανικής εκκλησίας, η πάγια κυριακάτικη συνήθειά μας ήταν να ψάλλουμε ύμνους, να ακούμε κηρύγματα και να προσευχόμαστε μαζί με άλλους πιστούς. Τα παιδιά διαμορφώνουν τις συνήθειες τους ήδη από πολύ μικρή ηλικία. Σε περίπτωση που αμφιβάλλετε, δοκιμάστε να αλλάξετε κάτι από την ρουτίνα τους και θα σας το επιβεβαιώσουν πολύ σύντομα!  

Στην Β’ Προς Τιμόθεον 3:15 διαβάζουμε πως ο Τιμόθεος ξεκίνησε να μαθαίνει το περιεχόμενο των Γραφών ήδη από τη βρεφική του ηλικία. Έρευνες αποδεικνύουν πως τα σώματα των παιδιών συγκρατούν και θυμούνται εμπειρίες από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Έτσι, η συμμετοχή τους στη λατρεία από τη βρεφική τους ηλικία παίζει καίριο ρόλο στη διαμόρφωση της μετέπειτα πνευματικής τους πορείας. Ο William Gouge είπε: «Μέσω της μόρφωσης και της εκπαίδευσης των παιδιών από τη βρεφική τους ηλικία, μπορεί να αποφευχθεί πολύς κόπος στην πορεία, καθώς η συνεχής άσκηση μιας αρετής μετουσιώνεται σε μόνιμη συνήθεια». 

Επίσης, στις Παροιμίες 22:6 δίνονται σαφείς οδηγίες στους γονείς σχετικά με τις συνήθειες των παιδιών τους. Επομένως, τα παιδιά που έμαθαν από νωρίς να συμμετέχουν στη λατρεία, δύσκολα θα ξεστρατίσουν από αυτό το μονοπάτι. 

Έχω υπάρξει κοντά σε ηλικιωμένους πιστούς ανθρώπους που έχουν ξεχάσει σχεδόν τα πάντα εκτός από τις παιδικές αναμνήσεις τους. Ωστόσο, ακόμα και σε αυτήν την κατάσταση εύκολα μπορούσαν να ανατρέξουν πίσω, στις ώρες της κυριακάτικης λατρείας και να ψάλλουν μαζί μου τα λόγια του Ψαλμού 23. 

3. Η κυριακάτικη λατρεία συστήνει τον Θεό στα παιδιά. 

Ο Θεός υπόσχεται να συναντά τους πιστούς Του με έναν μοναδικό τρόπο κάθε φορά που αυτοί συναθροίζονται για να Τον λατρεύσουν. Πράγματι, εκείνη την ώρα ο Θεός είναι εκεί, κι εμείς, οι λατρευτές, Τον δοξάζουμε και Τον προσκυνούμε με δέος και ευλάβεια. Την ώρα της δοξολογίας γινόμαστε μαζί με τους αγγέλους και τους αγίους όλων των εποχών ένα σώμα, καθώς ψάλλουμε «Άγιος, Άγιος, Άγιος». Άραγε, γιατί να μην επιθυμούμε τα παιδιά μας να είμαι μέτοχοι αυτής της συνάντησης με τον Ιησού Χριστό, τον ιδρυτή και μεσίτη της νέας Διαθήκης και τον σωτήρα και λυτρωτή μας;(Εβραίους 12:22-24) Άλλωστε, διαβάζουμε στον Ψαλμό 8:2 πως: «από το στόμα των νηπίων και των βρεφών έκανες να βγει τέλειος ύμνος».  read more

Η Τέλεια Μητέρα

Η Τέλεια Μητέρα

Μάι 7, 2022 | Χριστιανική Ζωή, Οικογένεια

Η Τέλεια Μητέρα: Κάνει πάντα το καλύτερο για τα παιδιά της. Μαγειρεύει το πιο νόστιμο φαγητό, που αρέσει σε όλη την οικογένεια. Δεν θυμώνει ποτέ. Δεν φωνάζει. Το σπίτι της είναι καθαρό κι αστραφτερό. Τα ρούχα των παιδιών της είναι πεντακάθαρα. Είναι συνέχεια στην τρίχα. Τα παιδιά της είναι ΠΑΝΤΑ υπάκουα και τα καταφέρνουν εξίσου καλά στο σχολείο, τις ξένες γλώσσες, τα αθλήματα και την μουσική. Η τέλεια μαμά είναι κοινωνική, είναι φιλική με τους γείτονες, κάνει τα καλύτερα τραπέζια και είναι πρόεδρος του συλλόγου γονέων. Επιπλέον, είναι καλή σύζυγος και διαπρέπει στη δουλειά της.

Σηκώστε το χέρι όσες είστε σαν αυτή τη μητέρα! Κάποιες από σας μπορεί να αναγνωρίζετε τον εαυτό σας σε κάποια κομμάτια της περιγραφής. Μπορεί να είσαι η μαμά που μαγειρεύει τέλεια, ή μπορεί να είσαι η οργανωτική μαμά, ή αυτή που έχει τα πιο υπάκουα παιδιά… Μακάρι!

Το μοντέλο της τέλειας μητέρας υπάρχει και στη Βίβλο.

25 Δύναμη κι αξιοπρέπεια είναι ντυμένη, και αισιόδοξη το μέλλον ατενίζει. 26 Το στόμα της το ανοίγει με σοφία κι έχει καλοσυνάτες διδαχές στη γλώσσα της. 27 Νοιάζεται για ό,τι γίνεται στο σπίτι της, δεν τρώει το ψωμί της τεμπελιάς. 28 Σηκώνονται οι γιοι της και τη μακαρίζουνε κι ο άντρας της σηκώνεται και την παινεύει: 29 «Πολλές κόρες φερθήκαν άξια, αλλά εσύ όλες τις ξεπερνάς». 30 Η χάρη είν’ απατηλή και μάταιη η ομορφάδα· μα τη γυναίκα που τον Κύριο σέβεται, αυτήν θα την παινεύουν. Παροιμίες 31:25-30

Στην πραγματικότητα όμως, ούτε στη Βίβλο υπάρχουν απόλυτα τέλειες μαμάδες. Τέλεια δεν ήταν ούτε η Εύα, ούτε η Σάρα, ούτε η Ρεβέκκα, ούτε η Ναομί… Η αλήθεια είναι ότι οι μαμάδες δεν είμαστε τέλειες! Κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να φαινόμαστε όσο το δυνατόν πιο τέλειες γίνεται, ενώ παράλληλα φοβόμαστε ότι κάποια στιγμή οι γύρω μας θα καταλάβουν ότι στην πραγματικότητα δεν είμαστε αυτό που δείχνουμε.

Δεν είμαστε τέλειες! Mας ενοχλεί όταν τα παιδιά μας δεν κάνουν αυτό που εμείς θέλουμε. Πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε τα παιδιά μας και δεν τους φερόμαστε όπως χρειάζεται να τους φερθούμε. Είμαστε πολύ αυστηρές όταν το μόνο που χρειάζονται είναι μια αγκαλιά, ενώ μερικές φορές απλά τους δίνουμε αυτό που θέλουν για να μας αφήσουν στην ησυχία μας. Οι σχέσεις μας δεν είναι τέλειες επειδή εμείς δεν είμαστε τέλειες. Έτσι είναι!

Ως χριστιανοί, ξέρουμε ότι αν και δεν υπάρχει τέλεια μητέρα, υπάρχει τέλειος πατέρας. (Δεν εννοώ τον άνδρα μου, τον Τζόναθαν.) Αυτός ο τέλειος Πατέρας συγχωρεί τις ατέλειές μας εξαιτίας του τέλειου Υιού Του. Έτσι, σημαντικότερο από το να είναι τα παιδιά μας υπάκουα ή να έχουν καθαρά χέρια, η προσευχή μας είναι εμείς και τα παιδιά μας να ελπίζουμε σ’ αυτόν τον Τέλειο Υιό. Άρα, κάθε φορά που συνειδητοποιούμε τις αδυναμίες μας στον ρόλο της μητέρας και βλέπουμε ότι δεν είμαστε τέλειες, ας εμπιστευόμαστε αυτές μας τις αδυναμίες και τις ατέλειες στον μόνο τέλειο, τον Ιησού Χριστό. Ας μην απογοητευόμαστε αλλά ας ομολογήσουμε, πρώτα στον Θεό κι έπειτα στην οικογένειά μας, ότι δεν είμαστε τέλειες και ας εμπιστευτούμε τον Ιησού Χριστό.

Οι μαμάδες δεν είναι τέλειες! Είναι καλό να παλεύουμε με τις ατέλειες και με τις αδυναμίες μας, μέχρι να ξανάρθει ο Χριστός, και θα πρέπει να κάνουμε καθετί που μπορούμε γι’ αυτό. Αλλά, κάθε φορά που θα ερχόμαστε αντιμέτωπες με τις ατέλειές μας, ας μας οδηγούν αυτές στον Χριστό, ας μας δείχνουν τον τέλειο Υιό και ας αναπαυτούμε στην υπόσχεση της Αγίας Γραφής:

Σου αρκεί η χάρη μου, γιατί η δύναμή μου φανερώνεται στην πληρότητά της μέσα σ’ αυτή την αδυναμία σου. Β’ Κορινθίους 12:9

της Αυγής Κλαρκ

5 τρόποι για να αγαπήσουμε τον Χριστό μαζί με τα παιδιά μας αυτό το Πάσχα

5 τρόποι για να αγαπήσουμε τον Χριστό μαζί με τα παιδιά μας αυτό το Πάσχα

Απρ 21, 2022 | Χριστιανική Ζωή, Οικογένεια

«Μαμά, γιατί το Πάσχα γεμίζει ο τόπος με λαγουδάκια; Τι σχέση έχουν με τη γιορτή;»

Πολλοί χριστιανοί παλεύουν με την εμπορευματοποίηση του Πάσχα. Οι γονείς ρωτούν: «Είναι δυνατόν τα παιδιά μας να απολαμβάνουν το κυνήγι των πασχαλινών αυγών και να συνεχίζουν να αγαπούν τον Ιησού;» Οι χριστιανοί γονείς χρειάζεται να κατανοήσουν την ευθύνη που έχουν να μιλήσουν στα παιδιά τους για το σχέδιο του Θεού για σωτηρία (Ψαλμοί 78:4–7). Αναρωτιέστε πώς μπορείτε να βοηθήσετε τα παιδιά σας να επιθυμούν τον Ιησού ως τον μεγαλύτερο θησαυρό τους;

Πιστεύω πως είναι πραγματική ευλογία το γεγονός ότι η κοινωνία μας δίνει ακόμα χρόνο και θέση στη γιορτή του Πάσχα, ακόμα κι αν πολλοί χάνουν το νόημα. Οι μέρες αυτές μας δίνουν τη δυνατότητα να αναζητήσουμε ευκαιρίες με τα παιδιά μας αλλά και με το φιλικό μας περιβάλλον, για να γιορτάσουμε! Το πιο σημαντικό είναι να αναζητήσουμε ευκαιρίες για να μοιραστούμε την ιστορία της ανάστασης και την χαρά που πλημμυρίζει τις καρδιές μας! Ακολουθούν πέντε ιδέες για το πώς μπορείτε να το κάνετε αυτό:

1. Διαβάστε την ιστορία της ανάστασης.

Τα περισσότερα παιδιά προσχολικής ηλικίας απολαμβάνουν να παρακολουθούν την πλοκή μιας καλής ιστορίας. Οι γονείς που μοιράζονται με τα μικρά παιδιά τους τις βασικές αλήθειες του ευαγγελίου – την αγάπη του Θεού, την αμαρτία μας και τη σωτηρία του Ιησού Χριστού – θέτουν ένα γερό θεμέλιο για την πίστη των παιδιών τους.

Χρησιμοποιήστε μια εικονογραφημένη παιδική Βίβλο για να κρατήσετε τα μικρά παιδιά αφοσιωμένα. Καθώς μεγαλώνουν, θα αναγνωρίζουν τις βιβλικές έννοιες που έχουν μάθει. Εάν έχετε ένα παιδί 4 ή 5 ετών, μην αμφισβητείτε την ετοιμότητά του έρθει σε επαφή με την ιστορία του Πάσχα από ένα βιβλίο με εικόνες ή μια Βίβλο για παιδιά.

Προσαρμοστείτε στις δυνατότητες κατανόησης και προσοχής του παιδιού σας. Η σταθερή ανάγνωση ακόμη και δύο εδαφίων, διαμορφώνει τη ζωντανή συνήθεια της μελέτης της Αγίας Γραφής. Με τη χάρη του Θεού, τα παιδιά σας θα περάσουν τη ζωή τους μαθαίνοντας να εμπιστεύονται τον Θεό στον οποίο αναφέρεται η ιστορία του Πάσχα.

2. Γιορτάστε και χαρείτε για την ιστορία της ανάστασης.

Καθώς τα παιδιά σας μεγαλώνουν, βρείτε δημιουργικούς τρόπους για να γιορτάσετε και να απολαύσετε τα καλά νέα της ανάστασης μαζί ξανά και ξανά. Μια από τις πρώτες μου αναμνήσεις από το Πάσχα ήταν όταν ο μπαμπάς μάς ξυπνούμε λέγοντας «Χριστός Ανέστη!» Από πολύ μικρός έμαθα να απαντάω: «Αληθώς ανέστη!» Έβλεπα τη χαρά αυτής της αλήθειας στα μάτια του πατέρα μου.

Σκεφτείτε την ιδέα να οργανώσετε τα μικρότερα παιδιά του δημοτικού για να παρουσιάσουν μια μικρή παράσταση με την ιστορία της ανάστασης σε μια λατρεία για όλη την οικογένεια στο σπίτι. Ο αγώνας του Πέτρου και του Ιωάννη προς τον τάφο στο Ιωάννης 20 θα είναι σίγουρα διασκεδαστικός!

Τα παιδιά ελπίζουν σε πολλά πράγματα που μπορεί να συμβούν ή να μην συμβούν. Όταν οι γονείς διαμορφώνουν τη χαρά της ελπίδας στον Θεό, δείχνουν στα παιδιά αυτό που είναι βέβαιο – την αλήθεια των υποσχέσεων του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός πέθανε στο σταυρό για να πληρώσει την τιμωρία για την αμαρτία μας και για να ανοίξει τον δρόμο, ώστε να μπορούμε να πλησιάσουμε τον Θεό και να γίνουμε παιδιά Του. Αναστήθηκε, κερδίζοντας για εμάς τη μάχη ενάντια στην αμαρτία και τον θάνατο για πάντα (Α΄ Κορινθίους 15:20–23). Γιορτάστε γι’ αυτές τις αλήθειες του ευαγγελίου και δώστε στα παιδιά σας ένα συναρπαστικό όραμα πίστης στον Ιησού Χριστό!

3. Καταγράψτε την ιστορία της ανάστασης.

Τα παιδιά δεν μπορούν να δουν τον Ιησού με τα μάτια τους, αλλά μπορούμε να τα βοηθήσουμε να δουν τον Ιησού μέσα στον λόγο του Θεού. Μια μέθοδος που μπορεί να τα βοηθήσει είναι το ημερολόγιο. Το ημερολόγιο βοηθά τα παιδιά να συγκεντρωθούν και να μάθουν. Ο Θεός έφτιαξε τον εγκέφαλό μας έτσι ώστε η διαδικασία της γραφής ή της εξαγωγής συμπερασμάτων να μας βοηθά να σκεφτόμαστε και να θυμόμαστε. Τίποτα δεν μπορεί να έχει μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή ενός παιδιού από τον λόγο του Θεού. Όταν σημειώνουμε τι είναι αλήθεια για τον Θεό, το Άγιο Πνεύμα εργάζεται θαυμαστά στις καρδιές μας!

Να πώς να ξεκινήσετε. Αφού διαβάσετε μια περικοπή από τη Βίβλο, παρακινήστε τα παιδιά σας να σκεφτούν τι μας διδάσκουν οι πράξεις του Ιησού Χριστού στην ιστορία για το ποιος είναι. Καθώς τα παιδιά σας σημειώνουν τις απαντήσεις τους, στρέψτε την προσοχή τους στον χαρακτήρα του Χριστού. Το Άγιο Πνεύμα μπορεί να το χρησιμοποιήσει αυτό για να τα βοηθήσει να κατανοήσουν και να θυμηθούν την αγάπη του Ιησού Χριστού.

4. Συζητήστε την ιστορία της ανάστασης.

Καθώς πλησιάζει το Πάσχα, αφιερώστε χρόνο για να μιλήσετε με τα παιδιά σας για την πορεία του Ιησού Χριστού προς τον σταυρό. Σε μια οικογενειακή λατρεία/μελέτη, μπορείτε να κάνετε δύσκολες ερωτήσεις και να βρείτε απαντήσεις για τους λόγους που ο Ιησούς πέθανε.

Να είστε έτοιμοι! Τα παιδιά σας μπορεί να κάνουν δύσκολες ερωτήσεις: «Αν ο Ιησούς Χριστός δεν έκανε τίποτα κακό, γιατί τον κατηγόρησαν οι άνθρωποι; Γιατί φώναζαν εναντίον του Ιησού και τον χτυπούσαν;» Οι ερωτήσεις των παιδιών σας θα σας δώσουν ευκαιρίες για να καταλάβετε πώς η καρδιά τους ανταποκρίνεται στην αλήθεια και θα μπορέσετε να μοιραστείτε μαζί τους πώς ο Ιησούς πήρε την ενοχή που μας άξιζε και την ντροπή που νιώθουμε γι’ αυτήν. Βοηθήστε τα παιδιά σας να καταλάβουν ότι ο Ιησούς δεν ήρθε μόνο για να πεθάνει για τα άσχημα πράγματα που κάνουμε, αλλά και για να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις αμαρτωλές μας επιθυμίες. Μάλιστα, υπόσχεται ότι μια μέρα θα αφαιρέσει για πάντα τις συνέπειες της αμαρτίας και όλα τότε θα γίνουν καινούργια.

5. Προσευχηθείτε για αναστημένες καρδιές.

Ένας γονιός σπάνια χρειάζεται να βοηθήσει τα παιδιά του να βρουν όλα τα σοκολατένια αυγά που έκρυψε για το πασχαλινό παιχνίδι. Για να βοηθήσετε όμως τα παιδιά σας να ανακαλύψουν την αληθινή χαρά στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, χρειάζεται ένθερμη προσευχή και επίμονη προσπάθεια! Ως γονείς, μπορούμε να ζητάμε από τον Θεό επιμονή στο έργο της διαπαιδαγώγησης και μπορούμε να παρακαλούμε για τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος. Πρόσφατα ένας φίλος με ρώτησε αν αξίζουν τον κόπο οι οικογενειακές μελέτες στο σπίτι με όλη την οικογένεια. Η σύντομη απάντηση είναι «Ναι!» Καθώς μοιραζόμαστε την πολύτιμη τροφή του λόγου του Θεού, προσευχόμαστε και πιστεύουμε ότι ο Θεός δίνει πίστη στα παιδιά που ακούν τα Καλά Νέα του ευαγγελίου (Ρωμαίους 10:17). read more

Oι προκλήσεις και οι ευκαιρίες μιας κρίσης

Oι προκλήσεις και οι ευκαιρίες μιας κρίσης

Μαρ 19, 2020 | Θεολογία, Εκκλησία και Πόλη, Πολιτισμός, Κοινωνία, Χριστιανική Ζωή

[Το κείμενο που ακολουθεί είναι η διευρυμένη διατύπωση κάποιων σκέψεών μου που παρουσιάστηκαν σε μία σύντομη συνέντευξη μου για το City to City Europe με γενικό τίτλο: Α Centered Approach to a Crisis]

Οι προκλήσεις

1. Δεν είναι όλες οι κρίσεις το ίδιο. Ούτε και όλες γεννούν τις ίδιες αντιδράσεις και στάσεις. Ο David Brooks υποστήριξε ότι “κάποιες καταστροφές, όπως τυφώνες και σεισμοί μπορούν να φέρουν τους ανθρώπους κοντά αλλά εάν η ιστορία μας διδάσκει κάτι τότε οι πανδημίες συνήθως απομακρύνουν τον έναν από τον άλλο”. Η συγκεκριμένη κρίση ανήκει στο δεύτερο είδος. Είναι μία κρίση που γεννά κοινωνικό φόβο και απόσταση. Ακούμε συχνά ότι ο κώδικας συμπεριφοράς μας είναι το να βλέπουμε τον εαυτό μας ως πιθανό φορέα. Η άλλη πλευρά αυτής της θεώρησης είναι φυσικά το να δούμε όλους τους άλλους ως πιθανούς φορείς και κατά συνέπεια ως απειλή. Είναι μια κρίση λοιπόν που χτυπά τον κοινωνικό ιστό. Κι εδώ βρίσκεται το παράδοξο. Από την μία το πρόβλημα αυτό μας θυμίζει το πόσο αλληλοεξαρτώμενοι είμαστε από τους άλλους και από την άλλη μας αποξενώνει από αυτούς. Αναδεικνύει την σπουδαιότητα του “δήμου” (επι-δημία / παν-δημία) αλλά και απελευθερώνει ένστικτα εγωϊστικού αμοραλισμού όταν αδειάζουμε τα ράφια για μας, αδιαφορώντας για τους άλλους.

2. Ένα άλλο χαρακτηριστικό που επίσης διαφοροποιεί τις κρίσεις είναι ότι για κάποιες μπορείς να εντοπίσεις τα αίτια και να ιχνηλατήσεις τον φταίχτη. Για την οικονομική κρίση του 2009 υπήρχε κάποιος φταίχτης για να θυμώσουμε εναντίον του: ήταν η Ευρώπη, η Γερμανία, η Μέρκελ, το IMF, οι πολιτικοί μας ή ό,τι τέλος πάντων κάποιος διάλεγε να πιστέψει. Υπάρχουν όμως κάποιες κρίσεις που δεν είναι πολιτικές αλλά υπαρξιακές. Δεν ξέρεις ποιον να ψέξεις. Ποιος φταίει για τον σεισμό; Για το τσουνάμι; Ή τώρα, ποιος φταίει για τον κορωνοϊό; Με ποιους πρέπει να τα βάλουμε; Όταν δεν βρίσκεις άλλον φταίχτη τότε η οργή συχνά προσανατολίζεται προς τον Θεό και τα ερωτήματα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα και πολύπλοκα. 

3. Μία ακόμη πρόκληση σε συνθήκες σαν κι αυτήν είναι η καλλιέργεια και αποδοχή μίας μοιρολατρικής μηδενιστικής στάσης απέναντι στη ζωή και γενικά στην ύπαρξη. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία τoυ βιβλίου Epidemics and Society, του σημαντικού μελετητή του φαινομένου της επιδημίας Frank Snowden είναι η ανάγνωση του έργου του Άντον Τσέχωφ μέσα από το πρίσμα του ότι ο ίδιος ήταν θύμα της επιδημίας της φυματίωσης.  Ένα χαρακτηριστικό έργο του είναι οι Τρεις Αδελφές, έργο που έγραψε στο τέλος της ζωής του από φυματίωση. Όπως όλα τα έργα του, έτσι και αυτό περιγράφει ζωές ανθρώπων εγκλωβισμένων σε συνθήκες έξω από τον έλεγχό τους, ανήμπορων να αντιδράσουν και να αποφασίσουν για τον εαυτό τους, παγιδευμένους. Δεν έχουμε τον χώρο να περιγράψουμε όλη την πλοκή. Στο τέλος του έργου και καθώς όλα τα όνειρα και οι φιλοδοξίες έχουν ξεφτίσει, λέει η Ειρήνα, μία από τις αδελφές:“Θα ‘ρθει καιρός που όλοι θα ξέρουμε γιατί γίνονται όλ’ αυτά, γιατί αυτός ο πόνος. Δε θα υπάρχουν πια μυστήρια. Τώρα όμως πρέπει να ζήσoυμε, πρέπει να δουλέψουμε. Μόνο να δουλέψουμε!”. Όμως η επόμενη φράση του Τσεμπουτικιν την ώρα που διαβάζει μια εφημερίδα είναι “δε βαριέσαι! Δε βαριέσαι! Η σκηνή έχει ιδιαίτερη δύναμη: διαβάζει τα “νέα” και αναφωνεί, σε μία πιο κυριολεκτική απόδοση της φράσης, “όλα μένουν τα ίδια, όλα μένουν τα ίδια”! Το έργο κλείνει με την φράση, “αν ξέραμε μονάχα! Αν ξέραμε μονάχα!” Αλλά φυσικά δεν ξέρουμε…

Η αναζήτηση του νοήματος μέσα στην συνθήκη μιας πανδημίας εκλείπει και βουλιάζουμε σε ένα ακατανόητο, βαρετό συνεχές μέσα στο οποίο νιώθουμε εγκλωβισμένοι. Αυτή η συνθηκολόγηση φυσικά ματαιώνει την αναζήτηση καθιστώντας την πράξη της μαρτυρίας ανούσια. 

4. Τέλος σημειώνω μία πρόκληση που έχει να κάνει κυρίως με την εκκλησία και όχι με την ευρύτερη κοινωνία. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι οι virtual λατρείες δεν υποκαθιστούν την εμπειρία της εκκλησίας! Ο Χριστιανισμός έχει στο κέντρο το γεγονός της “ενσάρκωσης”. Το “σώμα”, η “επαφή”, “η εγγύτητα” είναι αδιαπραγμάτευτα στοιχεία της λατρείας μας. Η εκκλησία έχει ως συστατική προϋπόθεσή της την “κλήση εκ”. Δεν έρχεται σε μένα αλλά εγώ κινούμαι προς αυτήν και η κίνηση αυτή την συγκροτεί και την υποστασιοποιεί. Φυσικά η τεχνολογία που μας φέρνει την εκκλησία και την κοινότητα στο σπίτι μας είναι ένα χρήσιμο εργαλείο και το χρησιμοποιούμε με χαρά. Υπάρχει ο κίνδυνος όμως να μπερδέψουμε αυτό που είναι μία “αναγκαία” και “κατ’ οικονομία” χρήση με μία αλλαγή τρόπου ύπαρξης.  

Οι παραπάνω είναι προκλήσεις που βαραίνουν κι εμάς αλλά δυσκολεύουν και την μαρτυρία της εκκλησίας. Από την άλλη όμως υπάρχουν και ευκαιρίες.

Οι ευκαιρίες

Από την άλλη όμως ίσως μία πανδημία όπως αυτή να γεννά νέες ευκαιρίες.

1. Η ματαίωση για την οποία μιλήσαμε έχει μία ιδιαίτερη πτυχή που αξίζει να σημειώσουμε. Οι άνθρωποι σε κρίσεις σαν κι αυτήν που αντιμετωπίζουμε συνειδητοποιούν το πόσο λίγο έλεγχο έχουν πάνω στη ζωή τους. Ακόμη και η δυσκολία να εντοπίσουμε και να ενοχοποιήσουμε κάποιον “φταίχτη” επιτείνει το αίσθημα αυτό. Αυτό είναι ένα από τα θέματα που ανέδειξε ο Καμύ στο έργο του “Η Πανούκλα”. 

Γράφει:

“Η βλακεία είναι ανθεκτική, κι αυτό μπορεί να το καταλάβει όποιος δεν σκέφτεται πάντα και μόνο τον εαυτό του. Και ως προς τούτο, οι συμπλίτες μας ήταν σαν όλο τον κόσμο, σκέφτονταν μόνο τον εαυτό τους, μ’ άλλα λόγια, ήταν ανθρωπιστές: δεν πίστευαν στις συμφορές. Η συμφορά δεν έχει ποτέ ανθρώπινα μέτρα, για αυτό λέμε πάντα πως η συμφορά είναι εξωπραγματική, ένα κακό όνειρο που θα περάσει. Δεν περνά όμως πάντοτε, και μόνο οι άνθρωποι περνούν, από εφιάλτη σε εφιάλτη, και πρώτοι απ’ όλους οι ανθρωπιστές, επειδή δεν είχαν λάβει προληπτικά μέτρα. Οι συμπολίτες μας δεν έφταιγαν περισσότερο απ’ όλους τους άλλους, απλώς ξεχνούσαν τι θα πει μετριοφροσύνη, νόμιζαν ότι έχουν την κατάσταση στα χέρια τους και πως οι συμφορές ήταν απίθανες. Έτσι, εξακολουθησαν να κυνηγούν τις ‘υποθέσεις’ τους, να ετοιμάζονται για ταξίδια, να έχουν απόψεις. Πώς να σκεφτούν μια πανούκλα που καταργεί το μέλλον, τις μετακινήσεις, τις συζητήσεις; Πίστευαν πως ήταν ελεύθεροι, όμως ποτέ κανείς δεν θα’ναι ποτέ ελεύθερος όσο υπάρχουν συμφορές” read more

Πρακτικές συμβουλές από τον Λούθηρο την ώρα μιας πανδημίας

Πρακτικές συμβουλές από τον Λούθηρο την ώρα μιας πανδημίας

Μαρ 14, 2020 | Η εκκλησία, Κοινωνία, Χριστιανική Ζωή

Τον Αύγουστο του 1527 μ.Χ. στην Βιττεμβέργη εμφανίστηκε μία αναβίωση της επιδημίας του “μαύρου θανάτου” ή αλλιώς της “μαύρης” ή “βουβωνικής πανώλης”. Η γυναίκα του Λουθήρου, Καταρίνα φον Μπόρα, ήταν έγκυος. Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να μείνουν και να υπηρετήσουν όσους είχαν ανάγκη. Ποια ήταν η ποιμαντική συμβουλή του; Αξίζει να την διαβάσουμε και να την ακολουθούμε.

“Θα ζητήσω από τον Θεό να μας προστατέψει με το έλεός του. Μετά θα απολυμάνω, θα καθαρίσω τον αέρα, θα βοηθήσω ανθρώπους να πάρουν το φάρμακό τους και θα πάρω κι εγώ το δικό μου. Θα αποφύγω τόπους και πρόσωπα όπου η παρουσία μου δεν είναι απαραίτητη, ώστε να μην μολυνθώ κι ενδεχομένως να κάνω κακό και να μολύνω άλλους, κι έτσι να προκαλέσω τον θάνατό τους ως αποτέλεμα της αμέλειάς μου. Αν ο Θεός θέλει να με πάρει κοντά του, θα με βρει σίγουρα, και έχω κάνει αυτό που ανέμενε από μένα κι επομένως δεν ευθύνομαι ούτε για τον δικό μου θάνατο ούτε τον θάνατο άλλων. Αν παρ’ όλα αυτά ο γείτονάς μου με έχει ανάγκη, δεν θα αποφύγω τόπο ή πρόσωπο, θα πάω ελεύθερα όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Βλέπετε αυτή είναι μια τέτοιου είδους θεοσεβούμενη πίστη, γιατί δεν είναι ούτε εγωιστικά συντηρητική ούτε τολμηρά απερίσκεπτη, και δεν πειράζει τον Θεό.”

Luther’s Works; Vol. 43, σελ. 132

Pin It on Pinterest